Pov De Wolvin
nu

De geur van een roedel wolven komt steeds dichterbij en ik duw mijzelf tegen de grond om mij zo min mogelijk van last te zijn. De geuren zijn mij onbekend en wilder dan de roedel van mijn jeugd. Hoewel dat het niet eens zou uitmaken. Waarschijnlijk zouden niet veel wolven van de roedel mij herkennen. Ik ben ouder dan dat ik er uit zie.

Ik was een langzaam groeiende wolvenwelp en dat werd duidelijk toen we begonnen met de speel- en plaagpartijtjes.  Ik speelde altijd onhandig zoals elke welp, maar in tegen stelling tot mijn broers en zussen bleef ik dat. In mijn herinneringen zie ik nog vaag hoe sommigen zo ruw met mij stoeiden dat ik gewond raakte en mijn Moeder mij moest stoppen. Het was geen eerlijke stoeipartij meer met wolven welpen die al jaagden voor het eten. 

De groei leek steeds langzamer te gaan. De herinneringen aan het tweede en derde nest waren beter, maar ook hen hield niet bij tot aan het einde. Ze werden allemaal zo snel sterk en volwassen. Ze gingen jagen, huilen en vertrokken zelfs weg. Mijn broers en zussen van de nesten konden aan het eind van het jaar de wereld aan, terwijl ik Moeder nog nodig had. 

Maar nu zijn zij, net als mijn Moeder, allemaal gestorven. De Alfa van de roedel heb ik waarschijnlijk als pup gezien voordat ik vertrok. Er is een kleine kans dat ze mij zouden herkennen.

Een wolf met een erg herkenbare geur zet zijn stappen dichterbij en begint aan mijn geur te ruiken. Ik hoor hem in zijn hoofd twijfelen en treuzelen. Hij is, gokkend aan zijn gedrag en geur, een jonge wolf van rond de drie jaar. Niet iemand die ik zou herkennen. 

Freda?

De geur wordt steeds herkenbaarder. Een stroom van herinneringen dringen binnen. Jonger dan ik haar ooit heb gezien zie ik haar.

Moeder?

Ze snuffelt aan mijn snuit en loopt om mij heen. Het voelt vertrouwd. Ik heb er mee moeten leven toen ze stierf. Toen ik vertrok uit de roedel heb ik gezworven, maar ben ik nooit ver weg gebleven.  Het gevoel van het loslaten voelt verkeerd. Het voelt alsof alles wat je deed, opeens aan het opgeven bent en er niet meer toe doet.

Moeder, ik ga de persoon die jouw mij heeft aangedaan boeten. Ik ga de heks doden, ik ga haar laten voelen hoe het voelt om door een beest mishandelt te worden. 

Ze staat stil en snuffelt aan mijn staart.

Het beest was niet de heks, maar de weerwolf.

Moeder klinkt verbitterd, maar met een angstige ondertoon. De beelden van het incident zouden op dit moment de zoveelste keer achterelkaar spelen. 

De heks is een vriendin van ons en heeft dit nooit zo bedoelt. De weerwolf was een zwak mens en verdient alles wat hij gekregen heeft.