De warme zonnestralen van de zomer trokken Juule aan om in de prachtige kasteeltuin te gaan zitten. De stralen van de zon vielen door haar raam de hele kamer in, waardoor de warmte er bijna niet uit te houden was. De schaduw van de bomen met het frisse gras eronder waren aantrekkelijker dan die hete kamer.

Terwijl Juule een kleed, kussen en haar poppen in een mand deed om mee buiten te spelen, kwam haar kamermeisje binnen. 'Hallo prinses Juule, waar gaat u heen met die mand?' vroeg ze terwijl haar blik naar de mand in Juule's hand gaat.

'Ik ga buiten spelen met mijn poppen,' antwoordde Juule.

'Dat klinkt leuk!' zei het kamermeisje. 'Ik zal die mand wel voor u dragen,' voegde ze eraan toe.

'Nee dat hoeft niet, ik kan zelf prima een mand tillen. Kan je de kok misschien vragen of hij nog wat van die lekkere koekjes kan bakken?' vroeg Juule.

'Ik zal het daar even over hebben met je ouders,' antwoordde het kamermeisje. Juule stapte langs haar en sprintte de trap af waarbij ze bijna haar mand liet vallen.

Toen ze naar buiten liep stootte ze bijna tegen de tuinman aan. 'Goedemiddag prinses, u kunt nu niet naar het grasveld, de koeien zijn daar het gras weer op hoogte aan het brengen,' vertelde de tuinman.

'Oh, bedankt voor het doorgeven,' antwoordde Juule toch wel teleurgesteld. Juule besloot om naar het bos te gaan, achter de eerste rij bomen was een open plek, de bomen daar zorgden ook voor een fijne schaduw. Juule liep tussen de koeien door naar het bos waar ze haar kleed uitlegde, op haar kussen ging zitten en begon te spelen met haar poppen.

Na een tijdje viel het stil, Juule wist even niet wat er daarna met haar poppen zou gebeuren in het spel dat ze aan het spelen was. Daardoor hoorde ze geluid van dieper uit het bos komen. Ze trok zich er niks van aan, denkend dat het een vos was. Het was niet vreemd om een vos in en rond het bos te horen, Juule keek er ook niet meer van op.

Wat haar aandacht wel trok was het andere geluid uit het bos, in tegenstelling tot het geluid van de vos, bleef dit geluid doorgaan en was het ook zachter, alsof het vanuit dieper van het bos kwam. Juule besloot te gaan kijken waar het geluid vandaan kwam, omdat het geluid haar niet bekend voor kwam en het haar nieuwsgierig maakte.

Terwijl ze opstond legde ze haar poppen terug in haar mandje, met het kussen erbovenop. Terwijl ze de rok van haar jurk in haar hand hield, sprong ze over een struik en een loshangende tak. Daarna bleef ze stil staan om nog eens goed te luisteren waar het geluid vandaan kwam.

Ze liep verder op het geluid af, terwijl ze doornstruiken en lage takken probeerde te ontwijken. Langzaam begon het geluid harder te worden, maar voor Juule was het nog steeds niet duidelijk wat het geluid was. Het geluid klonk alsof er iets telkens tegen een boom aankwam, op dat moment dacht ze dat het een vogel was.

Wanneer Juule het gevoel kreeg dat ze er bijna was, klonk er nog een tweede geluid naast het getik. Voor Juule was het wel duidelijk wat dit geluid was, er werd gehuild. Het was nu duidelijk dat het een persoon was en geen vogel zoals ze eerst dacht. Juule begon ondertussen wel bangt te worden. Wat als er iemand over de wand, het bos ingekomen was? Wat zou hij hier doen, en nog belangrijker, wat was dat getik?

Er was in Juule's hoofd geen weg terug meer, ze moest weten wie het was. Haar nieuwsgierigheid had het betere van haar genomen. Ze hield haar vingers gekruist, hopend dat, wie het ook was, hij geen slechte bedoelingen had. Door de bomen heen zag Juule een schaduw, uit de schaduw op de grond kon ze uitmaken dat deze persoon tegen een boom aan stond.

Doordat Juule zich aan het focussen was op de schaduw, merkte ze niet dat er een tak voor haar op de grond lag. Voordat ze op de grond viel, liet ze een klein gilletje ontsnappen. Het getik stopte en de schaduw bewoog zich richting haar. Juule kroop snel achter een boom om niet gezien te worden.

Achter de boom verscheen een hoofd. Juule kon niet uitmaken hoe het hoofd eruit zag omdat ze te ver zat, maar ze kon wel duidelijk zien dat het iemand was met rood haar, kort rood haar. Haar eerste gedachte was Faolan, maar die gedachte was al gauw verdwenen toen ze bedacht dat hij aan het trainen hoorde te zijn.

