Gdzieś za siódmą rzeką i za morzem snów
Wśród pogańskich świątyń i wśród łowców głów
Ulągł się poemat połamanych serc
"Ona kocha wojnę", krzyczy każdy wers

Ona kocha wojnę dla podniety rąk
Ona kocha wojnę dla dziecięcych mąk
Ona kocha wojnę, ona kocha śmierć
Ona każde serce złamie w pół i ćwierć

Ona kocha wojnę, nie pamięta już
Jaki wicher wieje pośród złotych zbóż
Jaki strumyk spływa z poszarpanych gór
Jakie babie lato spada z ciemnych chmur

Ona kocha wojnę, nie wylewa łez
Zapomniała dawno, jak zakwita bez
Zapomniała miłość, zapomniała świat
Nie zawrze pokoju, nie pamięta, jak

Ona kocha wojnę, lecz kto dał jej miecz?
Czemu żaden z mężczyzn nie popatrzył wstecz?
Czemu nikt nie widzi jej krwawiących ran?
Każdy patrzy tylko na swój własny stan

Czemu nikt nie spyta? Czemu każdy drży?
Czy te odpowiedzi gorsze są niż łzy
Ukrywane skrzętnie maską zimnych słów
Z którą ona rusza na kolejny łów?

Pod jej stopą serca leżą niby bruk
Wszystkie potrzaskane, czy to druh, czy wróg
Każde za jej własne, każdy cios za cios
Czas by jej wendetta odwróciła los!