Die middag stond ik samen met Jack voor de ingang van het plaatselijke packziekenhuis. Vanuit de ramen zag je allemaal dokters en verpleegkundigen door elkaar heen rennen met allerlei medische apparatuur. Ik had het aardig met hen te doen.

Ik stapte op de eerste de beste verpleegkundige af. Ze keek mij gefrustreerd aan. Bijna boos.

'Wat wil je? Ik ben druk bezig.' Snauwde ze.

'Zo praat jij niet tegen je Luna.' Gromde Jack van achter mij.

De verpleegster kromp ineen van schrik en verbaasdheid. Hoe kon ze niet weten dat ik de Luna was? Ik droeg Jack's mark toch? Toch?

'Maar-maar ik dacht dat de Luna uw mark al had.' Piepte ze.

Ik voelde mijn hart stilstaan. Natuurlijk had ik die mark niet meer. Daniël had erin gebeten, vervolgens had Dimitri mij gezoend en daarna had ik Dimitri geholpen en hem een kus op zijn wang gegeven. Hoe kon ik zo stom zijn?!

'Wat is er?' Vroeg Jack bezorgd. Hij had natuurlijk mijn verstijfde houding opgemerkt.

'Niks. Breng me alsjeblieft naar een aantal mensen met erge verwondingen. Ik kan helpen.' Zei ik vlug om een ander onderwerp aan te snijden.

Ik liep achter de verpleegkundige aan naar het achterste gedeelte van het blok. Daar lagen de mensen met ernstige verwondingen. Ze deed de deur van het eerste kamertje voor mij open. Ik keek geschokt naar degene die daar lag. Het was Haley! Naast haar zat Danny  op een krukje. Hij hield haar hand stevig vast. In zijn ogen zag ik een kleine hoeveelheid tranen.

Hij keek met een ruk op toen de deur open werd gedaan. Nu pas zag ik echt hoe slecht hij er eigenlijk uit zag. Grote paarse kringen tekenden onder zijn ogen, die vol met tranen stonden. Zijn blik werd in een oogopslag vijandelijk. Hij stond met een ruk op en probeerde mij aan te vallen.

'Dit is jouw schuld! Dit is jouw schuld!' Riep hij uit.

'Ja dit is mijn schuld.' Snauwde ik. 'Maar ik kan je nu een keuze geven. Of ik laat dit aan de verpleegkundigen over met de kans dat ze het niet gaat redden, of ik doe dit met de garantie dat ze het zeker wel gaat redden.'

Hij liep geïrriteerd terug naar het krukje.

'Ga je gang.'

Ik liep naar Haley toe. Ik schrok enorm. Ze had een diepe snijwond in haar hoofd. Een enorm diepe. Daar had sowieso een mes in gestoken. En ik kon al raden wie dat had gedaan. Ik legde mijn hand voorzichtig op de wond. Ik voelde alweer een klein beetje van mijn energie verbruiken. Maar ik moest de mensen helpen bij wie ik dit had veroorzaakt.

Ik haalde mijn hand van haar hoofd. Er was geen schrammetje of litteken meer te zien. Danny keek me ongelovig aan. Ik liep terug naar de deur.

'Tot zo in het packhuis.' Grijnsde ik. Ik knipte in mijn vingers.

Het leek bijna toeval. Haley sprong op van haar bed en ging rechtop zitten. Dat was het moment waarop ik de deur achter mij sloot. Ik kon alleen maar zuchtend mijn hoofd schudden.

De verpleegster leidde mij verbaasd naar het volgende kamertje. En zo ging het nog een tijdje door. Maar niet zonder tegenslagen. Ik ben al een keer geraakt in mijn buik en een keer op mijn hoofd, terwijl mijn energiepercentage steeds verder achteruit gaat.

Toen we bij het op een na laatste kamertje waren geweest, vond ik het genoeg.

'Het spijt me, maar ik heb geen energie meer over om nog meer mensen te helpen.' Fluisterde ik bijna.

'Dat begrijp ik Luna. U heeft hard uw best gedaan. We kunnen ons nu richten op de mensen die nog wel iets mankeren. U wordt hartelijk bedankt namens het hele ziekenhuis personeel.' Zei ze beleefd.

Jack, die inmiddels achter mij was komen staan, weerhield mij ervan om door mijn knieën te zakken. Ik had dit eigenlijk niet moeten doen na alle tegenslagen van de afgelopen dagen. Zowel mentaal als fysiek. Ik wilde niks anders dan slapen.

Jack pakte mij op en legde mij in zijn armen. Ik drukte vermoeid mijn hoofd tegen zijn borst aan. Gek genoeg voelde ik weinig van de tintelingen. Of eigenlijk was dat helemaal niet gek. Mijn mark was weg. Zonder mark voel je over het algemeen minder van de tintelingen.

Ik kon alles gewoon niet meer goed op een rijtje zetten. Vanaf het vinden van mijn mate tot het moment dat Jack mij letterlijk het ziekenhuis uit moest takelen, nu dus. Er gebeurde opeens zo veel in een korte tijd dat ik niet alles een plekje kon geven. En ja, ik had uitgevonden wie ik was en wat ik eigenlijk kwam doen op deze aardbol, maar dat neemt nog niet weg dat ik de gebeurtenissen daar omheen nog kan volgen.

