Er gebeurde vrij weinig in het pittoreske dorpje Wellford in het zuiden van Wales. Er waren lage criminaliteitscijfers en vandalisme was een vreemde term voor de bewoners. In de zomer kwamen er enkele delegaties van Koreaanse toeristen naar de kust om te genieten van de zilte zeelucht en de woeste golven, en 's winters waren er gezellige meezingavonden in de grote kerk. Voor de rest was het een tamelijk rustig plaatsje waar nooit iets bijzonders plaatsvond. Het laatste officiële spektakel was het regionale kampioenschap paardrijden in 1975 - met een magere opkomst van maar vijftig mensen -, maar voor de rest was het 'saaiste' dorpje van Groot-Brittannië.

Alhoewel, dat was wat iedereen vermoedde. Zelfs de families die al generaties lang trotse inwoners van Wellford waren geweest bleken toch niet alle geheimen van hun woonplaats te kennen. Toch waren er wel wat geruchten en roddels die elke dag aan bod kwamen tijdens de theepartijtjes van de bakkersvrouw en de echtgenote van de burgemeester. Het gerucht luidde dat de ambachtelijke slager van Moonstreet 13 een duister geheim had, maar wat precies, dat kon men niet bedenken. De slager was een vriendelijke, grijzige man die zich altijd een beetje op de schimmige achtergrond had gehouden. Zeker de laatste maanden leek hij zich erg geheimzinnig te gedragen. Velen negeerden de geruchten, niemand zou immers de moed hebben om het aan hem te vragen. Dat was waarschijnlijk deels omdat geen van de dorpsbewoners zijn maandelijkse korting op rundvlees kwijt wilde raken.

Natuurlijk had de slager wel door dat er erg veel over hem werd gefluisterd in de steegjes, dat had hij ook wel zien aankomen toen hij het contract ondertekende. Vijf maanden geleden had een geheime organisatie, de BVMS (de Bestrijdingsdienst Van Mythische Schepsels), hem verzocht om mee te werken aan hun nieuwe plan. De laatste tien jaar hadden er zich op landelijke schaal namelijk veel opmerkelijke, bovennatuurlijke incidenten voorgedaan. De BVMS begon een geheim onderzoek en had na jaren vijf jonge meisjes opgepakt. Geen gewone meisjes, dat stond vast. Er werden uitgebreid testjes uitgevoerd en de BVMS concludeerde uiteindelijk dat ze te maken hadden met een niet-menselijk ras. Deze vijf meisjes waren indirect de veroorzakers van de vreemde incidenten.

Een van hen was de zeventienjarige Allison Amiable uit Londen. Ze had een moeder, een zusje en een paar lieve vriendinnen waar ze mee naar school ging. Alles veranderde toen ze werd opgepakt door de BVMS. Rede? Voor een test die op elke school in het land was afgenomen, had Allison, net als vier andere meisjes, een score van honderd procent gehaald. Zonder enige uitleg werd ze door een stel militairen uit haar huis gehaald en in de achterbak van de bus vervoerd naar Wellford. De BVMS had de kelder van de slagerij omgetoverd in een onderzoekslaboratorium om experimenten uit te voeren op de vijf meisjes. Je zal je waarschijnlijk wel afvragen waarom deze vijf nou zo bijzonder zijn. Zo bijzonder is het toch niet om honderd procent te scoren op een test? Precies. Tenzij het een onmogelijke test is. Het waren geen vragen over geschiedenis, wiskunde of taalkundigheid, het waren vragen waar je slechts met de volle hersencapaciteit een tien voor kon halen. Mensen kunnen dat niet. Deze vijf waren dus geen mensen. Deze vijf waren nimfen, gevangen onder een slagerswinkeltje in het saaiste plaatsje van Groot-Brittannië.

De ochtend brak aan, al was daar onder de grond weinig van te merken. In plaats van rustig ontwaken door het vroege zonlicht, werden de meisjes om vijf uur 's morgens ruw uit hun slaapbarak gehaald om met de Ochtendcontrole te beginnen. Ook vandaag was dat weer het geval. Allison lag samen met Char, een van haar medenimfen (al had geen van hen nou eigenlijk een idee wat de term 'nimf' inhield), opgekruld op het steenachtige matras, toen een stel BVMS'ers in hun labojassen binnen kwamen gelopen. Een van hen drukte een knop in op een soort afstandsbediening, waardoor de vijf meisjes recht overeind schoten. ,,Het begin van een schokkende dag," mompelde Allison terwijl ze over de halsband om haar nek wreef. De altijd-optimistische Char - eigenlijk Charlotte, maar Char vond ze vlotter klinken - glimlachte lief en trok Allison overeind. ,,Jij bent vandaag als eerste," zei een van de BVMS'ers tegen haar, met als gevolg dat de rillingen over haar rug liepen. Als eerste aan de beurt zijn met de Ochtendcontrole was nooit een pretje, aangezien alle apparatuur dan ijskoud was. Maar aan de andere kant was het ook wel fijn om als eerste te gaan; dan was je er tenminste weer van af. Alhoewel, na de Ochtendcontrole zouden er nog zo'n tien testen volgen, dus eigenlijk maakte het niet echt uit.

