Sarah stapt op de fiets, het is nog vroeg en Andreas vader is nog niet wakker.
Ze had die morgen extra vroeg de wekker gezet zodat ze hem niet hoefde te spreken.
De avond daarvoor had ze alvast de weg naar school opgezocht zodat ze niet verdwaald zou raken.
Ze heeft snel haar ontbijt gegeten en haar lunch ingepakt, iets wat haar moeder meestal voor haar doet.
Als ze op school aankomt is de hal nog leeg en ze gaat buiten op een bankje zitten zodat ze Andreas ziet aankomen.
Na een tijdje wachten komt Emilie het plein opgefietst.
Eerst wil ze bijna langs haar lopen maar Sarah zwaait naar haar "hoi Emilie".
Emilie blijft staan "hoi Andreas, jij bent vroeg", Sarah knikt "ik wacht op Sarah".
Nu begint Emilie te glimlachen "en is er een speciale reden waarom je wacht".
Sarah denkt snel na "niets bijzonders, we willen alvast wat bespreken over het kunstproject".
"aha" Emilie kijkt hem ongelovig aan "alleen voor het kunstproject".
Sarah knikt "ik was gisteren ziek thuis dus we konden er geen afspraken over maken".
Emilie komt naast hem zitten "dus het is niet ook omdat je haar leuk vind".
Sarah kijkt haar verbaasd aan "nee, waarom denk je dat".
Ze grinnikt "ik heb namelijk het idee dat Sarah jou wel leuk vind".
Ze haalt haar schouders op alsof het haar niet interesseert "dat zou kunnen".
Dan komt Andreas het plein op, Sarah blijft het vreemd vinden om zichzelf te zien lopen zonder dat ze het zelf is.
Hij komt ook naar hun toe "goedemorgen", Emilie gaat staan "ik laat jullie twee hier wel alleen".
"veel plezier met Maik", roept Andreas haar achterna en hij gaat naast Sarah zitten.
"En heb je de nacht overleeft", Sarah knikt "ik ben vroeg gaan slapen en vroeg opgestaan zodat ik je vader niet tegen hoefde te komen".
Andreas glimlacht "dat doe ik meestal ook, dus hij zal wel niet zo verbaasd zijn".
"En sliep het bij mij thuis ook fijn", Andreas knikt "zeker en ik heb ook nog even met jouw ouders gepraat, ze zijn echt super aardig".
Sarah kijkt hem blij aan "en heb je het ze verteld", hij glimlacht terug "dat heb ik inderdaad gedaan en ze gaan vandaag meteen met bureau jeugdzorg contact opnemen".
"Eindelijk" zucht Sarah blij, "dat werd wel tijd", "ik weet het" glimlacht Andreas weer "ik ben ook wel blij dat ik het gedaan heb".
Sarah klopt hem op zijn schouder "goed zo, ik heb trouwens even op je laptop gezocht naar pleeggezinnen in de buurt en er zijn er een paar heel dichtbij".
Andreas kijkt haar aan "het gaat waarschijnlijk nog wel even duren voordat ik, oftewel jij, uit huis geplaatst word".
Sarah's glimlach zakt weg "hoelang moet ik dan nog daar blijven", ze kijkt hem bijna hopeloos aan.
Andreas moet er bijna om lachen "geen zorgen, ik heb al met jouw ouders geregeld dat je bij mij kan logeren".
Sarah geeft hem van blijdschap een knuffel "wat ben je toch een held".
Snel duwt Andreas haar weg "je moet niet vergeten dat ik niet zo snel mensen een knuffel geef".
Beschaamd trekt Sarah haar armen terug "sorry, daar dacht ik even niet aan".
Meteen voelt Andreas zich schuldig maar dan glimlacht hij "degene die hier knuffels hoort te geven ben ik" en hij geeft haar een knuffel.
Sarah glimlacht "zo voelt het dus om een knuffel van mij te krijgen".
Andreas grinnikt "maar dan op mijn manier".
Er komen steeds meer leerlingen het plein op en Sarah staat op "de les begint zo dus we kunnen beter gaan".
Andreas pakt zijn tas en ze lopen samen de school binnen en Emilie komt naast hen lopen.
"En hebben jullie al verkering", Andreas weet zijn blozende wangen in te houden "Emilie hou daarover op".
Sarah valt hem bij "we zijn gewoon bezig met ons kunstproject".
"Ja ja" Emilie glimlacht eigenwijs "en daar moeten jullie de hele tijd over praten".
Sarah knikt met een serieus gezicht "ik moet mijn cijfer nog ophalen".
Emilie haalt haar schouders op "het zal wel"en ze lopen het lokaal binnen.
Andreas gaat naast Emilie zitten en na even nadenken loopt Sarah verder de klas in om achterin een stoel te kiezen.
Als ze Andreas zijn schrift open slaat kijkt ze verbaasd naar zijn antwoorden, hij heeft al een flink stuk vooruit gewerkt en alle antwoorden zijn goed.
Sarah is gewend om veel meer fouten te maken en meestal werkt ze samen met Emilie.
Ze ziet Andreas even met Emilie kletsen maar daarna gaan ze stil aan het werk, blijkbaar heeft Andreas voorgesteld om alleen te werken.
Sarah begrijpt niks van de opgaven bij het stuk waar Andreas was, dit heeft de meester nog niet uitgelegd.
Ze bladert helemaal achterin het schrift, helemaal leeg.
Dan pakt ze een pen en begint ze te tekenen, ze probeert vaak genoeg in het boek te kijken zodat het lijkt alsof ze werkt, een truc die ze vaker gebruikt heeft.
Aan het eind van de les heeft ze een soort hond gemaakt, ze schrijft er boven een doedelcadeau voor jou - S.
Ze lopen de gang op en Andreas loopt naar zijn vaste plekje, hij heeft met Emilie afgesproken dat zij bij Maik mag zitten.
Sarah loopt hem achterna en ze gaan samen zitten.
"En hoe ging de les", Sarah pakt een fles uit haar tas "ik heb een beetje zitten tekenen, ik snap niet hoe jij zo ver kan zijn".
Andreas haalt zijn schouders op "ik werk altijd zo snel, ik ben vooral verbaasd hoeveel fouten jij maakt".
Sarah kijkt een beetje geïrriteerd "ik kan er toch niks aan doen dat jij beter bent dan ik".
"je hoeft niet boos te worden", Andreas pakt Sarah's tas erbij "ik weet wat beters, we ruilen gewoon van schriften".
Sarah haalt haar schouders op "dat kan ook" en ze pakt zijn schriften uit de tas.
Andreas ruilt de schriften om en hij stopt ze weer terug, "weet je wat ik vooral irritant vind".
Sarah glimlacht "nou, wat vind jij irritant", Andreas grinnikt "elke ochtend jou haar borstelen".
Nu lacht Sarah ook "vind je dat erg, ik moet vooral wennen aan jouw manier van naar de wc gaan".
Andreas kijkt haar lachend aan "denk je dat dat voor mij minder lastig is dan".
Sarah haalt lachend haar schouders op en ze pakt kijkt in Andreas zijn tas.
"maar ik mis vooral de koekjes die mijn moeder meegeeft, mag ik er eentje?".
Andreas haalt er eentje uit de tas "ik moet het inderdaad toegeven, jouw moeder heeft een goede smaak".
Dan gaat de bel en ze staan beide op "succes met de les", Sarah doet haar tas weer dicht "jij ook"en samen lopen ze naar het volgende lokaal toe.