DING DONG BING BONG!

Dźwięk powiadomienia oznaczał, że zaczął się nowy dzień. Oznaczał on również, że Monokuma naprawił cokolwiek było nie tak z głośnikami.

Wstałam i ubrałam się, po czym udałam się na śniadanie. W stołówce siedziała już cała reszta, niektórzy normalnie rozmawiający ze sobą, inni widocznie przybici. Najbardziej z nich wszystkich Itled - w sumie nic dziwnego... Wczorajsza gra naprawdę musiała na niego wpłynąć.

- Witaj... Zrobiłem ci herbatę - Darron podszedł do mnie i podał mi kubek.

- Oh... Dzięki - przyjęłam ciepły napój, po czym spojrzałam na chłopaka w płaszczu. - Jak... nastroje?

Mój znajomy westchnął.

- Sama widzisz... Od 10 minut patrzy się w kubek i nic nie mówi. Próbowałem z nim rozmawiać, ale... niewiele to dało.

- Biedak... 

- To częściowo moja wina - Nemesis podeszła do nas. - Gdybym wczoraj nie zadała tego pytania, nastroje wszystkich byłyby o wiele lepsze.

- Ej, daj spokój - Nico dołączył do naszej rozmowy. - Nie mogłaś tego przewidzieć. Nie powinnaś się obwiniać.

- Właśnie... - położyłam rękę na jej ramieniu. - To i tak w niczym nam nie pomoże. Po prostu... musimy dać mu trochę czasu.

- Albo... wysłać dobrą osobę, by z nim pogadała. Zobacz - nagle Nico wskazał na wejście.

Odwróciłam się i zobaczyłam wchodzącą do pomieszczenia Obsidian. Niemal natychmiast podeszła do Itleda i usiadła obok niego.

- Jak tam?

- . . .

- Ej, kurwa, nie rób takiej miny... Słuchaj, nie jesteś jedyny który zjebał, tak...? Przeze mnie też ktoś skończył ze sobą, a przecież mogłam temu zapobiec... Wiem jak to jest.

- Wiem... po prostu...

- Posłuchaj, musisz przestać bo wprowadzasz taki nastrój że wszyscy wokół mają pierdolonego doła. Weź się kurwa rozluźnij czy coś...

- Pytanie jak...

- No wiesz... - czarnowłosa nachyliła się bliżej niego. - Mogę mieć sposób...

- Hm?

- Nie siedź tak tylko chodź zanim zmienię zdanie! - nagle wstała, pociągnęła go za ramię i dosłownie wyrwała Itleda z sali, znikając z nim za drzwiami.

Odwróciłam się do reszty.

- Ciekawe co miała na myśli - powiedziałam.

- To wiedzą niestety tylko oni... A nie sądzę byśmy się mieli dowiedzieć - odparła Nemesis.

- No... Ej, Darron? Co ci? - spytał Nico.

W tym momencie zorientowałam się, że Darron nadal patrzy na drzwi.

- . . .

- Darron?

- Męska Intuicja się odzywa...

- Darron, dobrze się czujesz? - zapytałam.

- Muszę iść! TERAZ! - nagle wcisnął mi w rękę swój kubek i niemal natychmiast wybiegł ze stołówki.

Przez chwilę patrzyłam na niego, po czym przeniosłam wzrok na resztę. Byli podobnie zdezorientowani jak ja.

- Co się właśnie stało?

- Nie mam pojęcia... - westchnął Nico.

- Cóż... Ja zobaczę co u pozostałych... Do zobaczenia później - Nemesis odwróciła się i poszła w swoją stronę.

Wzruszyłam ramionami i uniosłam kubek, ale w trakcie zorientowałam się że to kubek Darrona, więc odstawiłam go na stół i wzięłam łyk ze swojego.

- Więc... To miało miejsce.

- Ta...

- . . .

- To... skoro i tak niczego się nie dowiemy, idziemy coś porobić?

- Jestem za... Co masz zamiar robić? - spytałam.

- Nie wiem... Zobaczy się.

