Mój oddech stawał się ciężki. Potworny ból rozrywał moją klatkę piersiową przy każdym wdechu, a powietrze, które dochodziło do płuc smakowało jak ołów.

To był smak zbliżającej się śmierci.

W zamieci śnieżnej przestałem słyszeć krzyki moich towarzyszy. Teraz otaczała mnie cisza, przerywana tylko złowrogimi świstami wiatru. Ich brzmienie nie przypominało niczego co mogłoby być znane człowiekowi... W tym odgłosie było coś dziwnego, coś złowieszczego.

Śmierć mnie wołała.

Przenikający chłód raz po raz wdzierał się pod moje ubrania zabierając ostatki ciepła o które panicznie próbowało walczyć moje ciało. Przeszedł mnie kolejny dreszcz, a ja zacisnąłem palce na ramionach, nie mając siły ich już pocierać. Zresztą byłby to próżny trud.

Lodowate palce śmierci już muskały odsłonięte fragmenty mojego ciała.

Powieki zaczęły mi ciążyć.

Kolejny silniejszy podmuch wiatru zwalił mnie z nóg, a ja wylądowałem na kolanach w lodowatym śniegu. Moim ciałem wstrząsnęły dreszcze mocniejsze, niż do tej pory.

Zaczynało mi brakować siły.

Czy naprawdę taki koniec był mi przeznaczony? Miałem umrzeć samotny w śnieżnej zamieci bez szans na jakikolwiek ratunek?

Bez przyjaciół, bez rodziny i bez nadziei.

Przypomniały mi się ich twarze. Jaśniały przed moimi oczami, a ja wyciągałem ku nim drżące z zimna ręce. Byli moją celestią, ostatnimi promieniami ciepła i wiary w szczęśliwe zakończenie tej historii.

— Pomóżcie mi... — szepnąłem ostatkiem sił. — Proszę....

Mój policzek spotkał się z lodowatym puchem, ciało przeszedł ostatni dreszcz... A potem nie było już nic.

***

bardzo krótki wstęp do nowego fanfika, którego zdecydowałem się pisać samotnie jako coś mało zobowiązującego.

znaczy to, że rozdziały będą pojawiać się nieregularnie i pewnie w dość sporych odstępach czasowych, bo głównie chciałbym się skupić na pracach tworzonych z NessieTuft, aby jej i was nie zawieść.

a więc
po tym chłodnym wstępie do mojej nowej pracy - zapraszam was ciepło do czytania!