— Zrobię wszystko, żebyś przeżyła ty i reszta, nawet jeśli mam umrzeć.

Budzę się przerażona nie wiedząc co się dzieje. Przez chwilę siedzę osłupiała, ale ogarniając się zauważam, że jestem w pokoju Lydii.
Nikogo przy mnie nie ma, a wydaje mi się jakby ten głos chłopaka był przy moim uchu. Wydaje się taki znajomy, a jednocześnie kompletnie obcy. Nie przypominam sobie żadnej sytuacji, w której ktoś powiedział takie coś. Może mam jakieś zwidy? Albo to ktoś odebrany nam przez Jeźdźców.
Zamykam z powrotem oczy i biorę głęboki wdech, potrzebuje przerwy... I alkoholu, mimo że nie mogę się upić.
Powoli wstaję z łóżka, a drzwi pokoju się otworzyły. Staje w nich Lydia z ręcznikiem i moimi ciuchami, które u niej kiedyś zostawiłam.

— Wreszcie wstałaś — kładzie ciuchy i ręcznik na łóżko — Idź się umyj, a później wszystko mi wyjaśnisz.

— Dobrze — wstaję — Ale potrzebuje jakiegoś wina.

— Ja coś przygotuje, a ty się idź ogarnąć.

Kiwam tylko głową i ruszam do łazienki, zabierając rzeczy z łóżka. Wchodząc, od razu się rozbieram i wchodzę do prysznica. Zimna woda spływa po moim ciele, na którym pojawia się gęsia skórka, ale szybko znika przez pojawienie się ciepłej wody.
Opieram czoło o ścianę, czuję się strasznie zagubiona. Nie wiem już co jest prawdą, a co fikcją. Może to wszystko to tylko głupi sen i zaraz się obudzę, czując się lepiej. Nagle ktoś puka mi do drzwi, a ja przerażona podskakuje i uderzam się w głowę.

— Co jest? — masuję się po obolałym miejscu.

— Pośpiesz się, musimy jechać do Scott'a — słyszę głos Lydii i przeczuwam, że dzisiaj sobie nie odpocznę.

— Daj mi dziesięć minut! — szybko się myję i wychodzę spod prysznica.

***

Liam zrobił imprezę u Scott'a by mieć na oku dziewczynę, która może zostać porwana przez Jeźdźców, pięknie. Ten plan nie jest najlepszy, inni także mogą zostać przez nich zabrani i wtedy będzie jeszcze większy problem. Zapomnimy co się wydarzyło i kto został zabrany, a może być to każdy.
Wchodzę z Lydią do domu, od razu czuję zapach alkoholu i potu, a także głośną muzykę i krzyki innych. Krzywię się na to wszystko i mam ochotę zawrócić, ale nie mogę tak ich zostawić, muszę zrobić wszystko by nikt nie został zabrany.
Rozglądam się po pomieszczeniu i widzę Liam'a, chcę o tym powiedzieć Lydii, ale nigdzie jej nie zauważam. Ruszam w ich stronę i widzę zbiegającą ze schodów dziewczynę.

— Widziałam go! — cała drży — On tu jest!

Czuję dziwną obecność, ale nikogo nie widzę. Przyglądam się uważnie wszystkim i jedyne co widzę to tańczących nastolatków, żadnej dziwnej postaci.

— Tu jest! — Coley nagle coś łapie, a przede mną pojawia się Widmowy Jeździec.

Otwieram szeroko oczy i nie wiem co zrobić, jeśli ja go widzę to reszta tak samo, co oznacza, że teraz wszyscy mogą być zabrani.
Jeździec uderza Coley'em o ścianę, a ten upada na ziemię. Wszyscy nagle cichną i patrzą na to wszystko przerażeni, a ja nie jestem w stanie się ruszyć. W momencie kiedy Widmo chce mnie złapać odsuwam się gwałtownie i upadam na podłogę.

