En nu is de dag om dus kunnen we eindelijk de kermis uit. We hebben besloten om een taxi te bellen aangezien ik heb gezworen dat ik iedereen onthoofd als we nog een keer met de tram gaan. Sorry not sorry.

"Passen we allemaal wel in een taxi?" Dat was de slimste opmerking van vandaag. Bravo Michael.

"Natuurlijk niet, de meeste taxi's hebben maar 4 zitplekken." Antwoord Liam, het oplettende persoon dat hij is.

"Nou deze heeft er wel iets meer dan 4." Om de hoek van de muren die rond de kermis staan komt een zwarte limousine achtige auto bus ding aanrijden. Daar passen we zeker wel allemaal in.

De achterste deur opent en er probeert iemand uit te stappen maar we kunnen niet zien wie aangezien de ramen heerlijk geblindeerd zijn.

Ziet er echt niet claustrofobisch uit hoor. 

Plots word alles even zwart voor mijn ogen en voor één milliseconde draait mijn zicht op de kop maar dat houd net zo snel op als dat het gekomen is. That was weird.

En dan stapt het persoon eindelijk uit de auto, na wat gestruggel. Hij is het. Nee, het kan hem niet zijn. Even knijp ik mijn ogen dicht. Dit kan niet waar zijn. Ik open mijn ogen weer maar het is nog steeds hetzelfde persoon. Fucking Tristan in een net pak met een vlinderdasje. Een misselijkmakende grijns danst om zijn lippen als hij mij recht in mijn ogen kijkt.

"Taxi, 13 personen?" Vraagt hij en Harry stapt op hem af om hem te betalen. Heeft hij niet door dat dat Tristan is? Ik werp een blik op de groep en zie dat het ze geen ene fuck uitmaakt dat Tristan de schepjesdude voor hun neus staat. Die ene die ons zo vaak heeft proberen te vermoorden.

Ze lopen allemaal op de deur af om in te stappen, enthousiast dat ze in zo'n auto bus ding mogen rijden. Ik wrijf nog een keer in mijn ogen maar het is nog steeds Tristan.

"Nien, kom je?" Hoor ik Niall vragen als hij ziet dat ik ben blijven staan.

"Dat is Tristan." Zeg ik terwijl ik mijn blik niet van Tristan afwend. "Waarom stappen jullie allemaal in? Dat is fucking Tristan de schepjesman!" Dit klinkt raar.

"Nien, het is gewoon een autochaffeur, don't worry." Hoor ik Liam nu ook zeggen. Niall komt op mij aflopen en probeert mijn hand te pakken maar zodra onze hadden contact maken word ik bang en flitsen alle flashbacks voor mijn ogen langs. Gauw trek ik mijn hand terug.

"Nien? Gaat het wel?" Renske komt in onze richting lopen met een bezorgde blik op haar gezicht. 

"Ze denkt dat de chauffeur Tristan is." Hoor ik Niall fluisteren en dan lijk ik alles dubbel te horen. Alsof ik in een grote bel zit en alles vaag te horen is.

En dan word alles zwart.

---

"Ah, Nienke, je word al wakker." Ik open mijn ogen en knipper meteen om aan het felle licht gewend te raken. Ik lig op een smal bed in een kleine ruimte met alleen een bureau en een stoel als meubilair.

"W-waar ben ik?" Vraag ik meteen. Hoe cliché. Er zit een wat oudere vrouw op de rand van mijn bed met een nat doekje in haar hand.

"Je bent in het Mennicar Clinic. Je broer vond het een goed idee om je hierheen te sturen zodat je van je hyperventilaties en hallucinaties af komt." Legt de vrouw uit. Het duurt even voordat het in me binnenkomt.

Dit is, hard uitgedrukt, een gekkenhuis.