Godziny zmieniały się w dni, dni w tygodnie, aż Nocna Łapa mogła w ogóle poruszać nogą. Okazało się, że kotka została tak silnie ugryziona, że pod wpływem nacisku zębów napastnika, złamała się kość. Kotka coraz częściej czuła na sobie wzrok pozostałych kotów. Większość czasu spędziła z rodzeństwem zbliżając się przy tym do nich bardzo mocno. W każdej wolnej chwili odwiedzał ją Płomienne Futro opowiadając o tym, co dzieje się poza obozem oraz pocieszając, że niedługo jej stan zdrowia wróci do normy. Nocna Łapa była mu niezmiernie za to wdzięczna, choć nie wyrażała tego nachalnie, wolała dawać subtelne sygnały, że dziękuje mu za to, co robi. Tęskniła potwornie za Gradowym Deszczem, o którego od czasu do czasu pytała przyjaciela, jednak wątpiła w jakąkolwiek sensowną odpowiedź. Zawsze, gdy o nim wspominała, Płomienne Futro zdawał się markotnieć i próbować kierować rozmowę na inne tory. Dni strasznie się dłużyły, nic dziwnego - Nocna Łapa mogła właściwie tylko leżeć. Jedyne, na co było ją stać, to krótki spacer pod osłoną nocy na spotkanie z Echem (od autorki: tak, on nadal istnieje). Mijał powoli księżyc, więc nadszedł dzień, w którym miała dowiedzieć się tego, co wie. Jednak on jeszcze się nie zjawił, tak przynajmniej jej się zdawało.

- Echo! - zawołała. Tak dawno nie wymawiała tego imienia, zapominała powoli ton głosu tajemniczego kota, cieszyła się wręcz, że znów go spotka. Nie usłyszała odpowiedzi, więc wyraziła się ciut jaśniej. - Mieliśmy się tu spotkać po upłynięciu księżyca, pamiętasz? - kotka zaczęła nerwowo machać ogonem.

- Przykro mi, ale nie jesteś gotowa. Muszę mieć pewność, że zareagujesz tak, jak przystało na lojalnego członka Klanu. - kocur dosłownie rozpłyną się we mgle. Nocna Łapa była wściekła. Znowu musi czekać? Ile jeszcze... Zdecydowanie nie grzeszyła ona cierpliwością. Wróciła do obozu zrezygnowana i ułożyła się do snu.

WYBACZCIE, ŻE TAK KRÓTKO. TEN ROZDZIAŁ MIAŁ TYLKO ZARYSOWAĆ SYTUACJĘ, KOLEJNY BĘDZIE DŁUŻSZY