𝕋here's nothing left to say now

Waar ze zo eenvoudig binnen waren geraakt doordat Jada hen had geholpen achter de schermen, dreigde alles nu net op het laatste moment toch volledig in het honderd te lopen. Alle vier stonden ze voor blok. "Waag het niet jullie gave te gebruiken", klonk het dreigend: "Een verkeerde beweging en ik schiet de kleine neer." De man had schijnbaar geen idee wie ze waren maar voor Evron was het wel duidelijk dat er met de kleine naar Dana werd gerefereerd. Ook zij scheen dat door te hebben want ze schonk de man een vernietigende blik. Dana had er immers een hekel aan om kleine genoemd te worden. Als de loop van het geweer niet op hen was gericht, bedacht Evron dat het best nog een lachwekkende situatie was. Dana was kwaad doordat de man haar kleine had genoemd, nog meer dan dat ze dat was doordat de loop van het pistool haar kant op wees. Nu was er echter teveel waar Evron zich zorgen over maakte waardoor het lachen hem al snel verging.

De situatie zelf bleek echter van kwaad naar erger te gaan toen een bekend figuur naar buiten toe liep. "Stop!" weerklonk de bekende meisjesstem die Evron zachtjes in zichzelf deed vloeken. Jada was naar buiten toe gelopen. Hij voelde Connors ogen in zijn rug branden terwijl zijn vriend hem zachtjes porde maar Evron weigerde om te kijken. Ook Dana en Evan waren zachtjes aan het fluisteren door haar verschijning op het strijdtoneel. Evron had immers nog niet de kans gehad om hen ook maar iets te vertellen over wat hij had ontdekt en zijn gesprek daarna met Jada.

De man leek echter verveeld te zijn door haar komst en de vrouw met het pistool keek zelfs niet om. Zij was getraind om geen aandacht te geven aan stoorzenders en zich op een doel te focussen, nog steeds was dat Dana. De man zuchtte enkel: "Jada, ga terug naar binnen kind! Jij hebt hier helemaal niets te zoeken, laat het aan de specialisten over. Zij hebben niet gefaald in hun opdracht. Waarom ben jij ook niet aan het werk", klonk er kort en allesbehalve vriendelijk. Echter wist Evron dat dit foute boel was terwijl hij niet zo zachtjes op zijn lip beet.

Het duurde dan ook niet lang voor er reactie kwam vanuit de twee anderen. "Wow wacht wat?" het was Evan die als eerste had gesproken: "Wie is Jada? Lynn? Wat bedoelt die man daar nu? Wat voor werk was je aan het doen? Hoe kom je zelfs vrij! We hadden je nog niet kunnen vinden! Waar was je zelfs?" Dana leek eerder geschokt, alsof zij sneller dan haar broer doorhad wat de man allemaal bedoeld had. Lynn haar blik was echter naar de grond gericht, of eerder Jadas blik herstelde Evron zichzelf. Op die manier slaagde hij er niet in om oogcontact te maken met het meisje. Zijn blik dwaalde af naar de man die een grijns rond zijn lippen hadden. Foute boel wist hij, dit was niet de manier waarop hij had gehoopt om de anderen op de hoogte te stellen.

Vertrouwen was in deze tijden erg belangrijk, dat wisten Zij ook. "Ja Jada", klonk er dan ook grijnzend van de man terwijl hij Evan aanstaarde. Alsof hij het leuk vond om hem op deze manier te kwetsen. "Jada is een van onze trouwste werknemers! Wat goed van haar hé? Oh heeft ze jou dat helemaal niet verteld dan?", ging hij gespeeld verbaasd verder maar de sarcastische toon was onmisbaar in zijn stem. Het liet Jada haar mond open vallen doordat er toch een compliment in de woorden had verscholen. Meteen wist Evron dat de man dit waarschijnlijk alleen maar zei om Evan kwaad te maken.

Een techniek die scheen te werken want met een open mind bekeek de jongen het meisje. Kort vroeg Evron zich af of hij ook zo naar Jada had gekeken toen ze hem alles had verteld. "Wacht jij?" klonk er verbaasd en radeloos. Smekend keek hij haar aan, alsof hij wou dat het meisje en de rest in de lach zou schieten om te vertellen dat het allemaal maar een grap was en dat Lynn hen niet had verraden.