Niet veel later voelde ik een zacht oppervlak onder mijn rug. Ik opende langzaam mijn ogen. Ik lag op het vertrouwde bed in onze kamer. Jack verliet de kamer weer, wat ik allesbehalve erg vond op dit moment. Ik moest echt even alleen zijn. Iets wat ik de laatste dagen niet echt heb gehad.

Er waren constant vampieren om mij heen die mij wilden beschermen tegen iets wat er eigenlijk niet was, Morgan was ook vaak in mijn kamer om te praten en koningin Persephone had me vaak uitgenodigd om samen een kop thee te drinken en te kletsen. Ik vond het erg vriendelijk en behulpzaam dat ze me wilden helpen, maar dat hoefde eigenlijk niet.

Zonder dat ik het doorhad viel ik in een diepe slaap. Door al dat denken werd je gewoon slaperig en moe. Al weerhield dat me er niet van om na een paar uur slaap weer energierijk wakker te worden.

Ik ging op de rand van het bed zitten en wreef in mijn ogen. Daarna stond ik op en liep ik naar beneden. Ik had honger als een paard gekregen. Tamara stond niet in de keuken, net zoals vannochtend. Ik gokte dat er of iets met haar was gebeurd, of iets met haar man, of iets met beide.

Ik had Tamara's kinderen ook nog niet gezien. Ik gokte dat ik die ook nog lang niet zou gaan zien. Eerst moest deze crisis voorbij zijn. Ik verweet mezelf niet meer voor het feit dat het was gebeurd. Ik had geholpen zo goed ik kon en ik kon inderdaad de tijd ook niet meer terugdraaien. Ik zou er niks aan hebben om het mezelf te verwijten.

Ik pakte een ei en een snee brood uit de kasten en probeerde french toast te maken. Ook dat ging mij aardig goed af. Het verbaasde mezelf ook over mijn kookkunsten. Blijkbaar kon ik het gewoon.

Ik had geen zin om een bord te pakken dus nam ik het sneetje brood zo mee. Ik liep naar Jack's kantoortje om te kijken of ik nog ergens mee kon helpen. Ik klopte een paar keer op de deur toen ik de bekende "binnen" hoorde. Ik deed de deur open en liep in een rechte lijn naar Jack.

'Kan ik ergens mee helpen?' Vroeg ik kauwend.

'Ja, door voortaan een bord te pakken als je een boterham eet.' Zuchtte hij. Ik grijnsde. 'Maar verder heb ik echt alleen maar Alpha klusjes.'

'En wie zegt dat ik dat niet kan doen?' Vroeg ik zogenaamd beledigd.

'Ik. Maar je mag het wel proberen. Hier.'

Jack schoof een papiertje met financiële zaken mijn kant op. Ik pakte het op en las het goed door. Ik grijnsde. Dit was een fluitje van een cent.

'En dit moet lastig zijn? Voor een echte Alpha zeker? Laat me niet lachen.' Grijnsde ik. 'Als je hier 58% van aflost kom je op een vermogen van €1.500.000.000 uit. Dat moet genoeg zijn voor de bouw van het nieuwe ziekenhuis en voor onvoorziene kosten. Als we binnen een week klaar kunnen zijn met bouwen, dan kan je waarschijnlijk de overige 42% al wel aflossen binnen 3 weken.'

Jack keek me ongelovig aan. Ik keek hem net zo aan. Maar wel in een andere zin. Hij begreep niet hoe ik die berekening zo snel maakte en ik begreep niet waarom hij niet begreep dat dit een simpel genoege taak was.

'Je bent echt een geboren Luna. Of financieel adviseur. Dat kan ook nog.' Grijnsde hij. 'O en trouwens, mijn ouders en zusje komen hier morgen ook. Ik weet dat het niet de beste timing is, maar ik kan er niks aan veranderen.'

'Dat maakt niet uit. Hoe heet je zusje eigenlijk?' Vroeg ik.

'Ze heet Miley en ze is 10 jaar. Het heeft alleen wel een enorm bazig karakter, dus geef haar niet alles wat ze wil.' Waarschuwde hij.

'Zal ik niet doen. Ik wist trouwens niet eens dat je nog andere familie had. Je spreekt er nooit over.'

'Dat kan kloppen, maar dat leg ik je later wel uit.'

Ik knikte langzaam. Iedereen heeft nu natuurlijk betere dingen aan zijn hoofd dan een verhaal over je fanilie vertellen. Waarschijnlijk ben ik zowat de enige die dat niet heeft.

Opeens zakte ik in elkaar van een helse pijn in mijn buik. Ik kermde het uit van de pijn. Jack schoot me meteen te hulp. Vreemd genoeg leek zijn aanraking een verzachtende werking voor de pijn te hebben. Alsnog vond ik het alles behalve prettig.

Wat was er toch steeds met me aan de hand?