bananaspelle
Genre: Thriller
Woorden: 932

~Mount Everest, 23.30, Woensdag 2 december~

Met vermoeide stappen schuifelt Jack door de dikke laag sneeuw heen.

Zijn donkere ogen staan moe en zijn benen zijn bevroren.
Met zijn handen diep in zijn zakken gewurmd strompelt hij over het smalle bergpad.

De sterren fonkelen zwak, de maan is verborgen achter dikke wolken en zijn lantaarn is uitgebrand.

Er klinken af en toe huilende wolven, jammerend van de honger.

Jack kreunt.
Zijn benen zijn verzuurd en verdoofd.

"Nog even volhouden." Zegt hij zacht.

Uit zijn mond komt een wolkje naar buiten.
Het vocht verspreid zich en lost op.
Jack volgt het met zijn ogen en blijft hangen bij de sterren.

Met ingehouden adem staart hij naar de kleine lichtjes, die hij nu mooier vindt dan ooit.

"Ik ga dit nooit halen."

Zijn ogen staan waterig.
Zijn lippen zijn droog en koud.

Hij sluit zijn ogen en snuift de ijzige lucht diep in.
De geluiden van de koude wind knagen aan zijn oren.

Zijn benen verzwakken.
De kracht trekt weg.

Jack valt langzaam achterover en beland met een plof in de koude sneeuw.

Hij zucht, opent zijn ogen en kijkt naar de maan, die achter de wolken vandaan komt.

Zijn mond valt open en zijn armen verslappen.

Hij ademt klein en traag, waardoor zijn gehoor afneemt.
Hij sluit zijn ogen.

Het lichte geluid van knerpende sneeuw, geeft hem nog een laatste hoop om niet te weg te gaan.

Nog een laatste kans op overleven.

Hij ademt diep in en geeft een zwakke "Help".

De voetstappen stoppen.
Jack opent zijn ogen en ziet een zwarte schim boven zijn zicht.

"Help." Zegt Jack kleumend van de kou.

De schim gaat naast hem staan en zakt door zijn knieën.
De dikke capuchon die hij over zijn hoofd heeft, verbergt zijn gezicht.

Jack herkent de jas.
Hij graaft in zijn hersenen op zoek naar herinneringen.
Geen resultaat.

De schim legt zijn hand op Jack zijn been en voelt hoe koud hij is.

"O, Jack." Mompelt hij.

Jack ziet de mond van de schim.
Een grijns speelt om zijn mondhoeken.

"Je hebt jezelf in mijn val laten lopen."

Jack is verward.
Antwoorden kan hij niet.

De schim trekt met een korte beweging zijn capuchon omlaag, waardoor een volwassen gezicht tevoorschijn komt.

Zijn blonde haar hangt warrig voor zijn ogen.

"Parnell." Zegt Jack kreunend.

Parnell grijnst weer.
"Hallo, Jack."

Jack zucht.

"Wat doe je toch." Zegt Jack steunend en happend naar adem.

"Je dacht dat dit vakantie was. Dit is geen vakantie. Dit is een val.
Ik heb verteld dat deze dunne kleren genoeg waren om naar de kroeg bovenop de berg te gaan, maar je bent te dom. Je zit in mijn val."

Jack's ogen staan angstig.
Hij weet maar al te goed wat hij Parnell heeft aangedaan.

"Parnell." Zegt hij zuchtend.

"Zeg maar niks. Dat je mijn vrouw van me hebt afgenomen is al erg genoeg."

Jack kijkt hem aan om te zien of er enige vergiffenis in Parnell zijn ogen is te zien.

"Nu je genoeg onderkoeld bent, kan ik eindelijk wraak nemen."
Hij glimlacht vals en aait over Jack zijn koude benen.

"Wat... doen..." Zegt Jack stamelend.

"Ssh."
Parnell sluit zijn ogen en legt zijn vinger op Jack's droge lippen.

"Eventjes braaf zijn, dan valt het allemaal mee."

Jack's ogen schieten zowat angst uit.
Hij verzamelt kracht en probeert zichzelf omhoog te trekken, maar Parnell drukt hem omlaag, terug in de koude sneeuw.

"Spijt..." Zegt Jack stamelend.

Parnell zwijgt en grist in zijn zakken.

Hij mompelt iets en haalt dan twee riemen uit zijn zak.
"Eventjes stil liggen. O, wacht..."

Hij grinnikt.

Met een snelle beweging pakt hij de handen van Jack vast en draait hem op zijn buik.
"Eventjes diep ademhalen, anders stik je."

Er klinkt een valse toon in zijn stem.

Met een ruwe beweging bindt hij de handen van Jack aan elkaar en trekt de riem hard aan.

Jack zweet en ademt hees, maar kan niks doen.

"Alsjeblieft..." Zegt Jack.
Hij krijgt een hap sneeuw naar binnen.

Parnell schudt zijn hoofd, maar Jack kan dat niet zien.

Na de handen volgen zijn benen.

Parnell grijp de zij van Jack en draait hem weer om, zodat het besneeuwde gezicht van hem tevoorschijn komt.

Parnell grist achter in zijn broekzak en komt met een dunne naald tevoorschijn.
Hij spuit er iets uit.

Het goedje, dat met spetters op de grond beland, laat de sneeuw roken.

Parnell glimlacht en kijkt naar Jack, die zijn ogen half heeft gesloten.
"Hé! Niet doodgaan! Ik ben nog niet klaar!"

Ruw slaat Parnell op Jack zijn gezicht, waarnaar hij een pijnlijke kreun geeft.

"Laat me even genieten, man..." Mompelt Parnell.

Hij brengt de naald naar de linkerarm van Jack en schuift de dunne jas omhoog.

"Voor wraak. De poorten van de duistere kant staan voor je open." Zegt Parnell.

Zachtjes duwt hij de naald in de arm, waarnaar hij het zwarte goedje naar binnen spuit.

"Vaarwel." Zegt Parnell vol lust in zijn ogen.

Jack voelt hoe het spul in zijn aders begint te branden.
Hij begint onrustig heen en weer te schuifelen en voelt hoe het gif zich een weg door hem heen brandt.

Hij geeft een kreet van pijn en tranen persen uit zijn ogen.
"Niemand die je hoort." Zegt Parnell.

De ademhaling van Jack raakt verstopt door opkomend bloed in zijn keel.
Hij maakt gorgelende geluiden, waardoor bloedspetters uit zijn mond schieten.

Jack's hart maakt nare kloppingen en zijn longen lijken weg te branden.

Parnell kijkt naar Jack die schokkende bewegingen maakt.
De aderen van Jack worden zwart en hij stopt met ademen.

Dik bloed verlaat met een stroom zijn mond, waardoor het in de sneeuw tot een rode plas vormt.

"Vaarwel, Jack."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

By: babetko
Hope you like it!