Zijn zus daarentegen wierp Lynn een woedende blik toe terwijl ze een stap dichterbij zette. Iets waar Evron nog steeds niet toe in staat was maar hij had geen kans om het haar te vragen. "Ik wist dat je niet te vertrouwen was!" gilde Dana luid: "Hoe jij jouw aan mijn broer opdrong? Schaam je jouw niet? Hoe kon je!" Of het ook door Dana's leeftijd was wist Evron niet maar Jada leek nog harder gekwetst door de woorden die uit de zesjarige haar mond waren gekomen.

Connor was de enige geweest die nog niet op de ontdekking had gereageerd maar ook de enige tegen wie Evron al iets had kunnen vertellen over wat hij had ontdekt. Toch was de pijn zichtbaar op zijn gezicht, alsof het nu pas echt werd nu hij het ook echt voor ogen zag. "De antwoorden zijn hier te vinden, alleen niet op onze vraag over hoe we nu verder moesten gaan", mompelde hij zachtjes voor zich uit maar Evron kon hem nog net verstaan. Verbaasd keek deze zijn vriend aan terwijl hij exact had gezegd wat ook Jada al eerder had vermeld. "Enkel antwoorden op vragen die we niet eens hadden," besloot zijn vriend zonder acht te slaan op Evron die hem nog nieuwsgierig aankeek. Op welke vragen hadden ze nog een antwoord gehad? Waren er nog andere zaken geweest waar Connor achter was gekomen en dat hij daarom zo raar deed. Of sloeg dat alleen maar op Lynn/Jada? De vraag wie er allemaal te vertrouwen was? Vele vragen waren beantwoord geweest besefte Evron plots, veel van de zaken had Jada kunnen verklaren toen ze alles opbiechtte tegen hem. Maar hoe wist Connor dat?

Ondanks dat Connor hem had losgelaten stonden ze vlak bij elkaar, zo dicht dat Evron de lichaamswarmte van zijn vriend kon opmerken. De wonde op zijn schouder was gaan ontsteken maar tot nu toe had Connor niet de kans gehad om de rust te nemen die noodzakelijk was voor zijn herstel. Toch stelde zijn aanwezigheid Evron ergens wel gerust, alsof ze elkaar konden beschermen voor alles van buitenaf. Het besef dat hij nog nooit zo dicht was geweest bij het einde trof Evron als een blikseminslag. Het geweer was geen speelgoed, ze konden geen kant meer op. Ook waren ze allevier nog steeds niet in staat om vrijuit te bewegen. Toch kwamen zijn benen al losser, waarschijnlijk door alle afleiding met Jada bedacht hij. Nogmaals speurde hij in het rond op zoek naar een uitweg, toch was de kans klein dat ze snel genoeg waren vreesde hij.

Zijn gave zou hen kunnen helpen maar Evron was te bang voor het dreigement die geuit was. Dana was enorm sterk maar niet in staat om een kogel tegen te houden. Toch bleek hij zijn geheugen afspeuren naar een oplossing, er moest toch iets zijn! De reden waarom Jada Lynn was geworden was voor de twee Herricks, allebei waren ze uitzonderlijk sterk en daarom gezien als een obstakel. Ook wist hij nog altijd niet of Zij op de hoogte waren van zijn gave. Wie weet werkte dat in hun voordeel? Maar Evron kon niets bedenken wat hen zou kunnen helpen en zuchtte diep. Ze leverde hem een zachte elleboogstoot van Connor op. "Hé, komt goed", fluisterde hij zachtjes in Evron zijn oor waardoor deze knikte. Hij kon de moed niet opgeven, niet nu ze zo ver waren gekomen.

De hopeloze blik stelde de man die het bevel had schijnbaar tevreden: "Geef jullie over, alle vier! We zullen mild zijn en wie weet maken jullie op deze manier wel een kans om dit te overleven!" Ondanks zijn eerdere gedachten kreeg Evron het gevoel dat het in orde was. Zo erg was overgeven toch niet? En overleven klonk aanlokkelijk, dat deed het immers altijd. Ook werkte de stad, wie weet kon hij zelfs er ooit een plekje vinden. Als hij zich nu gewoon over gaf was alles opgelost toch? Voor hij iets kon zeggen kreeg hij echter alweer een stamp van Connor, deze keer een stuk minder zacht dan de vorige.

