Met wijd open ogen kijkt Elen naar de muur in de witte kamer.
Via een beeldscherm ziet Quinty hoe bleek ze eruit ziet en hoe erg ze in trauma is.

'We hebben haar kettingen om moeten doen.' Zegt een verpleger. 'Ze was niet in bedwang te houden. De hele tijd roepend en schreeuwend was ze door de kamer aan het rennen.'

Quinty pakt de ketting om haar nek vast.
De ketting is in de vorm van een roos. Iedere keer wordt ze rustig als ze hem tegen zich aan drukt.

'Wat een leuke ketting.' Zegt de verpleger.

Quinty draait zich om.
'Ik had hem als baby al.' Antwoordt ze.
Ze draait haar hoofd weer weg en kijkt naar Elen die aan het trekken is aan haar kettingen.

De verpleger glimlacht.

Dan kijkt hij op zijn horloge en mompelt wat.
Hij kijkt naar Quinty en zegt: 'Je moet gaan. De ouders komen zo en die hebben liever niet dat jij erbij bent.'

Quinty knikt en trekt haar jas aan.
Ze veegt haar haren naar achteren en knikt naar de verpleger.

Met korte stappen loopt ze naar de deur en drukt de koude hendel omlaag.
Een frisse bries komt tevoorschijn en slaat haar in het gezicht.

Ze trekt de kraag van haar jas omhoog en sluit de deur achter zich.

Langzaam begint ze te lopen, al angstig om zich heen kijkend.
Haar voetstappen galmen door de kale gangen en ieder moment is ze bang dat Merdina verschijnt.

Met een bonzend hart bereikt ze de ingang van het zo genoemde 'gekkenhuis' en stapt naar buiten.

De zomerse zon komt in haar gezicht en haar hartslag daalt.
Vol zelfverzekerdheid stapt ze naar haar fiets en grist de sleutel uit haar zak.
Ze opent haar fiets en springt er sierlijk op.
Ze zet kracht en dan is ze over het plein aan het fietsen, op weg naar huis.

                                
                               •

'Ik ben thuis!' Roept Quinty door het huis.
Zoals gewoonlijk krijgt ze geen antwoord.

Met een diepe zucht gooit ze haar jas op de kapstok en hangt haar sleutels aan een haakje.

Via haar telefoon kijkt ze hoe laat het is en merkt op dat het al tijd is om naar bed te gaan.

Ze trapt haar schoenen uit en gaat naar boven toe om vervolgens te gaan slapen.
Uitrekkend stapt ze in haar pyjama en nestelt zichzelf onder haar warme deken.

Ze ademt diep in, doet haar lamp uit en verstopt haar gezicht onder haar kussen.

                                 •

Rond twee uur 's nachts wordt Quinty met barstende hoofdpijn wakker.
Ze kreunt en wrijft zachtjes over haar slapen.

Met gesloten ogen klikt ze haar lamp aan en speurt de kamer af om te zoeken naar enig spoor van Merdina.

Met opgeluchte adem staat ze op vanuit haar bed en strompelt naar haar deur.

Voorzichtig opent ze hem en tuurt door een kiertje.

Geen Merdina.

Kalm stapt ze naar de badkamer, opent de deur en klikt het licht snel aan.

Quinty loopt naar de wastafel en opent de kraan.
Ze duwt haar polsen eronder en vervolgens masseert ze haar oogleden met het koude water.

Even zucht ze en kijkt in de spiegel.

Achter haar staat spiegelbeeld staat ze.
Merdina.
Quinty krijst en rent naar de badkamerdeur die open staat, maar door een windvlaag klapt hij dicht.

Ze draait angstig om en ziet hoe vreselijk Merdina eruit ziet.
Haar witte jurk is rond haar buik doordrenkt met bloed dat op de grond drupt en de witte vloer besmeurd.
In haar gezicht ziet het eruit alsof ze heftig heeft gehuild. Haar wangen zitten vol met zwarte vegen, alsof er overal uitgelopen mascara zit.
Haar blonde haren hangen klef tegen haar gezicht aan en haar ogen staan dof.
Haar gezicht is zo dun, dat je haar jukbeenderen zit en er een schaduw onder haar ogen valt.

Quinty begint te huilen en te gillen, terwijl Merdina zachtjes op haar afkomt.

'Help!' Gilt ze. 'Help!'

Merdina laat haar tanden zien.
Ze zijn zwart en er drupt bloed uit haar mond.

Quinty sluit haar ogen en voelt zweetdruppels van haar hoofd naar beneden sijpelen.
'Help!' Zegt ze met een schrille stem.

Ze zakt naar beneden en maakt haarzelf zo klein als ze kan.
'Alsjeblieft.' Stamelt ze.
Ze begint te jammeren en drukt haar handen in haar gezicht.

Er klinkt een hevige ademhaling en vervolgens een windvlaag in de badkamer.

Dan is het stil.
Akelig stil.

Voorzichtig tuurt ze door haar klamme vingers.
Ze ziet hoe de vloer rood is van Merdina's bloed, maar er is geen spoor van haar te bekennen.
'W-waar ben je?' Vraagt ze bibberend.

Stukje bij beetje trekt Quinty zich omhoog, maar er is niks meer te zien van Merdina.

Zweterig strompelt Quinty naar de spiegel aan de muur, maar ook hier is ze niet meer te zien.

Quinty voelt haar hart bonken tegen haar borstkas en beangstigend loopt ze terug naar haar kamer, waar het licht nog aanstaat.

Ze gooit haar deur dicht en draait hem op slot.
Vervolgens gaat ze in haar bed liggen.

Zachtjes begint ze te huilen en te bibberen.
'Wat heb ik gedaan.' Zegt ze jammerend.
Haar pyjama begint te plakken tegen haar lijf en haar haren worden klam.

Na een tijdje probeert ze in slaap te komen, maar voor de hele nacht kan ze de slaap niet meer vatten.