Koning Noryan viel tijdens de viering van de geboorte van zijn tweelingzonen voor de dochter van het stamhoofd van de Goudbloedstam, Lori Bruinbloed.
Lori was bescheiden en verlegen. Noryan zag haar onschuldigheid als een plezier voor hem.

Het lukte de leeuwenkoning om de lieve Lori als derde vrouw te nemen. De vader van Lori, Lorian Bruinbloed, het stamhoofd van de Goudbloedstam, stond achter het huwelijk. Hij hoopte stiekem dat zijn bloedlijn ooit op de troon zou zitten.
Hij hield onvoorwaardelijk van Lori en hij wilde het beste voor haar. Wie kon er beter zorgen voor haar dan de koning? Toch?

Lori ging mee in het sprookje, maar toen haar huwelijksnacht aanbrak was Noryan niet meer de charmante man waar ze voor viel.
Hij greep haar heup hard vast, terwijl hij met zijn andere hand aan haar haren trok, waardoor haar hoofd naar achteren ging. Hij stak zichzelf in haar en had seks met haar. Lori lag stil op bed, terwijl hij haar harde stoten gaf en toch verroerde ze geen vin. Als hij klaar was ging er een klein verlicht gevoel door haar heen.

Noryan had een ziekelijk verlangen naar seks en was erg dominant. Wanneer hij met zijn vrouwen het bed deelde dacht hij vaak aan zijn broer, Calyon. Hoe het hem nooit lukte om een erfgenaam te produceren.
Die gedachte wond Naryon op en zijn vrouwen voelden zijn energie.

Lori bleef verbijsterd achter toen Noryan haar kamer verliet en terugkeerde naar zijn eigen slaapkamer, waar Rasjia op hem wachtte.

Lori voelde zich gebruikt en walgelijk. Ze had die nacht lang in bad gezeten en haar huid geschrobt.
Ze huilde en huilde, terwijl haar dienstmeisje, een lid van de leeuwenstam maar niet in staat was om echt te transformeren, haar probeerde te troosten.

Lori waardeerde haar dienstmeisje enorm en vroeg haar naam.
Het dienstmeisje zei dat ze van haar naam was ontdaan, meteen toen haar ouders en de stam ontdekten dat ze niet kon transformeren.
Lori vroeg wat haar naam was, voordat ze die verloor.

"Ly," antwoordde ze.

"Nou, Ly," begon Lori en keek haar aan. "We hebben elkaar,".

"Vertel het alsjeblieft tegen niemand, Prinses," smeekte het dienstmeisje, Ly, die besefte dat ze nooit herinnerd had mogen worden aan haar jeugd.

Lori drukte op haar hart dat ze niks zou zeggen. Als Ly ook zou beloven dat zij niks zou vertellen over het kindje in Lori's buik. Dat wilde Lori zelf doen. Leeuwinnen konden een bevruchting voelen en Lori wist dat ze vanaf nu voor twee zou eten.
De twee vrouwen maakten de beloftes naar elkaar.

"Wat hoop je dat je kindje gaat worden?" vroeg Ly toen Lori vroeg of ze haar rug nog kon wassen.

"Ik wilde altijd al een meisje," begon Lori met een glimlach, maar haar stem sloeg over naar een sombere toon. "Maar je weet dat meisjes het niet redden in deze wereld zoals jongens doen,".

Ly was het met haar eens.

"Dus ik hoop op een zoon. Dat hij sterk en groot zal worden," was Lori haar antwoord.

"En dat hij kan transformeren," ging Ly verder en Lori knikte.

"Wat voor naam zou je hem geven?" vroeg Ly en spoelde Lori's rug af met het warme water van het bad.

"Asyar," zei ze toen.

"Een prachtige naam," complimenteerde Ly haar.

En na een jaar beviel Lori van haar eerste en Noryans vijfde zoon, Asyar Blauwbloed.

Asyar was een makkelijke baby. Hij huilde niet veel, alleen als hij wat nodig had.

