Ik werd wakker van gejaagde en luidruchtige voetstappen op de gang. De deur werd zachtjes open gedaan waardoor ik mijn ogen opende. Jack stond in de deuropening. Hij zag er slecht uit. Wallen tekenden zich onder zijn ogen, hij was rood en hij had lichtjes opgezwollen ogen. Hij hield zijn adem in toen hij mij zag.

Ik zag er veel slechter uit. Mijn huid was een afwisseling geworden van witte en rode vlekken, mijn ogen waren rood en ook bij mij tekenden zich grote, paarse wallen onder mijn ogen. Ondanks dat alles glimlachte ik nog altijd zwakjes naar hem.

Hij sprintte naar mij toe en trok mij in zo'n stevige omhelzing dat ik dacht dat mijn organen er bij mijn mond uit zouden komen. Ik hoorde hem zelfs zachtjes snikken, iets wat ik nog nooit bij hem had meegemaakt. Ik deed wel net zo hard mee met de omhelzing. Alleen dan zonder tranen. Daar had ik teveel energie voor nodig. Wel rolde er een enkele traan over mijn wang.

Hij liet me los en keek mij wanhopig aan met zijn betraande ogen. Ik stak mijn hand uit en haalde die door zijn haar. Hij streek een lok van mijn haar achter mijn oor en kwam naast mij op het bed zitten. Ik ging ook langzaam overeind zitten en legde mijn hoofd op zijn schouder.

'Dimitri heeft verteld wat ze met je hebben gedaan. Ik vermoord Chase.' Gromde hij woest.

'Ga je gang.' Mompelde ik schor. Ik kuchte een keer. 'Hebben ze je ook verteld wat voor voorschriften ik heb gekregen?'

'Ja. 3 weken hier, genoeg rust en groene groentes. Vooral geen medicijnen. Dat helpt het gif in je bloed alleen maar.' Zei hij. Hij ging langzaam met zijn hand door mijn haar.

'Ja, maar wil je alsjeblieft wel vaak op bezoek komen? Ik kan een dag al nauwelijks volhouden zonder je.' Mompelde ik. Ik kroop dichter tegen hem aan.

'Is dat nog een vraag? Hetzelfde geldt voor mij. Ik kom elke keer zodra ik tijd heb. En anders maak ik tijd. Voor nu blijf ik sowieso ook nog even.' Glimlachte hij.

'Dankjewel.' Mompelde ik.

Ik ging weer liggen en Jack kwam naast mij liggen. Hij hield zijn armen losjes om mijn middel. Ik nestelde mijn hoofd in mijn kussen en sloot mijn ogen.

Ik kon niet omschrijven hoe fijn ik het vond dat Jack er was. Hij voelde enorm veilig, vertrouwd en liefdevol. Alles wat ik op dit moment echt nodig had. Het fijne is ook dat als je heel veel goede gevoelens met elkaar combineerd je steeds relaxter wordt en je de realiteit even helemaal vergeet. Alles komt dan samen in 1 plek. Je hart.

'Hoe is het nu in het packhuis?' Vroeg ik zachtjes.

'Rumoerig. Mijn ouders hebben daar nu de leiding, iedereen is in paniek en Miley, Lilou en Jamie liggen steeds te huilen, omdat ze denken dat je dood gaat.' Grinnikte hij. Ik grinnikte ook.

Toen kwam de herinnering van het spel tikkertje weer terug. Hoe die mannen mijn schild doorboorden met een aantal messen. Hoe ik mijn bewustzijn verloor. Hoe ik wakker werd in een muffig ruikende ruimte. De grijns op Alpha Zayns gezicht. Het helse laberatoriumkamertje. Ik schudde vlug met mijn hoofd in de hoop dat ik deze gedachtes letterlijk van me af kon schudden.

'Wat is er?' Vroeg Jack bezorgd.

'Flashbacks. Maak je geen zorgen.' Glimlachte ik zachtjes.

'Zolang jij dat niet doet, doe ik dat ook niet.' Fluisterde hij bij mijn oor.

Ik trok het deken verder over mij heen en draaide mij om. Ik keek recht in Jack's groene kijkers die me liefdevol aanstaarden. Ik bloosde en draaide mijn hoofd vlug een stukje naar beneden. Natuurlijk was ik weer eens te laat. Hij grinnikte zachtjes om mijn roze wangen.

Toen bedacht ik mij iets. Zou ik mezelf ook snel kunnen genezen? Wie weet. Ik kon het proberen. Ik legde mijn rechterhand op mijn oog en wachtte een aantal seconden. Daarnaa deed ik hetzelfde bij mijn andere oog. Ik keek Jack weer aan. Hij schrok zelfs een beetje zo te zien.

'Zijn mijn ogen nog rood, of niet?' Vroeg ik zachtjes.

Hij schudde verbaasd zijn hoofd. Het eerste probleem was dus al opgelost. Zolang mijn ogen maar weer een beetje normaal waren vond ik het best. Als ik iets haat dan zijn het rode ogen.

De deur ging langzaam open. Ik draaide mij om en zag Morgan grijnzend tegen het deurkozijn aanleunen met haar armen over elkaar gevouwen. Ze schudde grijnzend haar hoofd. Ik keek haar met een moordende blik aan.

'Wel een beetje rustig aan gedaan hoop ik hè?' Grijnsde ze.

'Als je nu niet heel gauw je snavel houd, ga je eraan.' Waarschuwde ik haar. Ze lachte zacht. 'Maar wat kom je doen?'

'Eten brengen.' Grijnsde ze. Ze zette een bord groentes voor mijn neus neer en een bord met een stuk vlees voor Jack. Daarna liep ze godzijdank de kamer weer uit. Ik zuchtte luid.

'Die leert het ook nooit. Ze lijkt echt als 2 druppels water op Haley.' Zuchtte ik. Jack grijnsde.

Ik liet mijn eten eerst staan. Ik had geen honger. Ik had alleen rust nodig. Jack was het er blijkbaar niet helemaal mee eens. Hij keek mij fronsend aan.

'Eet.' Beval hij.

'Nee. Ik hoef nog even niks. Zometeen misschien.' Zuchtte ik.

'Draai je dan alsjeblieft even om naar mij.' Zei hij, bijna grijnzend.

'Wat ben je van plan?' Vroeg ik zuchtend.

'Draai je gewoon om.'

Daarom draaide ik mezelf om. Gek genoeg wist ik al wat hij van plan was. Meteen nadat ik me om had gedraaid drukte hij zijn lippen op de mijne. Ik deed zoals gewoonlijk lekker mee. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en hij legde zijn warme handen op mijn wangen. Vanaf toen wist ik het zeker.

Ik wilde nooit meer bij hem vandaan.