Kabanata 9

Tandaan Mo Yan

Namutla ako habang nakikita ko sa harap ko ang surpresa ni Jacob. Pinauwi niya ako sa Alegria para dito. I did not see this coming.

Sa likod ng kulay pulang Subaru Impreza ay ang Tito Samuel at Tita Lydia niya. Nakangiti si Tita Lydia samantalang nanonood lamang ang kanyang Tito Samuel.

"Automatic 'yan. Tuturuan kita kung paano..."

Nanlamig ang aking tiyan. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko kay Jacob. Tuwang tuwa siya sa regalo niyang sasakyan sa akin. Like he promised.

"Pag mahabang drive, dalhin mo na ang driver pa Manila. Syempre, di ako papayag na ikaw ang mag dadrive..."

Hindi parin ako makapagsalita. I am so stunned by what he's brought me. Nagkakagulo gulo na at ito parin ang inaalala niya? I can't believe him!

"Jacob, hindi ko matatanggap ito..." pabulong kong sinabi, nahihiya sa kanyang tita at tito.

"Huh? Bakit?" May bahid na pang aasar sa kanyang boses pero hindi ako makangiti.

"Hindi ko kailangan niyan. Kaya kong mag bus-"

"Kailangan mo ito, Rosie-"

"Jacob, hindi. Hindi ko kailangan ng kahit ano..." seryoso kong sinabi.

"Jacob, I told you she won't like it..." ani Tito Samuel.

Uminit ang pisngi ko. Hindi ko intensyon na marinig nila ang opinyon ko tungkol dito. Ikinahihiya ko ito. Magandang bagay na may binibigay na sasakyan si Jacob sa akin. I should be thankful but I can't. Lalo na't alam ko na may mga problema kaming dalawa.

"This is not a good time to give extravagant gifts-"

"I can buy it. Hindi pa ako naghihirap para sabihin mo iyan, Tito-"

"Hindi pa..." anang kanyang tito.

Kitang kita ko ang pagguhit ng galit sa mukha ni Jacob. Hinaplos ko ang kanyang braso para makalma siya. Nilingon niya ako.

"Para sa'yo 'to, Rosie. Kahit na anong sabihin mo, ibibigay ko ito sa'yo..."

Hindi na ako nagsalita. Ayaw kong dagdagan pa ang sinabi ng Tito niya. But my decision stays the same, I am not going to accept this.

Umiling ang kanyang Tito Samuel at bumalik na sa loob ng bahay nila. Sumunod ang kanyang Tita Lydia, kaya naiwan kaming dalawa sa harap ng bagong sasakyan.

Hindi na ako makatingin kay Jacob. Hinawakan niya ang magkabilang kamay ko.

"Rosie, anong problema?"

Bumaling ako sa kanya. "Hindi ko talaga matatanggap ito, Jacob. Marami pang pwedeng pag gamitan ang pera mo pero ginamit mo para bumili ng sasakyan?"

"Rosie, may nakalaang pera para sa negosyo, meron ding para sa kahit ano-"

"Kahit na! You shouldn't waste your money just because you can! Hindi maganda ang standing ng negosyo ninyo, you have to realize it!"

"Alam ko, Rosie... Pero hindi ba pwedeng sa gitna ng hirap, maipakita ko parin sa'yo na-"

"Na ano? Mahal mo ako? Through gifts? Jacob! Alam kong mahal mo ako at hindi ko kailangan ng mga luho para lang mapatunayan mo 'yan!"

"Hindi ito basta basta luho! Magagamit mo ito! Importante ito! Gusto kong mapadali iyong byahe mo. Ayaw kong mahirapan ka!"

"Kahit na! This is not the time to do this! Kung maka luwang na tayong dalawa, pwede pa! Pero ngayon? Hindi!"

"Kaya ko pa kaya nga ako bumili! Rosie, hindi naman ako bibili kung nakikita kong hindi ko kaya, ah?" pagalit niyang sinabi.

Our fights went on and on. Hinatid ako sa bahay nang hindi pa kami nagkakaayos. Ayaw ko na rin muna siyang kausapin dahil paikot ikot lang ang mga arguments namin. He wouldn't listen and it frustrates me.