De halfbroers en halfzus van Asyar konden goed met elkaar over weg, al was er vaak ruzie onderling.
Rasjia en Milanyia hadden door de opvoeding van hun kinderen een band gekregen. Ze waren geen beste vriendinnen, maar ze konden op z'n minst met elkaar over weg.
Lori had tijdens de bevalling enorm veel steun gehad aan Milanyia.
Zij werden daarentegen wel beste vriendinnen.

Asyar groeide snel op. Sneller dan dat de andere kinderen deden.
Maar toen hij groot genoeg was om mee te spelen met de andere kinderen werd hij buitengesloten.

De oudste zoon van Noryan, Mitar, mocht Asyar niet. Hij pestte hem enorm. Samen met de tweelingbroers Zackyar en Yaro. Het drietal kon Asyar niet uitstaan en de moeders van de kinderen hadden het helemaal niet door.

Imra was de enige die aardig tegen hem was. Ze nam het voor de jonge Asyar op als haar broer weer gemeen zat te doen.
Maar Asyar begreep niet waarom hem dit overkwam.

Zijn halfbroers hadden hem gezegd dat hij ze nooit mocht verraden, anders zouden ze hem vermoorden.
Als de jongste zijnde, was Asyar erg geïntimideerd door hen. Hij vertelde niks aan zijn moeder, die het toch wel ergens aanvoelde dat het niet helemaal goed met haar zoon ging.

"Hoe was je dag vandaag?" vroeg Lori toen ze Asyar in bed stopte.

"Goed," antwoordde hij zonder zijn moeder aan te kijken.

"Echt waar?" vroeg Lori door.

"Ja," reageerde Asyar. Hij wilde het haar echt niet zeggen en wilde zo snel mogelijk over iets anders praten.

"Mam? Wanneer gaat Mitar transformeren?" vroeg hij toen.

"Nou, Mitar is bijna 5 jaar en vanaf die leeftijd zou het moeten gebeuren," legde Lori uit. Kinderen van gedaantewisselaars groeiden veel sneller dan bijvoorbeeld mensenkinderen. Met ongeveer 5 jaar waren ze even ver ontwikkeld als een 16-jarige, zowel mentaal als lichamelijk.

"Dus ik ben over 3 jaar aan de beurt," rekende Asyar uit en Lori knikte.

"Wordt ik dan net zoals vader?" vroeg hij door en Lori lachte.

"Dat zal een verrassing zijn," merkte ze op en legde de kussens om Asyar heen goed.

"Waarom ben ik een Blauwbloed en jij een Bruinbloed?" gingen Asyars vragen verder. Hij was zo nieuwsgierig.

"Je houdt van vragenstellen zo te horen," zei zijn moeder en keek haar zoon liefdevol aan. "Oke, maar dit is de laatste vraag en daarna ga je slapen, goed?"

Asyar knikte.

"De naam Blauwbloed staat voor iedereen die afstamt van de koninklijke familie. Dus jij, je broers, je zus en je vader zijn Blauwbloed. Ik ben een Bruinbloed, omdat mijn vacht bruin is en ook omdat ik officieel niet afstam van de koninklijke familie," legde Lori uit. "Snap je het?"

Asyar dacht even na. "Maar tante Rasjia heet Witbloed,".

"Ja, want zij heeft een witte vacht. Witte leeuwen en leeuwinnen worden wanneer ze transformeren gezien als een zegen in de stam," vertelde Lori verder.

"Maar mam, zou jij geen Blauwbloed willen zijn?" vroeg Asyar.
Zijn moeder zuchtte. "Ik ben blij met wie ik ben. Dat moet jij ook zijn,".

Lori kuste haar zoon voor hij ging slapen en verliet zijn kamer.
In Asyars hoofd spookten veel gedachtes rond. Hij vroeg zich af wat voor kleur vacht hij zou hebben. Diep vanbinnen hoopte hij een Witbloed te zijn. Dan zou hij een zegen zijn, dacht hij. Dan zouden zijn broers misschien wel aardiger voor hem zijn.