Allison nam plaats op de behandeltafel in de donkere kamer. De enige lichtbron in de ruimte was een kapotte Tl-buis die een flikkerend zwak lichtje uitstootte. ,,Professor E. komt zo," zei een van de BVMS'ers terwijl hij Allisons polsen vastketende aan de spijlen van de behandeltafel. Allison haalde opgelucht adem. Professor E. was anders dan alle andere 'dokters' hier. Ze was een jonge vrouw met een lieve glimlach die haar met respect behandelde, maar net zoals alle anderen, zweeg ze over wat er zou gaan gebeuren.

Allison hoorde voetstappen op de gang en professor E. verscheen in de deuropening.

,,Goedemorgen," zei ze vriendelijk. Ze frunnikte aan de lichtblonde plukjes in haar paardenstaart en zette haar onderzoekskit op haar bureau naast de behandeltafel. Ze haalde een soort spuit met een lange naald tevoorschijn en stak hem onder de kraan.

,,Ga maar liggen," zei ze zachtjes tegen Allison, die haar meteen gehoorzaamde.

Professor E plakte een paar stickertjes op Allisons knieën, handpalmen, en schouderbladen. Daarna pakte ze de spuit uit de wasbak en droogde hem af met een doekje.

,,Denk maar even aan iets anders," zei E. terwijl ze de lange naald diep in de huid van Allisons rechterarm schoof. Allison beet op de binnenkant van haar mond, kneep haar ogen stijf dicht en probeerde aan allesbehalve bloed te denken. Langzamerhand vulde de spuit zich met bloed, maar al had het geen ketchuprode kleur. Allisons bloed was, net zoals bij de andere meisjes, glinsterend blauw.

,,Zo, alweer klaar." Professor E legde de spuit weg en plakte een pleister op de plek waar de naald had gezeten.

,,Nu nog je knieën..." Allison zuchtte diep en strekte zich vermoeid uit.

,,Waarom eigenlijk? Waar hebben jullie mijn bloed voor nodig?" vroeg ze, wetend dat ze toch geen antwoord zou krijgen. Professor E. glimlachte, maar bleef stil. Zwijgend noteerde ze iets op een blaadje en schoof het in een map.

,,Ik ga even de hartslagapparatuur halen, ben zo terug," zei E. Ze stond op en liep in een rap tempo naar buiten. Normaal zouden er een paar bewakers achterblijven om de in de gaten te houden, maar vandaag was dat niet het geval. Ineens kreeg Allison een idee. Dit was een buitenkansje. Ze boog zich voorover met haar lijf, maar haar handen zaten nog steeds geboeid aan de behandeltafel. Ze stak haar been uit naar het bureau en probeerde, zonder iets omver te schoppen, de map van de tafel te grissen. Dat ging niet zo gemakkelijk als gehoopt, maar uiteindelijk slaagde ze er in de map tussen haar tenen geklemd te houden. Met haar voeten sloeg ze de map open en begon ze te lezen:

Naam behandelpersoon: Allison Karlie Amiable
Naam onderzoeker: prof. Ellen Evans-Yorks
Datum: dag 176 (vijftiende april 3/5)

Zonder te begrijpen wat die datum inhield, las ze haastig verder.

Bloedconcentratie: 44,657 ml (waarvan Cx22 = 180)
Ademhaling: 36x2 + 67 = 191 192,88
Molecuulonderhoud: i.o. (H-gehalte > N-gehalte)

Allison slaakte een zucht. Wat had ze hier nou weer aan? Ze bladerde door de uitslagen tot ze bij een lap tekst kwam.

Allison Karlie Amiable had een score van 100% voor de landelijke NFET-test, afgenomen in Andalus Towers, Londen. Vermoedelijk is ze een van de nakomelingen van de naiaden en hydriaden (waternimfen). Gevonden specialiteiten zijn: gesloten kieuwspleten achter oren, hoge intelligentie, immuniteit voor ziekten, helingskrachten en aanmaak van schubben op onderbenen.

Onbegrijpend fronste Allison haar wenkbrauwen. Daar klopt helemaal niets van. Hoge cijfers op school betekende toch niet dat ze een waternimf was? En wat was dat überhaupt? Schubben of kieuwen had ze ook niet en als kind was ze vaak een pechvogel als het om koorts ging. En helingskrachten zijn toch dingen die je in fantasyfilms tegenkomt? Hier klopte helemaal niks van. Ze bladerde verder en kwam op een pagina met een foto van Char.

