Ik liep samen met Haley naar de keuken om iets te eten te halen. Ik had al bijna 2 dagen niets meer gegeten. Het was ook wel te zien dat ik bijna niets at. Ik was broodmager. Ik at maar 1 keer per 2 dagen. Het geld groeide mij ook niet op de rug, en de kroppen sla ook niet.

Het viel me op dat er een kokkin in de keuken stond. Ze was haastig bezig om alles zo snel mogelijk te bereiden en te serveren. Het was erg duidelijk dat zij erg gedrillt was door Alpha Jack.

'U kunt wel wat rustiger aan doen hoor.' Glimlach ik naar de kok.

'Ik wilde dat ik dat mocht.' Glimlachte ze terug.

'Laat mij u anders helpen. Ik ben niet enorm goed in de keuken maar dan kunt u ten minste iets rustiger aan doen.'

Zonder haar antwoord af te wachten neem ik een koekenpan van haar over. Ik doe een klontje boter in de pan en laat het smelten. Daarna gooi ik er een soeplepel pannenkoeken beslag in en verspreid ik het over de koekenpan. Nu alleen nog een kwestie van wachten.

De kokkin is zo te zien alleen maar blij met mijn hulp. Ze lijkt al een stuk meer ontspannen dan zonet. Ik vind het ook wel weer erg sneu voor de mensen die in het packhuis werken. Haley heeft me verteld wat voor persoon Jack is tegen de roedel. Je wordt niet echt met zijden handschoentjes behandeld.

Ik pak de koekenpan van het vuur en schud er even mee, om zeker te weten dat de pannenkoek los is. Daarna geef ik een harde ruk naar voren. De pannenkoek vkiegt in de lucht en draait om waarna hij weer netjes in de pan belandt. Ik laat het nog een tijdje goed bruin worden en ik leg het op de stapel met pannenkoeken die al gebakken zijn.

Het pannenkoeken bakken ging mij verbazingwekkend goed af. Ik had eigenlijk nog nooit in mijn leven gekookt. Dat hoefde ook niet met groentes. Nu zou ik alleen wensen dat ik dat destijds wel had gedaan. Ik vond het hartstikke leuk om te doen.

'Bedankt dat je me even hebt geholpen.' Bedankte de kokkin mij.  'Ik waardeer het echt.'

'Geen dank. Je hoort mensen nou eenmaal te helpen en niet te kwellen door ze hard te laten werken.' Zei ik vriendelijk terug.

'Als iedereen nou eens zo zou denken.' Zuchtte ze. 'Hoe heet je eigenlijk?'

'Ik ben Ava. Hoe heet u?' Vroeg ik.

'Ik ben Tamara. Zeg maar je trouwens.'

'Zal ik doen. Heb je er trouwens bezwaar tegen dat ik een van de pannenkoeken pak? Ik heb berehonger.'

Mijn maag knorde net op het goede moment. Tamara grinnikte even om mijn rommelende maag. Ze pakte een bord uit een van de kastjes en smeet er een pannenkoek op.

'Bedankt. Ik kom zo waarschijnlijk nog een aantal pannenkoeken halen. Vergeet niet om gewoon rustig aan te doen.' Glimlachte ik.

'Zal ik niet vergeten. Tot zo.' Glimlachte ze terug.

Ik pakte het bord op en liep de keuken uit. Haley zat al aan de tafel naast een andere jongen. Hij had een flinke wond in zijn nek zitten. En ik wist waardoor dat kwam. Dat was de Béta van het pack en Haley's mate. Gelukkig wist hij niet dat de nekbloeding van mij kwam.

'Hallo, willen jullie ook een pannenkoek? Tamara en ik hebben ze net vers gebakken.'

'Ja! Ik houd enorm van pannenkoeken!' Riep Haley enthausiast. 'En noemde je de kokkin zonet bij haar naam? Wij noemen haar altijd kok.'

'Ik noem haar gewoon bij haar naam. Het is en blijft gewoon dezelfde persoon. Wilt u ook een pannenkoek trouwens?' Vroeg ik aan de Béta.

'Nee dankje. Ik heb net gegeten.' Antwoorde hij.

Ik knik en zet mijn bord op de tafel. Ik loop terug naar de keuken en pak nog een bord uit het kastje waar ik een aantal pannenkoeken op leg. Tamara was blijkbaar even naar het toilet. Ik pakte nog een extra bord en vork voor Haley en liep daarna weer terug naar de tafel.