Kahit si Auntie Precy ay naniniwalang hindi na maganda ang ginagawa ni Jacob. I just don't know what to do with him.

Paalis na ako ng Alegria nang bumisita ang kanyang Tito Samuel at Tita Lydia sa bahay. Hindi ko alam kung anong pinunta nila dito pero hinarap ko parin sila.

"Rosie..."

Parang sasabog ang puso ko sa kaba nang sinimulan ng Tito Samuel niya ang pakay nila dito.

"Sa dalawang buwan ko dito, may napagtanto ako tungkol sa pamangkin ko..."

Tumango ako.

"You know... we can help him. Kahit na hindi ako tulad ni Juan Antonio na maalam pagdating sa farming, may alam ako sa negosyo. And clearly, you can see that Jacob's not yet good with it. Ang tanging alam niya ay labor work, and that's all..."

Hindi ako makaimik. Takot ako na tama siya. Takot ako na ako mismo, ganoon ang tingin.

Lumaki si Jacob na sanay sa gawain sa farm ngunit hindi siya sanay na ihandle ito. Nagkaroon siya ng pagkakataong mamalakad ng negosyo at Trucking pa iyon. Wala siyang alam sa kabuuan ng negosyo nila.

"Ang pagtigil sa pag aaral ay napakalaking pagkakamali..."

Tumango si Auntie Precy sa aking gilid. Nakatingin siya sa akin. Para bang maging siya, ibinibigay sa akin ang desisyon ng kung ano.

"Kahit ang ama niya nga pinag aralan ang pag nenegosyo, siya pa kaya na wala pa masyadong alam dito? I think he must continue his studies. And I also think that he should let me handle their businesses for the mean time."

Hindi ko alam kung anong masasabi ko doon. Kung ayaw man ipahawak ni Jacob ang negosyo nila, naiintindihan ko. Sa daddy niya iyon.

"He thinks that I'll take it away from him... but no... I respect Juan Antonio so much. I am Jacob's godfather too... Wala kaming anak ng Tita Lydia mo at para saan pa ang sobra sobrang pera, hindi ba? I just want to make sure that Jacob's on the right track and we can't do that here," aniya.

"Ano po ang ibig niyong sabihin?" tanong ko.

Nagkatinginan ang mag asawa. Tila ba panimula lamang iyon sa planong naiisip nila.

"Maliit na lamang ang negosyo nila kaya hindi na mahirap pangalagaan kahit na nasa ibang bansa kami. I want to take Jacob with us... I want him to study farming in the US. For about... a year or so... Habang ginagawa niya iyan, ako muna ang mamamahala ng business nila. That would be easy through the internet, as long as maalam ka. I'd hire a brilliant manager to manage it here in Alegria, Rosie. Iyon sana ang plano namin ni Lydia..."

Naninikip ang lalamunan ko. Alam ko ring iyon nga ang makakabuti. Kung hahayaan nila si Jacob na manatili dito at mamahala sa business nila, babagsak lamang ito.

"Bakit hindi na lang kayo manatili dito at tulungan ang pamangkin ninyo? Maraming... maraming mga unibersidad dito sa Pilipinas! Pwede namn siyang mag enrol sa first sem ulit para-"

"Rosie, I'm a surgeon. I have patients to attend to. My work needs me. Aalis na kami by June at balak ko sanang dalhin si Jacob."

Nagtiim bagang ako. Alam ko kung saan patungo ito but I want an alternative somehow. Hindi ko kakayanin ito.

"Nandito kami ng Tita Lydia mo para sabihin sa'yong ikaw lang ang makakakumbinsi sa pamangkin namin. He bows to you like you are his whole world, Rosie. Nakikita namin iyon. The way he treats you... the way he worships you. So if you can convince him to be with us. It's just a year, I'm sure that won't be too long for you two..."

Napalunok ako. "Mahihirapan po ako. Matigas po ang ulo niya. Hindi ko po alam kung paano siya kukumbinsihin talaga..."

Tumango si Tito Samuel at inayos ang salamin niya. "We understand. We just want you to know about our plan. Aalis na kami sa susunod na buwan kaya sana matulungan mo kami..."

