Szli w ciszy korytarzem, a dźwięki ich kroków sprawiały wrażenie o kilkanaście razy głośniejszych.

Ciche oddechy, lekko przyspieszone przez bieg.

Ręce, złączone w silnym uścisku i splecione palce.

Pusty, ciemny korytarz.

Jin naprawdę nie wiedział, kiedy pacjent stał mu się tak bliski. Kiedy zaczął zauważać każdy szczegół jego zachowania, zapamiętywać jego przyzwyczajenia i rutynę. Potrafił rozpoznać każde kłamstwo po chociażby najmniejszym drżeniu powieki, co mogło w sumie wydawać się dosyć przerażające.

NamJoon nie chciał akceptować faktu, że ktoś może przyprawić go o szybsze bicie serca. W jego sercu było miejsce tylko dla zmarłego ukochanego, którego wspomnienie wciąż często męczyło mężczyznę w nocy. Naprawdę nie chciał nawet myśleć o miłości, zauroczeniu, wyższym uczuciu. Przecież był pusty.

Ale nie mógł zaprzeczyć, że Jin wyjątkowo go zainteresował i koił jego nerwy oraz ból. Był jak ratunek, który zawsze chcemy mieć przy sobie. Rozumiecie? Coś jak czekolada. Kiedy jesteśmy smutni, chętnie jemy czekoladę. Ma ona w sobie coś, co poprawia nam chociażby odrobinę humor. Ale chcemy ją jeść nie tylko w momentach, w których jest nam smutno. Po prostu ją lubimy, jedzenie sprawia nam przyjemność.

I mniej więcej takie odczucia wobec Jina miał NamJoon.

Ale gdy podeszli do drzwi, a Jin zamierzał je otworzyć, cały ich plan mógł strzelić jasny szlag.

Usłyszeli kroki.

Szybkie, zmierzające w stronę ich korytarza.

Spanikowani spojrzeli na siebie, a NamJoon szybko rozejrzał się po korytarzu, po czym pociągnął mocno Jina za nadgarstek, wciągając go do jednego z ciemniejszych korytarzy.

Lekarz spojrzał na niego spanikowany, chcąc coś powiedzieć. 

NamJoon naprawdę wiedział, że nieznajomy człowiek jest blisko i każde słowo może ich wydać.

Możliwe, że właśnie dlatego chwycił obydwa nadgarstki starszego, po czym złączył ich usta.

Możliwe, że taki był właśnie powód.

Ale kto wie?