— Wszyscy uciekać, już! — krzyczy kameleon, a ja ogarniam się i szybko wstaję.

Wszyscy z krzykiem wypadają na zewnątrz, a ja próbuję się dostać do reszty. W momencie kiedy chcę do nich przejść, odbijam się od ściany i prawie się przewracam.

— Lily... — Mason patrzy na mnie przerażony — Zaraz to zdejmę.

— Nic nie rób — odwracam się w stronę Widmo, który powoli do nas podchodzi — Poradzę sobie, nie martw się.

Jeździec jednak przechodzi obok mnie i próbuje rozwalić niewidoczną ścianę. Muszę coś zrobić, nie może ich zabrać. Chwytam za leżący obok mnie wazon i chcę w niego rzucić, ale wyprzedza mnie Liam, który robi to z lamką nocną. Wkurzone Widmo chce go zaatakować, ale popycham go na ścianę i wbijam w brzuch pazury. Potwór patrzy na mnie niewzruszony i odpycha mnie z całej siły, a ja upadam na szafę rozwalając ją.
Kątem oka dostrzegam pojawiającą się Lydie obok Mason'a, która patrzy na to z przerażeniem. Unoszę tylko kciuk. pokazując, że wszystko okej i powoli wstaję, patrząc jak Coley zostaje rzucony o ścianę i upada z cichym jękiem.
Ruszam znowu na Widmo i chcę go uderzyć, ale ten przekręca mi ręka i znów popycha. Tym razem nie upadam i atakuję razem z Liam'em. Jeździec chwyta chłopaka i rzuca we mnie, a mi nie udaje się tego uniknąć i upadam pod ciężarem chłopaka.

— Boże, ile ty ważysz? — cicho jęczę z bólu.

Jeździec znowu próbuje rozwalić barierę. Mówię bezgłośnie by uciekali, Mason chwyta dziewczynę za rękę i robi to co każę, jednak po chwili wraca. Liam wstaje i pomaga także mi, a brunetkę nagle coś chwyta i ciągnie w swoją stronę. Bariera przez to została rozwalona, więc do nich podbiegam i próbuję pomóc.
Coś nagle pojawia się dwa metry ode mnie i chcę zaatakować, ale widzę, że jest to Parrish.

— Wszyscy na ziemię — robimy to co każe, a on unosi wysoko broń — Odłóż to!

Jeździec odwraca się w jego stronę i patrzy z uwagą, nagle zaczyna iść w jego stronę i staje kilka centymetrów przed bronią.
Patrzę na to wszystko przerażona i nie wiem co zrobić, nie uda mi się go pokonać, a broń Parrish'a pewnie też nie pomoże. Widzę jak cały drży, widząc, że Widmo nic sobie nie robi. Wstając i chwytając za pobliską figurkę, chcę go uderzyć w głowę, ale nagle pojawia się mocny wiatr i Widmo znika.

— Lydia — odwracam się w stronę dziewczyny, ale jej nie ma — Gdzie ona jest?

— Kto? — pyta zdziwiony Liam.

— No Lydia, stała przed chwilą obok Mason'a — rozglądam się wszędzie.

— Lily, nie było tutaj Lydii — Liam powoli do mnie podchodzi.

— Jak jej nie było? Przecież z nią tu przyjechałam.

Gdzie ona poszła? Przecież jechałam z nią całą drogę i wchodziłam do środka.

— Lydia jest na komisariacie razem ze Scott'em i Malią — mówi Parrish — Przyjechałem tu, bo miałem przeczucie, że tu jesteś i miałem cię tam zabrać za pobicie tego mężczyzny.

Opieram się o ścianę, nic nie rozumiem. Przecież rozmawiałam z nią, byłam u niej w domu. Co się ze mną dzieje? Nic już nie rozumiem. Te Widmo doprowadza mnie już do szału, może jeśli mnie porwą to uda mi się dowiedzieć co się dzieje.