*1 maand later*

Lenora en ik zijn hersteld van onze verwondingen. Het enige wat ervan over is zijn grote littekens. Maar dat is wat ons sterker maakt. Een bewijs dat we een strijd hebben gevochten en overwonnen. Na de maand zijn we weer terug naar Nederland gegaan want veel konden en wilden we in London niet meer doen. Nog steeds ben ik aan het piekeren over de brand op mijn verjaardag. Ik wil weten wie het heeft gedaan. Mijn intuïtie zegt dat het niet iemand van de anti-slimmerdsquad is, maar ik heb geen idee wie het dan wél is. 

Iedereen is weer terug naar huis. De jongens zijn ook naar hun familie gegaan om bewijs te geven dat ze nog leven aangezien ze hun al erg lang niet meer hebben gezien. Op dit moment lig ik met een hete kop thee op de bank, een warm dekentje over mij heen, kijkend naar Teen Wolf. Niet dat ik erg kan opletten wat er gebeurd, want mijn gedachten dwalen elke keer af naar de afgelopen weet-ik-het-hoeveel maanden. Lang genoeg om veel mee te maken. Maar wij maken meer mee dan een gemiddeld mens zou moeten meemaken. Het is niet gezond meer. We zijn duizenden keren gekidnapped, bijna vermoord en in het ziekenhuis gebracht. De afgelopen maanden ben ik minimaal 3 keer in het ziekenhuis geweest en dus 3 keer in coma. Is dat wel gezond voor een mens? Het is net alsof we in een actie film zitten; de meest onverwachte dingen gebeuren en het eindigt altijd in het ziekenhuis. Ik ben nu zelfs zo bang dat ik het huis niet meer uit durf. Ik heb een trauma en ik word er gek van. Mijn broer heeft de afgelopen week zo goed mogelijk voor mij gezorgd omdat onze ouders weer eens weg waren. Hij heeft al zijn afspraken met zijn vrienden afgezegd en is in plaats daarvan naar de supermarkt gegaan om al mijn favoriete eten te kopen. Ik weet niet waar ik hem aan heb verdiend. 

Gisteren was hij aan de telefoon met zijn vriend en was een afspraak weer aan het afzeggen. Ik heb de telefoon afgepakt en gezegd dat hij gewoon zou komen. Hij moet zijn vrienden niet verwaarlozen. Ze zijn het dierbaarste van een tiener. Vrienden. Daarom is hij nu bij die afspraak. Eerst was hij bezorgd dat ik het niet alleen zou redden maar ik heb hem overgehaald te gaan zodat hij ook nog iets te doen heeft behalve mij verzorgen. Dus nu ben ik alleen in huis. Ik heb de lichten aangelaten want ik durf niet alleen in het donker te zitten met deze serie. Naast mij ligt een zak chips en twee repen chocola die Jake mij heeft geven voor hij weg ging. Al mijn zintuigen zijn in optimaal gebruik omdat ik naast de serie ook graag zou willen horen als er iemand mij probeert te ontvoeren. Toch probeer ik op de serie te letten. Plots hoor ik een krakende deur. Ik draai mij om maar alle deuren in de kamer zijn nog steeds dicht. Ik richt mijn blik weer op de tv en zie dat het in de aflevering gebeurde. 

Ik word gek.