Kilian Roosdauw verliet de kerkers en wist dat hij verwacht zou worden tijdens het avondmaal.

De geur van gebakken brood vermengd met gebraden kip verwelkomden hem de eetzaal in. Zijn vader en zussen gingen net zitten en Kilian schoof aan.
Zijn ogen gleden over de schalen met frisse salades, krokant brood, gebakken groentes en de grote gebraden kip waar de damp van de hitte van af kwam. Zijn glas werd rijkelijk gevuld met een blauwpaarsige wijn.

"De Trivaanse klassieke wijn," merkte Erick Roosdauw op en hief zijn glas. Zijn dochters en zoon volgden zijn beweging en proostten op het goede leven, zoals hun vader hen altijd had gezegd te doen.

"Want onthoud dat een positieve gedreven visie je zal leiden naar waar je wezen moet. Waardeer het leven van onze menselijkheid," voegde Erick aan de toost toe.

Lysa en Alice glimlachten lief en onschuldig en dronken van hun wijn. Kilian voelde dat zijn vader naar hem keek, terwijl hij een slok nam.

"Waar kwam je zojuist vandaan?" vroeg Erick toen recht voor z'n raap en Kilian moest snel iets bedenken. Toch had het al geen zin meer om te liegen. Zijn vader wist het als hij dat deed en dat haatte hij.

"Ik ehm...," begon hij en zijn zussen keken hem aan. Ze voelden de spanning in de zaal stijgen en pakten langzaam eten van de schalen om niet op te vallen.

"Ik was bij Asyar," gaf Kylian toe.

"Je noemt het beestje bij de naam," merkte zijn vader op en vouwde zijn handen in elkaar die voor hem op tafel lagen. Hij boog iets voorover.

"Wat deed je daar?" vroeg Erick Roosdauw door. Kilian voelde de druk die zijn vader op hem zette.

"Brood brengen," loog Kilian.

"De zoon van een trots generaal van een van de welvarendste mensenrijken op Aarde brengt brood naar een crimineel?" verhief Erick zijn stem. "Je liegt!" schreeuwde zijn stem toen en Erick sloeg zijn handen naast zijn bord op tafel.
Alice gilde door de schrik, maar hield haar handen voor haar mond. Lysa en Kilian zaten doodstil.

"Je was met hem in gesprek. Ja, ik weet wat je daar deed. Ik wilde je namelijk de houthakkerij in het Wilde Woud laten leiden. Als een echte leider. De koning bouwt een muur, zoals ik je al eens heb verteld. Ik heb de kasteelgarde het bevel gegeven dat alles wat je doet ze dat aan mij rapporten. Ik wil namelijk weten of je geschikt bent om meer verantwoordelijkheid te nemen, zoals ik dat verwacht van mijn zoon," vertelde Erick, terwijl hij wist wat zijn woorden met zijn zoon zouden doen.

Kilian voelde precies wat zijn vader wilde dat voelde, maar dat wist hij niet.
Hij was boos op zichzelf dat hij met Asyar had gesproken en voelde zijn ogen prikken van de opkomende tranen.

Toen begon zijn vader enorm te hoesten en Lysa stond meteen op.

"Vader?" vroeg ze. "Gaat het?"

Erick gebaarde dat ze moest blijven zitten en schraapte zijn keel diep.
Een dienstmeisje gaf hem een stoffen zakdoek en Erick hield deze voor zijn mond.
Zijn kinderen hoorden hoe hij het slijm er in spuugde en keken naar de tafel zodat hun vader zich niet bekeken voelde.

"Die gedaantewisselaar," begon Erick met een rustige toon. "Zei hij iets nuttigs?"

Kilian dacht dat het een strikvraag was, maar besloot toch te antwoorden. Zijn vader leek namelijk gekalmeerd en misschien kon hij er toch iets goeds uit halen.

"Hij zei dat als ik er voor kon zorgen dat hij een baan krijgt, hij er voor kan zorgen dat u een gedaantewisselaar in uw arena krijgt," zei Kilian.

"Dat is een hele belofte. Dus hij denkt er één te kunnen vangen die het levend tot aan IJzerklif haalt? Hoe?"

"Dat zal hij laten zien als hij hier mag blijven," antwoordde Kilian.

"Nee. Hij brengt me nu een gedaantewisselaar," zei Erick en zijn zoon knikte.

"Zoals u wilt, vader," was zijn reactie.

Erick pakte zijn vork en stak deze in de hete gebraden kip en sneed er met een mes een groot stuk van af.
Een bediende liep de eetzaal binnen met een grote kom en zette deze naast Erick op tafel.

"Uw oesterstoofpot, mijn heer," kondigde de bediende het gerecht aan.
De schelpen van de oesters staken uit de bouillon vol stukken bospeen, grof gesneden ui en aardappelen, terwijl de dampende witte rook langs de neusvleugels van Erick gleden.

Kilian keek toe hoe zijn vader van zijn avondmaal begon te eten, totdat Erick zei: "Nou? Waar wacht je nog op? Laat het me geen tweede keer zeggen,".

Kilian stond direct op en zijn ogen bleven even hangen bij zijn zussen.
De jonge Alice wierp haar broer een blik vol medelijden, maar Lysa keek voor haar uit.
Kilian wist dat Lysa precies zoals hun vader was. Alice was de liefste.
Een snelle, maar zwakke glimlach was het enige wat Kilian Alice kon geven en daarna liep hij snel naar de kerkers, gevolgd door twee soldaten die als lijfwachten diende.

Alice keek haar oude vader, die zich focusde op zijn gebraden kip. Haar wenkbrauwen fronsden en haar handen balden zich tot vuisten.

"Vader, hij doet zijn best," zei Alice en Lysa keek haar jongere zusje aan.

"Dat ik niet zo hard tegen jou ben komt doordat je je plicht nog vervuld hebt. Dat komt nog," reageerde Erick op zijn dochter zonder haar aan te kijken. Smakkend likte hij zijn mes af en stopte nog een stuk kip tussen zijn lippen.

"Wat voor plicht?" vroeg Alice.

"Ach, doe je niet zo dom voor," merkte Lysa zacht op en Alice keek haar aan.

"Zoals ik al zei. Dat komt nog wel," zei Erick.

Alice keek haar familie aan en voelde zich buitengesloten van bepaalde informatie. Maar hoe langer ze bleef denken, hoe meer ze het begon te beseffen.

"Trouwen?" vroeg Alice verontwaardigd. "Huwelijkt u me gewoon uit? Aan zomaar iemand?"
Haar hart klopte ongelofelijk snel, waardoor haar handen begonnen te trillen. Het was ook te horen in haar stem.

"Niet zomaar iemand, dom wicht," snauwde Lysa naar Alice.

"De koning," waren de enige twee woorden die uit Ericks mond kwamen.