Wybaczcie za niezbyt radosny wiersz, ale nie czuję się najlepiej.

Tak właściwie to jestem wściekła i równocześnie jest mi strasznie przykro, dlatego po części musiałam się wyżyć tym wierszem, pomimo iż wiem, że nie powinnam pisać emocjami.

Tak czy inaczej w końcu coś naskrobałam, więc czemu by tego nie pokazać?

---------------------------------------------------------

Nie powinnam zasługiwać na miano poetki,

Ponieważ jestem jak o pustych sercach marionetki,

Nie powinno mi było pozwolić się na pisanie wierszy,

Ponieważ mój upadek wciąż staje się coraz szerszy.

Więc dlaczego to właśnie nadzieję dają mi te słowa,

Czy nie lepiej byłoby gdyby zagłuszona była moja mowa?

Bo to by mi przeszkodziło w od zawsze liryczką byciu,

Ale to mi pomaga przeżywać najtrudniejsze chwile w życiu,

Dlatego też cała ja krzyczę, pogrążając się w chaosie,

Moje wszystkie łzy staram się skrywać w porannej rosie,

Jednak wciąż moje niby puste serce przez to krwawi,

Ale to nie zmienia faktu, że cała moja dusza znów łzawi.

Jednak to nie jest pora na wiecznie użalanie się nad sobą,

Pomimo że nie jestem najlepszą na świecie osobą,

To i tak zawsze będę pisać, bo to jest dla mnie wszystkim,

Bez tego co teraz robię od początku byłabym nikim.