cudowne zbliżenie
trudne
skrajne
coraz rzadsze
rozdzierające dusze
na mniejsze części
oddane
wierne
kochające

to nic wielkiego, uznasz
wręcz coś pięknego
jednakże

strata
boli podwójnie
rozprzestrzenia się
niczym choroba
infekuje mózg
wszystko się dzieje wolniej
niszczy wewnętrznie

autodestrukcyjność

sięga zenitu

jak na złość

płuca
już oddech przychodzi z trudnością

żołądek
już nic nie smakuje tak samo

ręce
już nie potrafią rzeźbić

język
już nie mówi tak cudownie

dusza
och, dusza
podziurawiona
ogniem strawiona
jakby kwasem pożarta
na setki części podarta
wygłodzona
stęskniona
i pełna bólu
rozdzierającego
resztę narządów
już nic nie funkcjonuje poprawnie

już nic nie jest tak samo

a i tak w przyszłości
mimo upływu czasu
blizny pozostaną
a ty i tak powiesz
to nic wielkiego

och, kochanie

nic bardziej mylnego

22.01.2017r.