Ik lig in een donkere kamer. Ik merk een stevige pijn in mijn nek en mijn polsen voelen alsof ze slapen. Mijn handen zitten met ijzeren kettingen vast aan het witte mentale hoofdbord van een tweepersoonsbed.

Het behang is een of ander lelijk behang met bloemetjes die ik het liefste van de muur zou rukken.

Ik vecht te vergeefs tegen de kettingen. De deur van de kamer kraakt. Er komt licht naar binnen. Geschrokken staar ik naar wie er binnen komt.

Het is een onbekende vrouw met zwart haar en een paars mantelpakje. Ze heeft een kopje thee bij zich en glimlacht als ze me ziet. Ze is getint en ik zou haar het  beste beschrijven als Amerikaans met Afrikaanse roots. Ze heeft donkere bruine ogen die hele verhalen vertellen.

Ogen zijn portalen naar de ziel en die van haar heeft wat meegemaakt.
Ik vertrouw haar niet. Wie is deze vreemde vrouw die mij bezoek komt brengen? En waarom? Mijn onderbuik gevoel vertelt me dat ik op moet passen. Heel erg op moet passen.

Ze durft naar me te glimlachen alsof ik niet duidelijk vastgebonden ben tegen mijn wil in. 'Je bent net twee druppels haar.' Wie is haar?

Ze tovert uit het niks een kopje thee te voor schijn waardoor ik me eigen kapot schrik.

'Hier, drink op.' Ze schuift het kopje thee mijn kant op. Ik ruik er eventjes aan en raak bijna weer buiten westen door de indringende geur.

'Je mag de volgende keer iets minder gif erin doen. Het is nogal duidelijk.' Merk ik droog op.

Ze raakt geïrriteerd.
'Drink het op. Ik wil geen problemen en jij ook niet, toch?' Zij wil geen problemen. Wel de enige die van ons twee geen kant op kan ben ik.

'Ze kunnen elk moment terug zijn. Je hebt geen keus.' Ik probeer zo hard als ik kan in mijn geheugen te graven maar niks komt binnen. Alleen..Neal..

Er was iets met Neal.
Maar wat?

Ik kuch hevig maar slik het door. Het smaakt vreselijk naar boomschors en dennenboom.

Beneden klinken er gedempte stemmen. Dan voetstappen op de trap.
Ik voel de spanning stijgen.

De vrouw pakt het kopje van me af en gaat er dan vandoor. Ze sluit de deur achter zich met een sleuteltje. Ik probeer wanhopig mijn kettingen te breken maar het is nutteloos.

Ze praat met iemand op de gang. Ik hoor haar soms haar stem verheffen en dan iemand terug snauwen. Als de deur open gaat staak ik mijn ontsnapping pogingen.

Voorlopig althans.

'Ze is erg verward en ik denk dat ze zich weinig herinnert.' Waarschuwt ze hem nog voor hij de kamer in gaat.

Ik probeer koste wat het kost mijn herinneringen terug te vinden. Het drankje maakt me nog slapper en nog zwakker dan ik al ben. Ik begin ook nog hoofdpijn te krijgen.

Wat is er gebeurd en waarom ben ik hier?

Een bleke jongeman met grijze bebloede kleren komt de kamer binnen. Direct weet ik alles weer. Dat is Matthew.

Vervelende bloedzuigende Matthew. De fucking vampier. Mijn kidnapper. Het is erg jammer dat ik geen kopje kan oppakken anders had hij het dwars door zijn schedel gekregen.

'Stop daar eens mee,' hij praat heel zacht en tegelijk erg krachtig. Hij inspecteert het kopje nauwkeurig door er aan te ruiken. 'Je komt voorlopig niet los.' Voorlopig? Hij snuift en vind het ook niet al te lekker aan zijn gezicht te zien.

Ik voel me zwak en zelfs knipperen doet pijn. 'Wie ben je?' Vraagt hij me dan. Ik snuif door zijn arrogantie en zijn ontwetenheid.

Hij heeft me aan stukken gescheurd alsof ik een stukje vlees was. Gedronken tot ik niet meer kon en bewusteloos raakte en me achter gelaten in een donkere enge grafkelder. En toch weet hij niet eens wie ik ben.

'Lizy,' Hij krijgt mijn hele naam niet. Neal kan hem al alles hebben vertelt maar dat interesseert me niks.

'Een simpele naam voor een simpel meisje,' hij gniffelt. Ik merk dat ik afwezig knik, en mezelf comfortabel wil maken. Slaap dringt zich op.

'Blijf nog even hier, Lizy.' Hij fluistert het verleidelijk in mijn oor en ik ril door zijn toon. En de gedachte dat ik dat best wel verleidelijk vond klinken want jakkes?

Ik wil slapen maar iets houdt me tegen. Hij. Hij doet iets met mijn brein en wilskracht. 'Waar kan ik je moeder of oma vinden?'

'Als jij het weet...' ik doe onverschillig maar het steekt me. Natuurlijk steekt het me. Ik doe net alsof het me niks kan schelen maar het feit dat ik geen familie heb doodt me van binnen.

Ik snuif want ik heb geen idee wat hij met die informatie moet.  'Ik heb geen familie. Ik ben gevonden.' De waarheid komt er te makkelijk uit. Te makkelijk.

'Wat zat er in dat drankje?' Mijn tanden knarsen en ik voel een nieuwe vlaag van woede opkomen.

Matthews dunne lippen persen zich samen tot een onheilspellende glimlach. 'Waarheidsserum.'

Natuurlijk.

Ik grom en wil het liefste op hem spugen. 'Je bent een klootzak.'

Hij haalt zijn schouders op.
'En ben je begaafd?' Hij krabt eventjes achter zijn oor.

Ik hou expres mijn mond.
Matthew gromt. 'Wacht maar, kleine heks.' Hij stormt op me af als een wilde beer en grijpt me beet. De ketenen ratelen maar houden me aan het bed gekluisterd.

'Ben je begaafd?' Herhaalt hij tussen zijn tanden. Deze keer gebeurt er iets raars. Mijn mond opent zich en er komt een antwoord uit.

'Nee, ik ben vrij normaal.' School was oké.

De vrouw bemoeit zich er nu ook mee.'Het kan best zijn dat ze het niet weet. De haringtons hebben hun dynastie goed verborgen weten te houden.' Wie de haringtons dan zijn en wat ze met mij te maken hebben krijg ik niet te horen maar langzaam begin ik het door te krijgen.

Voor de een of andere reden, is mijn familie betrokken geweest met deze vampiers. Alleen mijn bloed kon ze ontwaken. Daarom willen ze weten of er nog iemand in mijn familie leeft.

Matthews ogen branden bijna door mijn hoofd. 'Ik zal Nathaniel wel halen. Hij kan in haar hoofd kijken.'

'Laat hem ook dan even in die van jou kijken, wie weet vinden ze nog wat hooi voor de paarden.'

Matthew grijpt me beet en zijn ogen zijn zwart geworden. ' Wat zei je?' Sist hij dreigend.