"Niet luisteren!" riep deze dan ook om boven de woorden van de man uit te komen: "Snappen jullie het dan niet? De man gebruik de gave om bevelen te geven." Verbaasd keek Evron om zijn schouder, de man deed toch immers gewoon een voorstel? Wat bedoelde Connor? Toch ging deze gewoon verder terwijl hij ook Evan en Dana hun aandacht trok: "Niet naar hem luisteren alsjeblieft! Waarom denk je dat we niet kunnen bewegen? We luisterden naar zijn bevel! Probeer je te verzetten alstublieft." Volledig in de war keek Evron weer naar de man die het voorstel had gedaan, ook nu leek deze gewoon wat te lachen naar Connors verwoede pogingen.

Hij knipoogde kort waarna hij zich enkel en alleen al tot Connor richtte terwijl hij op hem en Evron toeliep. "Jij bent een slim jochie, ik ben onder de indruk dat je het doorhad. De meeste slachtoffers zijn te stom om zoiets te gaan beseffen", begon de man rustig en Evron vond dat hij wat weg had van een hongerige wolf. Een wolf die rondom zijn prooi cirkelde en wist dat deze geen kant meer uit kon. Die prooi, dat waren zij vier nog altijd. "Jammer dat we jou hier niet hier kunnen houden, je zou het hier goed doen wist je dat? Alleen heb je jammer genoeg je kans gemist! Nu mag je die lieve vrienden van jou volgen." De man klinkte kort met zijn tong alsof hij echt teleurgesteld was: "Ik had immers gezegd dat jullie je krachten niet mochten gebruiken, is het toevallig de jouwe om die van anderen te herkennen? Als ik het goed heb, dan heb jij deze zonet toch gebruikt!" De volgende acties volgde elkaar in een snel tempo op en geen van de aanwezigen kreeg de kans om tegen de man in te gaan. Connor had immers in zoverre Evron wist zijn gave niet gebruikt.

De vrouw die bij de wolfman was geweest had echter al actie ondernomen. Nog voor het einde van zijn zin had ze de trekker van het geweer overgehaald en was met een intussen bekend geluid de kogel vertrokken richting Dana. De tijd leek te vertragen toen het leek alsof Evron de baan van de kogel kon volgen. Toch was hij te sloom om nog iets te doen. Een luide gil vulde het plein en ook Connor riep naast Evron luid nee. Dana deed nog een poging om weg te duiken maar het was onmogelijk om tijdig weg te zijn. Er was maar een iemand die snel genoeg reageerde toen een welbekende bos krullen het jonge meisje aan de kant duwde. Nog een enkele kreet van pijn vulde het plein waarna de stilte weer neerdaalde.

Het was Jada van wie de laatste kreet was geweest toen ze voor Dana was gesprongen in de baan van de naderende kogel. Haar ogen staarden kort in de verte waarna ze als een vod op de grond neerviel in een steeds groter wordende plas bloed. Het was Jada haar eigen bloed, afkomstig van de plaats waar de kogel haar geraakt had. Het gapende gat in haar borstkas bevond zich op enkele centimeters boven haar hart waardoor ze in haar long was geraakt. "Nee!" krijste het zesjarige meisje die daarmee de stilte verbrak. Dana liet zich naast het lichaam neervallen terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Ongecontroleerd en met lange halen begon ze te snikken waardoor ook haar kleren onder het bloed kwamen te zitten. Toch nam ze Jada haar schouders vast alsof ze haar wou wakker schudden. "Nee Lynn! Word wakker! Doe je ogen open alsjeblieft!" Evron was te verbouwereerd om actie te ondernemen terwijl Connor naast hem zijn hand vastgreep voor steun.

