W czasach zamierzchłych, kiedy Ziemia była jeszcze młoda, żyła w górach na południu od Aszamu piękna i cnotliwa niewiasta zwana Aszarą. Kiedy skończyła lat szesnaście, wydano ją za króla miasta Nukur. Kiedy zbliżył się do niej, odkrył, iż, jest bezpłodna i nie powije mu dziecka. Wielce się wtedy rozgniewał i rozkazał wygnać swą żonę z miasta, aby w górach zmarła z wycieńczenia. Zbiegła Aszara tedy w miejsce zwane Akeon-Bil i poczęła krzyczeć: „Bogowie! Czemuż uczyniliście mnie bezpłodną i nie pozwoliliście, abym urodziła dziedziców miasta Nukur? Czemuż nie daliście mi poznać słodyczy potomstwa?” I dwie łzy spłynęły na jej policzki. Widząc to, przejęła się wielce Eanum, bogini-księżyc i tako rzekła do Aszary: „Odtąd będziesz matką narodów, twe łono stanie się płodne, a najwspanialszy lud ziemi będzie ci składał cześć jako rodzicielce swej ojczyzny.” I łzy, które uroniła Aszara spadły na skałę i zamieniły się w rzeki; Akudę i Teszot. I nadały one życie Aszamowi, który do tej chwili był pustynią. I udała się Aszara na północ, aby założyć miasto Eppur. A krainę, w której się narodziła, od jej imienia nazwano Aszarku.