Hindi ko alam kung paano ko sila tutulungan. Alam ko kasing mag aaway lang kami ni Jacob pag pipilitin ko siya. Mahihirapan kaming dalawa. Isa pa, I don't have that great drive to convince him. Ako mismo, ayaw kong umalis siya.

"But I think that's the right thing to do now, Rosie..." ani Karl.

Nasa tabi ko siya habang inaayos ako para ulit sa isang shoot. Ilang araw na ako dito sa Maynila para sa mga iba ibang stint at pati narin doon sa sasalihan ko sa Tagaytay.

"Jacob's obsessed with you. He literally can't live without you at hindi 'yan healthy. Hindi 'yan maganda. He has to grow. He can't keep on refusing it and making his love for you an excuse..."

Ayaw ko talagang pag usapan ang mga problema ko tuwing may shoot. Masisira lang ang make up ko.

"Alam ko, Karl..." nanginig ang boses ko. "Hindi ko lang din talaga alam kung paano ako pag wala siya..."

Umiling siya. "Kaya mo 'yan, alam ko. Ang problema dito ay kung paano mo talaga siya makukumbinsi? Makukumbinsi mo kaya? Parang hindi, e. Jacob is not a slave to you, he's a slave to his love for you, Rosie. Kaya kapag dehado ang pagmamahalan ninyo, hindi niya iyon magagawa kaya mahihirapan ka."

Napalunok ako. Should I tell him to go with his relatives?

Pagkatapos ng shoot ay kumuha ako ng pera sa isang ATM. When I saw the remaining balance of my account, mas lalo lang akong nakumbinsing kailangan niya nga talaga iyon. Binalik niya na naman sa akin ang pera. This time, I am not going to give it back. 'Tsaka na kapag nakumbinsi ko na siyang umalis.

"Jacob..." nakahiga ako at nasa tainga ang cellphone.

Hindi naging maganda ang pag alis ko sa Alegria but somehow we managed to talk after that fight.

"Hmm?"

"Pumunta nga pala ang Tito at Tita mo sa bahay bago ako umalis diyan at may sinabi sila sa akin."

Hindi siya nagsalita. Pakiramdam ko ay alam niya na pero pinagpatuloy ko parin.

"Nabanggit nila iyong plano nilang pagdala sa'yo sa America para makapag aral doon-"

"Mahihirapan ako. Hahawakan ko ang negosyo..."

"Hindi... iyong tito mo raw ang hahawak ng negosyo pansamantala habang nag aaral ka. At pagkabalik mo, 'tsaka mo sasaluhin..."

"Tss. Kaya ko ito, Rosie..."

"Jacob, alam ko. Pero alam mo naman ako. Alam mong importante sa akin ang pag aaral. Isa pa, kailangan mong pag aralan ang negosyo ninyo for long term purposes. Hindi ba gusto mong magkapamilya tayong dalawa? O paano natin papag aralin ang mga anak natin kapag hirap ka sa negosyo? Mag tatrabaho ako pero hindi magiging sapat 'yon-"

"Hay naku! Kahit hindi ka na magtrabaho, sapat na 'yon. Kailan ka nga pala uuwi? Ano na naman ba ang ginagawa mo? Nag momodeling ka parin?"

Umirap ako. "Jacob, please take me seriously. Gusto kong pag isipan mo iyong offer ng Tito mo."

"Kung mawawalay ako sa'yo, huwag na lang. Maganda nga at makakatulong sa atin pero mahihirapan tayo... Nadala na ako noong nag FS. Ayaw ko na."

"Iba 'to ngayon, Jacob. Selos selos iyon dahil syempre wala naman tayong ibang problema. Ngayon, hindi na. May seryosong pakay ka. Magiging abala din ako sa trabaho kaya habang ganito, pwede kang mag aral muna. May Skype naman. Hindi na mahirap mawalay ngayon."

"Rosie, ayaw ko. Kaya kong ayusin ang negosyo kahit na ganito... At isa pa, ang importante naman talaga dito ay magkasama tayo..."

