Drogi Matteo,

nie wiem, czy to coś, czym mogę się pochwalić lecz dziś ani razu się nie popłakałam.

Rozmawiałam z Ambar i Jazmin na Twój temat i dałam radę.

Co prawda, chciałam płakać lecz tego nie zrobiłam.

Czy to znak, że się pogodziłam z Twoim odejściem?

Niezupełnie, czuję pustkę w sobie.

Część mnie leży teraz nieruchomo obok Twojego zimnego ciała, gdzieś na dnie ziemi.

Jednak bardzo chciałabym naprawdę znaleźć się teraz obok Ciebie.

Tęsknota we mnie buzuję wraz ze wspomnieniami, które powoduje każde miejsce w moim domu.

Szkoda, że nie możesz mi już doradzić...

Kocham Cię...

Twoja Luna