Ondanks Dana haar beschuldigingen was Jada voor haar gesprongen en had daarmee het leven van het kleine meisje gered. Jada was amper met bewustzijn maar wist moeizaam nog enkele woorden uit te brengen: "Maak dat jullie wegkomen-". Meer kon ze niet zeggen voor ze begon bloed op te hoesten. Evron wist dat ze niets meer konden doen, Jada was stervende. Een steek ging door zijn hart alsof hij degene was die daar geraakt was door een kogel. Toch leek het allemaal zo onwerkelijk, alsof hij naar een toneelstuk zat te kijken dat voor zijn ogen werd gespeeld. Alsof het niet zo kon zijn.

Luid vloekte de wolvenman: "Stom kind! Wie springt er nu voor een kogel?" De vrouw naast hem met het geweer in haar handen leek voor de eerste keer te twijfelen door de situatie. Zij was immers degene die de trekker had overgehaald en daarmee Jada haar dood op haar geweten had staan. Evron balde de vuist van zijn vrije hand, liefst was hij bij Dana gaan zitten maar nu was het hun kans. Ze moesten nu hun kans wagen, voor Jada.

Hij was niet de eerste die iets kon doen want rondom hen begon de aarde te rommelen, zonder de dreiging van het geweer leek Evan de controle volledig te zijn verloren: "Hoe kon je!" Het leek wel alsof de jongen zijn ogen van vuur waren gemaakt terwijl overal op het plein de aarde begon open te scheuren en op andere plaatsen juist oprijzen en een muur te vormen. Zachtjes kneep Evron in Connors hand terwijl hij nu ook zijn gave aan begon te wenden. Met zijn illusie besloot hij de oprijzende aarde te versterken, alsof er ook muren uit de grond kwamen. Iedereen die dicht bij genoeg stond kon voelen dat het pure aarde was in plaats van stenen maar toch was dat vanaf de afstand waar de wolvenman stond niet zichtbaar. Meer zou Evron niet meteen kunnen doen vreesde hij, al kon de man voor hen dat onmogelijk weten.

Het weer was doorheen alle gebeurtenissen ook steeds donkerder geworden maar alsof het Evron zijn gemoedsstemming kon aanvoelen begon het ook te regenen. In combinatie met alle gespleten aarde werd het steeds meer modderig waar ze stonden. Met open mond keken de twee aanvallers hen aan, alsof een van hen verantwoordelijk was voor de regen dat neerviel. Ook de nerveuze blik richting Evan gaf Evron meer moed, de rollen waren nu omgedraaid toen er rondom de vrouw en de wolfman steeds meer aarde omhoog kwam als een soort kooi. Meteen wekte Evron verder de illusie dat het muren waren verder op terwijl de kooi de twee steeds verder in sloot. "Hé! Wat is dat hier!" konden ze horen schreeuwen terwijl de kooi zich in sloot en de twee in de aarde leek te verzwelgen.

Voor het eerst keek ook Evron met angst opzij naar Evan. Was hij echt zo machtig? Nu pas begreep hij beter waarom Zij er alles aan hadden gedaan om hem en zijn zus te pakken te krijgen. Het was beangstigend, alsof iemand anders bezit had genomen van Evan. De jongen scheen niet langer in staat te zijn zijn woede te beteugelen. Intussen nam de regen nog steeds meer en meer toe terwijl Evron nog vaag geschreeuw van de twee kon onderscheiden voor ze zowat levend begraven werden. Connor liet Evron zijn hand vast toen hij naar de twee meiden toe was gelopen, Evron zelf besloot eens het gevaar geweken was meteen achter zijn vriend aan te lopen. Jada haar ogen waren gesloten en Evron sloeg zijn arm nu rond Connor heen. Stevig hield hij hem vast terwijl hij naar Jada toe keek. "Jada, ze heeft ons gered", fluisterde Connor zachtjes voor hem uit.

Ze was overleden. De regen had haar bloed uitgedunt terwijl het langzaam rondom hun verspreide en een deel van de aarde rood kleurde. Alsof ze zelfs na haar dood Evan nog succes wenste met zijn gave. "Lynn", fluisterde ook Dana alsof ze na alles niet meer luidop konden spreken: "Haar naam is Lynn en dat zal zo blijven. We moeten haar begraven en ik weet een plek." De twee meiden waren nooit beste vriendinnen geweest maar toch was Dana degene die voorzichtig Lynn haar lijk optilde en naar de poort toe keek. Kort sloot ze haar ogen maar begon toen naar buiten te wandelen.