Ze lopen het kunstlokaal binnen en ze gaan achterin zitten.
Andreas kijkt Sarah glimlachend aan "kun jij je nog herinneren hoe we hier het begin van de week zaten".
Sarah knikt glimlachend "zeker, dat was voor al het gedoe begon".
Dan komt de meester naar hun tafel toe "en hoe gaat het hier?"
Andreas pakt snel het blad erbij "we zijn nog aan het nadenken wat we gaan doen".
"inderdaad" glimlacht Sarah we gaan in iedergeval nog een keer foto's maken".
De meester geeft hen ook twee grote bladen "deze krijgen jullie alvast, zorg dat jullie volgende week al een paar foto's hebben om mee te beginnen".
Sarah knikt "daar zullen we voor zorgen" en de meester loopt weer verder.
Andreas kijkt haar aan "heb jij al wat bedacht?"
"Nog niet echt", dan moet ze lachen "eigenlijk moeten we het nu over onszelf maken".
Hij moet ook lachen "inderdaad, zullen we het dan hetzelfde als met de schriften doen?".
Zij knikt "dat doen we dan maar" ze geeft Andreas zijn blad en hij schuift die van haar naar haar toe.
Ze kijkt er op haar blad "wacht effe,  hoe moet ik die foto's van jouw kamer dan maken".
Andreas kijkt haar nadenkend aan en haalt dan zijn schouders op "dan moet je maar geen foto's van mijn kamer maken".
Hij glimlacht "gelukkig kan ik wel foto's van jouw kamer maken".
Sarah knikt lachend "en van mijn duizenden knuffels die overal in mijn kamer liggen".
"Vooral daarvan ja" lacht Andreas "verder heb ik eigenlijk ook nog geen ideeën".
"Weet je" Sarah gaat wat rechter op zitten "we kunnen wel foto's maken van jouw nieuwe huis".
"Hoe bedoel je" Andreas kijkt haar vreemd aan "we kunnen toch geen foto's van jouw huis gaan maken".
Sarah moet lachen "niet van mijn huis, maar van het huis waar het pleeggezin woont".
"Ah, natuurlijk" knikt Andreas maar hij lacht niet.
"Wat is er" Sarah kijkt hem een beetje bezorgd aan "heb je geen zin om naar een nieuw gezin te gaan".
"Natuurlijk heb ik dat wel, ik weet alleen niet hoe het nieuwe gezin wordt".
Sarah glimlacht "ik denk dat het wel goed komt en jij mag zelf kiezen dus de keuze ligt bij jou".
Andreas glimlacht nu ook weer een beetje "zolang ze maar een schommel hebben, dan zal het wel een goed gezin zijn".
"De schommel is zeker het aller belangrijkste" knikt Sarah, dan kijkt ze hem weer aan "wat voor gezin wil je eigenlijk hebben, met veel broers of zussen of juist niet".
Hij moet even nadenken "ik wil het niet te groot hebben maar een broer of zus vind ik niet erg, zolang ze niet vele jaren ouder dan ik zijn".
Sarah knikt "dat klinkt best goed" dan moet ze lachen "straks ga je naar een pleegouder markt waar alle verkopers staan te roepen".
Andreas lacht ook en hij doet alsof hij heel hard roept "aardige pleegouders te koop, nu met een extra fiets erbij".
Ze moeten allebei lachen "ja meneer, ik zoek er eentje die niet te groot is maar wel heel erg gezellig" doet Sarah voor.
"Tuurlijk mevrouw, volgt u mij even naar de afdeling van kleine gezinnen", speelt Andreas mee.
"hmm, een lastige keuze, welke is de nieuwste?" ze liggen allebei in een deuk en grappen nog een tijdje door.
Dan gaat de bel en Sarah kijkt op de klok "is het nu alweer tijd", Andreas haalt zijn schouders op "blijkbaar wel".
Hij staat op "en ben je klaar om naar huis te gaan", Sarah pakt haar tas "zeker".
Andreas pakt ook zijn tas "nou, laten we gaan dan" en ze lopen samen het lokaal uit.
Bij de lerarenkamer staat Sarah stil, Andreas kijkt verbaasd om "waarom blijf je staan".
Dan schiet Sarah in de lag "je wil mij toch niet vertellen dat je bijna de tassen vergeten was".
Andreas kan zich wel voor zijn kop slaan "euh, natuurlijk niet" en hij komt snel bij de deur staan.
Sarah klopt op de deur en loopt daarna naar binnen, de kamer is bijna helemaal leeg, er is alleen een docent.
Hij kijkt op van zijn laptop "willen jullie wat aan iemand vragen?"
Sarah glimlacht vriendelijk en ze schud haar hoofd "nee meneer, we willen alleen onze tassen ophalen".
Andreas loopt naar de tassen toe en hij tilt er een op om te laten zien.
De docent knikt "dus die zijn van jullie" hij glimlacht als hij Andreas zijn onzekere gezicht ziet "neem maar weer mee hoor, ik geloof jullie wel".
Dankbaar knikt Andreas "dank u wel", en Sarah pakt de andere tas.
Samen lopen ze naar de fietsen toe waar ze de tassen goed vast zetten.
Sarah zwaait nog even naar Emilie voordat ze op de fiets stappen maar stopt snel als ze Emilie verbaast ziet kijken en dan rijden ze weg.
Na een tijdje komen ze bij Sarah's huis aan, "welkom thuis" glimlacht Sarah naar Andreas.
"Hetzelfde voor jou" glimlacht hij terug" maar hij voelt zich pas echt welkom als hij de woonkamer inkomt en word omhelst door Sarah's moeder "welkom thuis".
Dan geeft ze Sarah een knuffel "jij ook welkom Andreas , ik vind het zo gezellig dat je even bij ons blijft".
Ze geeft haar nog een aai over haar bol "breng nu maar snel je spullen naar boven, dan heb ik zo nieuws voor jullie.
Andreas en Sarah nemen de spullen snel mee naar boven en Sarah ploft op haar bed "eindelijk thuis".
Andreas laat zich ook blij op het matras vallen "nu zijn we allebei veilig".
Sarah kijkt hem vrolijk aan "en als je vader hier ooit op komt dagen schopt mijn vader hem de deur uit".
Glimlachend staat Andreas weer op "zullen we weer naar beneden gaan, dan kunnen we het nieuws horen".
Sarah komt snel overeind "dat klinkt als een goed idee" en ze loopt naar de trap toe.
Andreas volgt haar en als ze beneden zijn gaan ze de woonkamer binnen.
Sarah's moeder zit daar al op de bank en nodigt hun uit om erbij te komen.
Ze kijkt hun vrolijk aan "we hebben gisteren gebeld met bureau jeugdzorg en morgen komt er iemand om te praten".
Andreas kijkt Sarah een beetje onzeker aan en zij snapt de hint "dat klinkt goed, maar ik wil alleen met iemand praten als Sarah erbij is, ik vind het fijner als ik haar eerst alles kan vertellen en dat hij.. ik bedoel zij het dan aan diegene verteld".
"Dat begrijp ik" knikt Sarah's moeder vriendelijk, "en dat zal degene die komt ook wel begrijpen".
Sarah staat opeens op "ik ga boven nog wat doen", haar moeder knikt haar vriendelijk "ik roep wel als we gaan eten'.
Andreas kijkt haar vreemd aan maar zij knikt hem alleen vrolijk toe en ze loopt de trap op. 
Dan zet Sarah's moeder de tv aan en Andreas lijkt Sarah alweer te vergeten terwijl hij op de bank blijft zitten om tv te kijken.