Las powoli pogrążał się w mroku. Księżyc świecił jasno, rzucając długie cienie na trawę i oświetlając każdy pojedynczy liść srebrnym blaskiem.

Biało-szaro-beżowa kotka przysiadła pośród drzew, jakby na kogoś czekając. Jej bladobursztynowe oczy błyszczały w półmroku.

Za chwilę dołączył do niej ciemnoszary kocur, prawie wtapiając się w otoczenie, Tylko jego fioletowe oczy przypominające kryształy ametystu zdradzały jego obecność.

Oba koty ruszyły przez las. Szli tuż obok siebie, ocierając się futrami.

Gdy dotarli do półki skalnej, z której był widok na praktycznie cały las, usiedli obok siebie. Wpatrywali się w gwiazdy.

W pewnym momencie ciemnoszary kocur zapytał niepewnie:

- Pamiętasz ten dzień, gdy powiedziałaś, że nie chcesz mnie stracić ponownie? 

Kotka odpowiedziała mu:

- Tak, pamiętam. Jakżebym mogła zapomnieć.

- A o co ci wtedy chodziło? - zapytał wojownik - przecież jeszcze nigdy mnie nie straciłaś.

- Ja... ja po prostu nie wiedziałam, co jest najważniejsze - odparła kotka, przytulając się do kocura - ale teraz już wiem. - zamruczała.