Charlotte Isabella McCain had een score van 100% procent voor de landelijke NFET-test, afgenomen in Arsyne School, Aberdeen. Eerder was ze betrokken bij een grote brand in 2006, die ze ondanks haar vele derdegraads brandwonden overleefde. Wij vermoeden dat zij een pyronide (een vuurnimf) is. Specialiteiten: hoge intelligentie, communicatie via vlammen, ontsteken van vuur en vuurresistente huid.

Verder stond er ook nog informatie in over de andere drie meisjes, Janna, Mabel en Daphne. Janna bleek een oreade - een bergnimf dus - te zijn, Mabel was een zogenaamde bloemennimf en Daphne een bosnimf.

Toch bleef haar eerdere vraag nog door Allisons hoofd spoken; waarom waren ze hier en wat ging er met hen gebeuren? Allison keek om zich heen en zag alle apparatuur. Dit kon niks goeds betekenen. Als ze zo kostbaar waren voor de BVMS'ers zou de kans op een vrijlating erg klein zijn. Dan zat er maar één ding op.

De vijf meisjes moesten ontsnappen. Maar hoe?

***

Wat maakt een verhaal een fantasyverhaal?
Hoi allemaal, ik ben Anniek, ik ben 14 jaar en ik doe mee met een verhaal in mijn lievelingsgenre: fantasy. Ik heb al een paar verhalen in dit genre geschreven, o.a. de Riv-serie.

Fantasyverhalen zijn verzonnen verhalen waarin meestal bovennatuurlijke wezens, verzonnen werelden en magische situaties een grote rol spelen. Het leuke aan dit genre is dat er geen limieten zijn waar je je aan hoeft te houden. De mogelijkheden zijn dus eindeloos. Veel fantasyverhalen spelen zich af in een verzonnen wereld, denk maar aan Lord of the Rings en Narnia. Ook is het mogelijk om de magie naar deze aarde te halen, bijvoorbeeld een verhaal over elfen die in het geheim onder de mensen leven.

Voor een goed fantasyverhaal hoef je zelf niet je eigen wezens te verzinnen, wat natuurlijk wel erg leuk is. Je kan ook mythische schepsels uit de Griekse mythen halen, denk maar aan zeemeerminnen, nimfen, etc. Toch is het wel leuk om er je eigen draai aan te geven. Laat je inspireren door verhalen over het wezen waar je over wilt gaan schrijven. Als je bijvoorbeeld een verhaal over zeemeerminnen wilt schrijven, kijk dan op de Wikipagina over zeemeerminnen of bekijk een aflevering van de serie H2O: Just Add Water. Hier kan je je door laten inspireren, maar het is het leukst om er zelf nog dingen bij te verzinnen zodat het echt jouw fantasyverhaal wordt. Vermijd wel dat je teveel ideeën van anderen gebruikt. Je laten inspireren is goed, maar klakkeloos dingen kopiëren maakt je verhaal cliché. Bovendien mis je dan ook alle pret: je eigen fantasywereld bedenken is namelijk ontzettend leuk!

Fantasyverhalen zijn spannend en vernieuwend. Je komt in een hele andere wereld of bekijkt onze levens vanuit een heel ander perspectief. In beide gevallen ontdek je een heleboel nieuwe dingen en ben je benieuwd naar wat er gaat gebeuren.

Wat ik zelf leuk vind om te doen is het combineren van fantasy met gebeurtenissen waar we allemaal wel eens mee te maken hebben. Dat maakt het ook extra leuk voor de lezers, aangezien ze zich dan echt kunnen inleven in het personage terwijl ze allerlei nieuwe dingen ontdekken. Bijvoorbeeld: de Riv-serie speelt zich in de eerste delen vooral af in Rotterdam en de hoofdpersoon probeert een 'normaal' schoolleven te leiden, maar de laatste delen spelen zich af in fictieve onderwatersteden zoals Oceano City. Zelf vind ik het leuk om in de onderwaterwereld verwijzingen te maken naar onze wereld (voetbal heet vinbal, Instagram heet Vinstagram, milkshakes heten kelpshakes, Starbucks heet Squidbucks en selfies heten shellfies).

De belangrijkste elementen voor een fantasyverhaal zijn dus:
* Bedenk een nieuwe wereld/geef de lezer een andere kijk op onze wereld.
* Laat je inspireren door anderen, maar verzin zelf je eigen personages en verhaallijn.
* Zorg voor een spannende verhaallijn.
* Zorg ervoor dat de lezer zich kan inleven in het hoofdpersonage, want zo wordt het ontdekken van nieuwe dingen nog leuker!