Odile's pov.

Ik had meteen geweten dat er iets gruwelijks mis was, die zomeravond. Odette straalde op een manier waarop je zou denken dat ze de loterij had gewonnen. Je zou niet denken dat haar hele leven kapot zou vallen over de komende maanden. 'Eendje,' zei ze met ogen zo groot als satalietschotels. ' Ik heb verkering!'

Ik voel iets over me heen komen. Een bekend knagend gevoel. Jaloezie. Ik stuur het gevoel weg en forceer een glimlach. 'Goh, wat leuk! Wie is de alien?'

'Hij heet Brody! Hij is een eerstejaars op Crown. Leuk toch?' Ze showt me haar telefoontje die nu een kotsmisselijke afbeelding heeft van de nieuwe jongen die ik nu ken als Brody.

Crown is een of andere dure school. Een elite school waar iedereen een uniform draagt. Brody is langer dan een prullenbak, volgens de foto maar niet meer waardevol. Ik staar afwachtend naar de foto stiekem hopend dat ze hem snel weer in haar zak stopt. Brody is intimiderend knap.

Maar al zijn tattoos en piercings vind ik eigenlijk spuuglelijk. Net als zijn gescheurde broek. 'Leuk is hij, hm?' Ik knik maar ben ergens anders.

Vroeger vond ze petshops leuk. Niet stomme jongens. Ik kan opeens niet meer wachten tot mijn andere zus Odilia uit muziekles terug komt zodat ik niet meer de enige single lady in dit huishouden ben.

Het is bijzonder eng wat voor kracht verliefdheid heeft op mensen. Zo gaat Odette zingend en fluitend aan het werk om eten voor ons te maken en heb ik voor het eerst in mijn leven een gaar stukje vlees. Ze zucht verliefd en schept mijn macaroni voor me op. ' Hij is echt leuk. Hij werkt in het dierenasiel en hij is linkshandig!'

Weg eetlust. Braak.
'Goh, heeft hij ook zijn nieren geschonken aan een ziek kind?' Merk ik bitter op voor ik een lepel macaroni mijn strot in duw.

Odette wordt niet boos maar glimlacht alsof ze me zielig vind.
'Jouw tijd komt ook echt nog wel. Ooit gaat er een jongen ook verliefd op jou worden.' Natuurlijk maar ik geloof er niks van.

Odilia komt dan eindelijk ons kleine appartementje binnen. Ook zij straalt. glimlacht. ' Eh...ik heb dus een date.'

Steek. Steek. Ik adem onrustig uit.
'Laat me raden. Hij gaat naar Crown.'

Odilia is stomverbaasd.
'Ja! Hoe wist je dat?' Ik geloof een jongen wel. Maar twee? dat is onmogelijk.

'Een voorgevoel.' Mompel ik.

Ze gaat zitten.
'Hij doet de kunstopleiding.' Zegt Odilia stralend.

'Oh! Misschien zit hij bij Brody in de klas!' Kiert mijn andere zus.

'Wie is Brody?' Odilia zet grote ogen op.

Odette spat bijna uit elkaar van blijdschap. 'Mijn vriendje!'

Ik schuif mijn bord van me af en zucht. Odilia ziet het niet eens. 'Heb jij een vriendje?! Vertel!'

Met veel tegenzin maak ik een eind aan dat gesprek. 'Hier klopt toch iets niet?'

Beiden staren me aan alsof ik iets idioots heb gezegd.

'Misschien is het het lot!' Odette begint weer te giechelen.

Ik raak een beetje boos.
'Het lot dat twee jongens van dezelfde school waar een uniform verplicht is met gescheurde broeken naar jullie twee toekomen en jullie mee uit vragen?'

Ze kijken elkaar even aan. ' Brody is een rebel. Hij haat dat stomme uniform.' Zegt Odette.

Odilia zucht.
'Daniel vind het ook stom. Eendje, wees niet zo jaloers.'

Dat steekt me.
'Ik ben niet jaloers. Ik ben achterdochtig. En ik heb er volgens mij ook reden toe! Er is iets met ze.'

En ik had gelijk.