Ludzie byli smutni bez skrycia,
Zakrywali smutną swoją twarz,
Szukając swego sensu życia,
Zasłaniając ten cudowny blask.
Szukali ludzi których nie znali,
Ich twarz uśmiechnięta, lecz nie sztuczna.
Dzięki temu tylko przetrwali,
Gdyż nadzieja okazała nie być złudna.
Ludzie wyszli ze złego ukrycia,
Powolutku odsłaniali twarz,
Gdyż znaleźli sens swojego życia,
Odsłaniając swój wspaniały
Blask.