'Papa!' Ik Had zijn hand vast maar ik kreeg geen reactie.

'Papa!' Ik probeerde hem wakker te schudden, maar het leek niet te werken.

'Papa' Er rolde een traan over mn wang. Was er nou echt gebeurd wat ik dacht dat er was gebeurd?

'Mama' riep ik.

'Ja lieverd, wat is...' Ze keek naar mijn vader. 'Wat is er gebeurd?'

Ik haalde snikkend mijn schouders op. 'Ik... ik... ik weet het niet..., ik trof hem zo aan... en... en... hij reageert maar niet...en,' stotterde ik. Ik kon niet meer verder praten. Ik begon te huilen. Tranen rolden over mijn wangen. Hij was gewoon dood! Mijn bloedeigen vader. Dood!

***

Ik kan me die dag nog goed herinneren. Dat ik mijn vader zo in de schuur aantrof, liggend op stapels hooi, die ik moest gaan halen voor de paarden die op ons erf liepen. Steeds als ik eraan terug denk kan ik weer in huilen uit barsten, en ga na, toen was ik negen, nu ben ik 17. Ik woon nu alleen nog met mn moeder en zusje. Toen het gebeurde was ze negen jaar. Jong.
Ik had mijn vader misschien wel kunnen redden. Ik ben namelijk niet normaal. Ik mensen helen. Nee, ik ben geen heks. Ik kan gewoon mensen en dieren beter maken zonder al dat EHBO-spul toe te passen.

Dat heb ik een keer geprobeerd bij Lightning, mijn paard. Hij had ooit eens zijn been gebroken, en als dat gebeurt bij een paard, wordt het meestal afgemaakt, omdat het waarschijnlijk nooit meer goed zal kunnen lopen. Mijn moeder zei dat dat alleen maar zo ging dat toch bij wedstrijdpaarden, maar ik geloofde haar niet echt. Ik voelde dat ik er iets kon aan doen, dus hield ik mijn handen boven zijn en opeens kon hij weer normaal lopen. Daarna heb ik het nog een aantal malen op Mira gebruikt, mijn zusje, toen ze weer eens gehavend thuiskwam van de rugby. Ze wilde niet dat moeder het wist, dus ik genas haar.

Maar als ik... als ik het nou ook bij mijn vader had gedaan... geen idee of het was gelukt, maar ik had het kunnen proberen. Maar toen wist ik nog niet dat ik kon helen. Het was mijn schuld. Mijn schuld dat hij dood was. Ik kon hem nog helen. Er rolde weer een traan over mijn wang. Het was mijn schuld dat mijn vader dood was. Volledig de mijne!

***

Tja de basis elementen.....lastig. Een regenboogeenhoorn-prinses die hoort niet in de genre spiritueel, want het is fantasy, fantasy is iets wat jezelf bedenkt, fantasie, maar spiritueel is echt. Veel mensen geloven er niet in, maar als iemand jou gedachten kan lezen, is dat niet nep (of ze moeten keer op keer wel een sterk gevoel hebben zodat ze steeds goed gokken :p). Fantasy is het wel het nep, en spiritueel niet! (Mijn boek is mengelmoes van allebei :p)

Maar terug naar de basis elementen, ik vind het lastig... Maar ik denk dat je vooral moeten letten op gedachten en/of handlezen, aura's lezen kunnen ook veel spirituele mensen, helen kan ook, of iets met stenen, daar weet ik niet zoveel vanaf. Dat zijn dingen waar je op kan letten bij spirituele verhalen.