Uitgeput ploffen ze op het bed neer en kijken ze elkaar aan.
"Wat nu" begint Andreas en Sarah gaat weer rechtop zitten.
"We hebben een plan nodig, hoe gaan we hier uit komen".
"Als ik hem nou afleid, dan kun jij snel naar de deur en dan.."
"Nee" breekt Sarah hem af "een manier om samen weg te komen waarbij niemand nog meer bezeerd raakt".
Andreas knikt "juist, dat moet ook wel lukken".
Hij denkt even na "we kunnen wachten tot hij slaapt".
Sarah knikt "dat kan wel werken, wat doen we dan in de tussentijd".
Ze blijven allebei even stil, "ik heb hier genoeg eten en spelletjes" zegt Andreas.
"Klopt, en we kunnen zelfs foto's maken voor het school project".
Sarah springt op "laten we beginnen met het bed".
Andreas volgt haar en haalt zijn telefoon tevoorschijn.
Hij neemt een paar foto's van zijn bed en laat Sarah er bij een op liggen.
"Handig zo'n tweede ik" grapt hij en Sarah grinnikt mee.
Dan gaat hij verder met de muur, de computer en andere apparaten en games.
Na een tijdje bedenkt hij dat hij zijn favoriete spellen er ook op wil, dus hij laat Sarah een spel spelen.
Ze is er niet heel goed in, maar goed genoeg om goede foto's te laten maken.
Zo gaan ze ook een paar andere spellen langs en uiteindelijk gaan ze er samen een spelen.
Er zijn genoeg snacks in de kast om tijdens het gamen te eten en beneden blijft het de hele tijd stil.
Als ze naar een ander spel willen wisselen kijkt Sarah op haar mobiel.
16:43 Mam, staat er en ze heeft gestuurd:
Waar zijn jij en Andreas, ik had jullie al thuis verwacht.
En
Zijn jullie bij Emily, mag hoor maar laat het dan wel weten.
"Mam en pap willen weten waar we zijn" zegt Sarah "ze hebben we half uur geleden een bericht gestuurd.
Zal ik hun vertellen over dit", ze kijkt Andreas vragend aan.
Hij haalt zijn schouders op "waarom niet".
Ze typt terug Hoi mam, geen zorgen we zijn nog samen.
We zijn alleen wel bij Andreas oude huis, we moesten van zijn vader mee.
Ze verstuurd het en bijna meteen komt haar moeder online.
Het blijft even rustig kunnen jullie daar vrijwillig weg?
Sarah reageert het lijkt erop van niet, hij leek nogal boos, mij we zijn op Andreas kamer.
Deze keer blijft het wat langer stil.
Blijf daar, ik zal je vader informeren en zo snel mogelijk naar jullie toe sturen.
Sarah kijkt op "ze wil pap hier naartoe sturen".
Andreas kijkt terug "mogelijk werkt het, als hij een andere volwassenen ziet zal hij zich misschien inhouden".
Bij de misschien gaan Sarahs mondhoeken omlaag.
Doe voorzichtig stuurt ze terug en als ze geen antwoord meer krijgt legt ze haar mobiel maar weer weg.
"Volgende spel dan maar" stelt Andreas voor en Sarah knikt "dan kunnen we de tijd tenminste doden".
Ze starten weer een nieuw spel op.
Sarah is in het begin nog wat afgeleid maar speelt uiteindelijk ook enthousiast mee.
Een uurtje spelen ze zo door tot er op de deur gebonsd wordt.
"Eten is klaar, nou uit die kamer komen of jullie krijgen niets".
Het blijft even stil als Andreas en Sarah elkaar aankijken.
Andreas schudt zijn hoofd en fluisterd "foute boel, hij klinkt geïrriteerd".
Nogmaals wordt er op de deur gebonsd "komen jullie nog".
"En hij heeft waarschijnlijk gedronken" gaat Andreas verder.
Dan schrikken ze op van een hardere bons tegen de deur "kom er uit, of ik haal de deur omver" klinkt het nu dreigend.
Het blijft stil en dan horen ze hem mompelen "...sleutel in de la... idioot" en loopt hij weer de trap af.
Andreas staat snel op en schuift een stoel naar de deur.
Terwijl Sarah toekijkt zet hij deze zo neer dat de deur niet open kan.
Andreas ploft weer op het bed "ik heb de enige sleutel hier, maar ik weet niet of hij een kopie gemaakt heeft toen ik weg was".
Sarah knikt dat ze het begrijpt "en als hij die wel heeft?".
Ze kijken allebei naar de deur "dan hopen dat de stoel het houd".
Beneden is het geluid van kasten die opengetrokken worden te horen.
"Maar als hij dat niet doet hebben we een probleem" gaat Sarah verder.
Dan kijkt Sarah hem weer aan "en de politie, heb je die al eens gebeld".
Andreas kijkt haar onzeker aan" de politie, waarom zou ik die hier voor bellen?"
"We zijn toch in gevaar nu" Sarah pakt haar telefoon en doet deze aan.
"Mijn ouders zijden toen ze mij deze gaven dat als ik ooit in gevaar was ik de politie moest bellen."
Hoofdschuddend zegt Andreas "dat kunnen we niet maken, dat is voor overvallen of mensen met geweren".
"Die net zo gevaarlijk zijn als je vader nu voor ons is" vult Sarah aan.
Andreas lijkt al wat overtuigd "en dan, halen ze hem hier weg?"
"En kunnen wij weer naar huis" knikt Sarah.
Twijfelend kijkt Andreas weer naar de deur "en jouw vader kwam er aan dus voor hem is het ook gevaarlijk".
"Jullie zullen spijt krijgen dat je daarboven zit" schreeuwt de vader van Andreas van onderaan de trap.
Verschrikt draait Andreas zich om "is goed, bel maar".
Sarah slikt en draait dan het alarmnummer.
Even blijft ze stil maar dan vertelt ze dat ze voor de politie belt.
Daarna legt ze uit wat er gebeurt is en vraagt ze om hulp voordat Sarah haar vader aankomt.
Na een tijdje praten haalt ze haar telefoon van haar oor weg.
"Ze komen er zo snel mogelijk aan".
Andreas knikt en loopt naar het raam "hier kunnen we ze aan zien komen".
Sarah knikt ook en loopt mee, daar houdt ze haar mobiel weer bij haar oor om te luisteren of haar nog wat gevraagd wordt.
Zo blijven ze samen staan.
Beneden horen ze gevloek en iemand de deur hard dichtslaan.
Dan horen ze zware voetstappen langzaam de trap opkomen.
Ze stoppen voor hun deur.