"Jacob!" iritado kong sinabi. "Kahit na nasa ibang bansa ka, magkasama parin tayo! Tayo paring dalawa! Ang gusto ko lang naman ay pangalagaan mo iyang business ng ama mo!"

"Inaalagaan ko naman ah? Kaya ko nga ito! Mag aaral ako, sige, mag eenrol ako next sem."

"Pero nagbawas daw kayo ng tauhan, hindi ba? Jacob... Jacob, nahihirapan ang business ninyo at natatakot akong tuluyan itong bumagsak pag magmamatigas ka pa! Kailangan nating isalba ang negosyo ninyo at kung puro puso ang pinaiiral natin ngayon, wala tayong mararating! Kailangan nating gamitin ang utak! Pero hindi ko naman sinasabing bibitiwan mo ang puso mo habang ginagamit mo ang utak 'di ba?"

"Rosie, ginagamit ko ang utak ko dito! Kaya ko ito, sinasabi ko sa'yo!"

"For once, Jacob! Makinig ka naman! Nag ooffer ang tito mong tulungan ka! Hindi ba mas sigurado iyon? Hindi ba mas mainam iyon? Konting sakripisyo lang naman, Jacob! Iyon lang ang kailangan!"

"Kung ikaw ang isasakripisyo, huwag na lang! Hindi bale na kung malumpo ang buong negosyo at mabawi kahit ang mansyon, huwag ka lang masakripisyo, Rosie!"\

Napabangon ako sa sinabi niya. I am not fuming mad!

"Hindi na tayo magkasundo, Jacob! Ako? Naghihirap ako dito! Ginagawa ko ang lahat para masalba ang pamilya ko kahit mahirap! We have no big opportunities like you! Walang kukuha sa akin para ipag aral sa ibang bansa! Walang pansamantalang pwedeng mag fund sa amin habang nag aaral ako, unlike you! You have all the resources but you're not using your head! Kailangan mo ito! Kailangan mong magsakripisyo! Hindi naman ako mawawala ah?"

"Bakit ba big deal ang lahat ng ito sa'yo? Ayos lang ako, Rosie! 'Tsaka hindi ba sinabi ko sa'yo na huwag ka nang magtrabaho? Heto ako dito, nagsisikap na maayos ang negosyo para sa ating dalawa pero ikaw diyan nagtatrabaho ng sayo! Nag iisip ako ng kinabukasan na sa ating dalawa pero ikaw... hindi mo yata naiisip iyon! Nakakaligtaan mo na!"

"Para sa pamilya ko ito! Ilang beses kong sasabihin sa'yo 'yan? Wala naman akong ginagawang masama dito!"

"Wala pa sa ngayon pero tulad noon, makaka attract ka ng ibang modelo diyan! Iyan ang ayaw ko! Kaya sana bumalik na na dito!"

"May gagawin pa ako sa Tagaytay, Jacob. Hindi pa ako makakabalik. Ang mabuti pa, habang wala ako ay pag isipan mo iyang offer ng Tito-"

"Hindi ba sinabi ko sa'yo na huwag mong kunin iyang contest sa Tagaytay!? Rosie!? Hundred thousand at scholarship? Kaya ko 'yang ibigay sa'yo! Hindi mo na kailangang magpakahirap diyan!" tumaas ang boses niya.

"Hindi ko kailangan ng tulong mo! Kaya ko nga itong gawin, Jacob! Iyang pera mo, gamitin mo iyan sa negosyo ninyo! Hindi lang sa akin umiikot ang mundo mo! You have to see it! At hindi lang sa'yo umiikot ang mundo ko!"

Hindi na siya nagsalita. Kinagat ko ang labi ko at napapikit ako ng mariin.

May kumatok sa pintuan ko. Bumukas ito at bumungad si Maggie sa akin. Mukhang kanina pa mataas ang boses ko. Humalukipkip ang kapatid ko at humilig sa hamba ng pintuan. Nagkatinginan kaming dalawa.

"Okay, Rosie. Matutulog na ako."

Hindi ako nagsalita. Nangilid ang luha ko.

"Mahal na mahal kita, tandaan mo 'yan."

Naputol ang linya. Kasabay noon ang paghagulhol ko.