Stodoła, a w niej zwierzęta gospodarcze. I Kał. Takowy nie był miły do sprzątania, ale i tak robiły to z pełnymi brzuchami. W czym niby to miejsce jest takie okropnie w porównaniu do Centrum pomocy psychicznej? Kiedy skończyły, miały przerwę. Dorwała Jagodę i do niej zagadała:

- Cześć, to ty jesteś Jagoda?

Ciemnoniebieskie oczy, niczym jak jej imię, popatrzyły na nią, jakby Róża była gorszym sortem. W końcu nowa.

- No...? Czego ode mnie chcesz?

Gdyby były w szkole, a nie jako służba, ta pewnie żułaby teraz gumę balonową. Róża jednak nie straciła pewności siebie. Uda się jej ją złamać.

- CPP.

Starsza zaczęła rozszerzać powoli powieki, niepokoić się.

- Twoje notki.

Wystawiła dłoń w jej kierunku.

- I medalion.

Chwyciła ją za ramię, zaczęła nie dowierzać. Wpadła w amok.

- Ty... masz... MÓJ... medalion? – widać, że chciała krzyczeć, jednak tłumiła tą chęć, a jej głos nie był wysokich decybelów. W końcu była przy ludziach, w tym przed nią stał jak widać jej nowy wróg. Nie udało się ją sobie podporządkować.

- Nawet przy sobie. – niewzruszona odpięła guziki koszuli i ze stanika wydostała omawiany przedmiot. Szybko został jej odebrany, a czarnowłosa z czułością i niedowierzaniem gładziła złotawy metal, a w tym czasie brązowooka zapięła ubranie.

- Mam na imię Róża Dobra.

Uniosła ku niej wzrok.

- Nie pierdol.

- Pamiętasz tę małą dziewczynkę kiedy przychodziłaś do ciotki nażreć się za darmo, bo twoja matka musiała zastępować ci również ojca i harować podwójnie tylko po to, aby zapłacić czynsz? Tak, ta mała dziewczynka to ja.

- NIE PIERDOL.

To był rozkaz. Gdyby Jagoda nosiła makijaż ten już by spływał po jej policzkach.

- Tak, jesteś moją K U Z Y N E C Z K Ą – przeliterowała specjalnie ostatni wyraz.

- Co ty tu robisz?!
- Wymknęłam się z CPP... i złapał mnie Pesymisty.

- Podoba ci się tu pewnie, co? – parsknęła. – A tak naprawdę nigdy nie możesz być pewna, kiedy ten chuj nie przypierdoli ci za mocno i twoje martwe ciało będzie musiało być posprzątane przez nas, służby. Mariusz Pesymista jest sadystą. O dziwo osoby prowadzące psychiatryki często nimi są, a sama placówka jest siedliskiem patologii.

- Chcesz mi powiedzieć, że to jest psychiatryk?

- Taa... porywanie i późniejsze wykradanie sobie z rąk pacjentów to norma. W końcu ich ilość musi być stabilna.

- A jeżeli ludzi jest za dużo?

- Nie słyszałaś? W ten sposób albo wyrzucają cię na ulicę, albo ciach!- zrobiła poziomy gest dłonią na szyi oznaczający umieranie.

- Czyli w każdej chwili tu można umrzeć?

- Głucha jesteś? TAK, W KAŻDEJ JEBANEJ CHWILI MOŻNA TU UMRZEĆ. Wszystko zależy od widzimisię tego pojeba.A teraz pozwól, ale nudzi mi się gadanie z tobą, „kuzyneczko".

Poszła, zabierając ze sobą jedyną pamiątkę po matce. Ta jak widać wolała oddać swoje dziecko, by móc kupić za oszczędzone pieniądze na niej na maszynę do szycia.