Juule wilde nog een keer goed kijken maar het hoofd was weer achter de boom verdwenen. Juule werd met de seconde nieuwsgieriger, maar ook banger. Het was duidelijk voor haar dat het een van de roden was, en dat hij hier waarschijnlijk niet voor een goede reden was. Ze wilde hier weg, zo snel mogelijk hiervan weg komen. "Dit was een groot, dom plan" dacht Juule.

Juule stond op met blaadjes ritselend onder haar voeten. Toen ze om haar heen keek, beseft ze dat ze geen idee heeft waar ze was, of hoe ze terug kon komen. Ze draaide langzaam een rondje om haar as om te kijken of er haar iets bekend voorkwam.

Toen ze het volledige rondje had afgemaakt, schrok ze zich rot. De rode stond voor haar, maar het was niet we ze dacht dat het was, het was Faolan. Verschrikt keken ze elkaar aan, ze hadden elkaar hier niet verwacht.

'Wat doe jij hier?' vroeg Faolan, hij klonk boos maar er zat ook een bibber in zijn stem. Een bibber doordat hij net had gehuild, een van de geluiden die Juule had gehoord.

'Ik, ik, ik was benieuwd wat het geluid was dat ik hoorde, dus ik begon het te volgen,' vertelde Juule stotterend, ze was nog steeds geshockeerd van wie ze hier aan had getroffen. 'Maar wat doe jij hier?' voegde ze eraan toe.

'Ik moest wegkomen, wegkomen van dit hele konings gedoe. Ik ben mislukking, zelfs vader denkt dat,' zei Faolan.

'Dat is niet waar,' antwoordde Juule, ze probeerde Faolan een knuffel te geven maar Faolan duwde haar van zich af.

'Dat ben ik wel Juule, snap je het dan niet? Ik zal nooit zoals Nolan zijn, ik ben nog slechter in vechten dan sommige schildknapen,' vertelde Faolan terwijl hij terugliep richting de plek waar hij had zitten huilen.

'Maar jij bent Nolan toch ook niet?' vroeg Juule terwijl ze achter Faolan aan liep.

'Dat is juist het hele probleem Juule, ik ben niet zoals Nolan. Maar het hele volk vind Nolan geweldig, "kijk hoe goed hij kan vechten, kijkt hoe knap hij is," en zeggen ze dat over mij, nee!' riep Faolan uit. Juule kon veel verschillende emoties in zijn stem horen, waardoor het voor haar niet duidelijk was hoe hij zich nou echt voelde.

'Maar Faolan, jij hebt dan toch dingen die Nolan niet heeft? Jij bent super slim, en jij bedenkt de beste plannen om het beter te laten gaan met het land. Is dat ook niet belangrijk?' vroeg Juule.

'Dat zal dan wel zo zijn, maar dan nog wordt ik de koning niet. Jij wordt de koningin Juule, jij,' zei Faolan boos. Juule schrok van deze reactie, ze had dat nog niet bedacht, ze had er geen seconde over nagedacht hoe zij het zwaard uit de steen had gehaald.

'Maar Faolan, ik kan nooit koningin worden. De legende zegt dat hij die het zwaard uit de steen kan halen koning wordt, ik ben geen hij, maar jij wel Faolan,' vertelde Juule. Ze probeerde Faolan nog een keer een knuffel te geven, en dit keer liet hij het wel toe.

'Ik vind jou lief Faolan,' zei Juule tijdens de knuffel, het voelde fijn om zo bij haar broer te zijn.

'Ik weet soms niet wat ik zonder zo'n zusje als jou moet Juule, dank je,' antwoordde Faolan. Juule knuffelde Faolan nog steviger en ze bleven zo een tijdje in de stilte staan.

'Zullen we nu weer terug naar het kasteel gaan?' vroeg Juule.

'Jij mag gaan, maar ik wil hier nog wel even zijn eigenlijk' antwoordde Faolan.

'Maar ik weet de weg niet terug, kan je mij daarmee niet helpen?' vroeg Juule.

'Oké,' antwoordde Faolan met een zucht.

Wanneer Juule weer terug het kasteel in liep, zag ze dat de deur naar de balzaal wagenwijd openstond. Als ze niet bezig ware met voorbereidingen voor iets daar, zat de kamer op slot. Juule zag hoe er druk gewerkt werd aan het versieren van de kamer, ze besloot te kijken of ze ergens mee kon helpen, dat leek haar wel leuk.

Toen ze de kamer binnenliep zag ze dat haar kamermeisje op een ladder staat en een vlaggenlijn aan het ophangen was. 'Hallo Zuzana! Kan ik jullie ergens mee helpen?' vroeg Juule.

'Oh hallo prinses! Zou jij het misschien leuk vinden om een paar vlaggetjes te maken? Iedereen hier heeft de taak gekregen om op een vlaggetje te tekenen, wil jij dat ook doen?' vroeg het kamermeisje.

'Ja, dat vind ik leuk!' antwoordde Juule blij.