Dotarcie do szpitala zajęło mu więcej czasu niż wcześniej, przynajmniej tak mu się wydawało. Stracił poczucie czasu. 

Na korytarzu zatrzymał go Hoseok. Poprosił o rozmowę, a Jin oczywiście się zgodził. Czemu miałby odmówić? 

- Odkryłem coś, co może cię zainteresować. - powiedział starszy lekarz, stając przy biurku. Jin od razu lekko się ożywił.

- Wiem, że to nic specjalnego, ale... - otworzył jedną z szuflad i delikatnie położył na blacie plastikową torebkę. Jin pochylił się do przodu i chwycił ją między dwoma palcami, podnosząc na wysokość oczu. 

W torebce znajdował się kawałek tkaniny z metką.

- Co to jest?

- To materiał, na którym powiesił się Taehyung. A przynajmniej jego fragment. - na te słowa Jin szybko położył torebkę na biurku.

- To w ogóle legalne? Z tego co wiem, nikt nie ma prawa wynosić żadnych przedmiotów z miejsca zbrodni, tym bardziej fragmentów tego, na czym powiesiła się ofiara. - zauważył młodszy lekarz, przygryzając wargę do krwi. 

- Posłuchaj, tu nie chodzi o to, co jest legalne. Tu chodzi o to, że ten materiał wydawał się dla mnie cholernie podejrzany, więc wyciąłem na szybko fragment z metką i posłuchaj... - Hoseok rozejrzał się, jakby bał się, że ktoś ich podsłuchuje. - Takich materiałów nie ma w naszym szpitalu. Koszula miała być stylizowana na te, które otrzymują nasi pacjenci w szpitalu, ale to nie ta sama firma.

Po plecach Jina przeszedł zimny dreszcz. 

- Sugerujesz, że ktoś upozorował samobójstwo? - zapytał cicho, na co Jung skinął głową. 

- To bardzo możliwe. Trzeba sprawdzić, komu zależałoby na tym najbardziej. Przyjaźnisz się z policjantem, prawda? Możesz wziąć ten dowód i podrzucić mu go przy okazji. Może on da radę coś z tym zrobić. - starszy lekarz uśmiechnął się ciepło i podał przyjacielowi torebkę, którą on włożył do kieszeni i wstał. 

- Dobrze, postaram się coś z tym zrobić. - powiedział Jin, po czym pożegnał się z Hoseokiem i wyszedł z gabinetu starszego.

Gdy szedł korytarzem, ciągle zastanawiając się nad sensem tej całej sprawy, wpadł na kogoś. 

- Uważaj jak leziesz. - warknął Jeon, wymijając młodszego, który zatrzymał się na moment.

Dopiero po chwili skojarzył fakty.

Jeon właśnie wyszedł z tego korytarza, w którym znajdował się pokój NamJoona.

Jin jeszcze nigdy nie biegł tak szybko.