*

Przez chwilę ja i Nico przechadzaliśmy się po szkole, aż ostatecznie chłopak zaproponował, żebyśmy obejrzeli jakiś film. Nie chciał jednak żadnego normalnego - chciał zobaczyć jedną z przeróbek Monokumy. Szczerze mnie też to ciekawiło, więc zgodziłam się.

- To masz jakiś wybór? - zapytałam, siadając na kanapie w sali filmowej, podczas gdy mój znajomy przeglądał półki.

- Żeby jeden... Te filmy wyglądają tak głupio że wszystkie bym obejrzał! - odparł. - Ale zauważyłem coś dziwnego... Na każdej okładce jest Monokuma... Ale nigdzie ani śladu Dosa.

- Naprawdę?

- Ta... - powiedział, czytając opis z tyłu jednego pudełka. - Zero śladu na jego temat. Zupełnie jakby... Monokuma od początku przygotował to wszystko, a tamten doszedł później. Dziwne, nie?

- Tak...

- Właśnie... Dobra, bo zagaduję cię, a mieliśmy oglądać coś - zaśmiał się, zmieniając przy okazji temat, i podał mi jedną z płyt. - Zobacz co znalazłem.

Spojrzałam na okładkę.

- "Monokumavengers"? Serio? - powstrzymałam śmiech.

- Ta... oglądałaś oryginał?

- Raz chyba...

- No to MUSIMY to obejrzeć. To będzie genialne - Nico włożył płytę do odtwarzacza.

*

Przez cały film śmialiśmy się jak głupi. Cały film był prześmieszną parodią, w której KAŻDA postać była Monokumą w przebraniu. Wszystkie sytuacje wyglądały przez to tak idiotycznie, że nie dało się nie zaśmiać.

- O ja pierdolę, ty widzisz tego Mono-Hulka? - Nico praktycznie płakał ze śmiechu.

- Tak... - odpowiedziałam, śmiejąc się histerycznie. - I co to za okrzyk bojowy? "MONO-SMASH"! - próbowałam odwzorować ten tekst, ale tylko zaczęłam się śmiać jeszcze mocniej.

- Nie, to bardziej takie "MONO-SMAAAAASH"!!! 

- Hahaha...! Jak ty to robisz?

- Ale co?

- Jak ty tak perfekcyjnie odwzorowujesz te głosy? Jakbyś nagrał to i puścił w filmie, nie widziałabym żadnej różnicy!

- Sam nie wiem...! - przyznał. - To samo z siebie tak wychodzi...! Cóż, z damskimi nie wychodzi mi tak perfekcyjnie, ale za to męskie wychodzą mi całkiem nieźle.

- Dokładnie! - przyznałam. - To niesamowite... Myślałeś o jakiejś karierze filmowej czy coś? Taka umiejętność na pewno byłaby przydatna, jeśli chodzi o dubbing.

- Właściwie to tak... Na razie publikuję tylko przeróbki niektórych zwiastunów filmowych w Internecie, ale chcę w przyszłości wykonać oficjalny voice acting w jakimś filmie lub grze... To by było osiągnięcie.

- Zdecydowanie...! Z pewnością osiągniesz sukces! - uśmiechnęłam się.

- Ta... Znaczy pewnie by tak było, gdyby dało się stąd wyjść - westchnął.

- To prawda... Wybacz.

- E, nic się nie stało- O MATKO, AHAHAHAHA!!! - nagle Nico zaczął się śmiać, bo Iron-Kuma walnął w budynek, rozwalając go na kawałki. - O kurwa...! Z czego oni zrobili te ściany, ze styropianu?!

- Hahaha...! Nie zdziwiłabym się.

- Że też mu się chciało...! Po cholerę on właściwie robił tą przeróbkę?! Co, chciał się poczuć sławny?

- No wiesz... - spojrzałam na niego. - Tylko my jesteśmy z nim w kontrakcie i tak jakby się nie lubimy. Pewnie chciał się poczuć kochany.

- Awww, to słodkie... Ale jakby nie był takim dupkiem, nie musiałby sobie kompensować niczym.

- Wątpię by posłuchał.

- Ta... Ale pomarzyć można. W tym miejscu tylko to nam zostało.