Toen ik de kamer in kwam.zat er nog een persoon aan tafel. Dat persoon dat vannochtend enorm bezitterig over mij aan het doen was. Jack dus.

Ik negeer hem gewoon en leg het bord en de vork voor Haley op tafel neer. Daarna leg ik het bord met pannenkoeken in het midden van de tafel en ga zelf terug naar mijn stoel. Naast Jack, die elke beweging die ik maakte nauwkeurig met zijn ogen had gevolgd.

'Aanvallen!' Riep Haley uit.

Ze pakte meteen 2 pannenkoeken en verdronk ze bijna in de stroop. Het was geen pannenkoek met stroop meer maar stroop met pannenkoek! Béta Danny en ik schoten in de lach. Hij drukte een schattige kus op haar voorhoofd. Ik hoorde Jack naast mij zacht grommen. Iedereen keek meteen naar hem op.

'Waarom gromde je? Meestal vind je het niet erg.' Zei Danny fronsend.

'Ik had jou niet gevraagd om te praten of wel soms?' Snauwde Jack.

'Nee maar ik wil wel weten waarom je gromde. Je toekomstige mate gaat je echt niet willen als je de hele tijd snauwerig gaat lopen doen hoor.' Beet Danny hem toe.

Haley en ik kregen een miniscuul lachje op ons gezicht. Zo klein dat je het bijna niet kon zien. Helaas moest ik nadruk leggen op het woord bijna. Danny keek mij, en daarna Haley fronsend aan.

'Wat? Mis ik hier iets ofzo?' Vroeg hij.

'Vind je het niet gek dat hier iemand aan tafel zit die je eigenlijk niet kent?' Vroeg Haley grijnzend.

'Nu je het zegt. Wie ben jij?' Vroeg Danny.

'Ava. Ik weet al hoe u heet. Dat had Haley mij al verteld.' Glimlachte ik vriendelijk.

'Dat verbaasd me niets. Deze kletskous hier kan haar mond ook niet echt gesloten houden. Dat weten we inmiddels al.' Grijnsde Danny. 'Maar wat ben je eigenlijk in het packhuis.'

'Ik ben Alpha Jack's mate.' Piepte ik. Ik hoorde Jack alweer grommen. Danny's gezicht klaarde op.

'Aha, nu weet ik waar die grom van kwam.' Grijnsde Danny pesterig. 'Welkom bij de club, die tot nu toe nog maar bestaat uit 2 personen. Chase en Collin hebben hun mate nog altijd niet gevonden.'

Het leek er niet echt op dat Jack graag wilde praten. Hij zat er de hele tijd een beetje nors bij en deed alsof het hem allemaal niet zoveel kon schelen. Dat zou best kunnen, maar doe dan tenminste even de moeite om dat niet te laten blijken. Want juist omdat het er niet erg gezelliger op werd ben ik opgestaan en de keuken weer in gelopen om mijn bord terug te zetten. Daarna ging ik met Haley nog even op de bank zitten kletsen over van alles en nog wat. Zo verstreek de dag zo'n beetje. Totdat ik besloot om toch maar even iets te ondernemen in het "Jack Probleem".

Ik trippelde op mijn gemak de trap op naar boven en zocht naar Jack's kantoortje. Uiteindelijk vond ik die ergens aan het einde van de tweede verdieping. Er hing een bordje met ALPHA KANTOOR op de deur met daaronder in kleine letters BETREDEN OP EIGEN RISICO. Zo erg kon het nou ook weer niet zijn toch?

Ik klopte op de deur en wachtte op een antwoord.

'Binnen' Zei de norse stem van Jack.

Ik deed de deur open en stapte naar binnen. Hij keek op van zijn papieren en leek meteen al een stukje ontspannender dan eerst. Dat zou misschien wel handig uit komen voor dit komende gesprek. Ik had niet echt zin om met een norse mate te praten.

'O hallo, wat kom je doen?' Vroeg hij opeens een stuk vriendelijker.

'Ik wilde eigenlijk even iets met je bespreken over dit hele mate gedoe.' Antwoorde ik.

Ik beet een beetje zenuwachtig op mijn lip. Iets waar hij blijkbaar niet enorm goed over kon. Ik hoorde hem nog een keer lustig grommen. Daarom liet ik mijn lip dus snel weer los.

'Doe dat alsjeblieft niet weer. Je maakt me helemaal gek als je dat doet. Maar goed.' Begon hij. 'Ik begrijp dat je me eng vindt en dat je dit hele mate gedoe eng vindt maar laat je daar niet door tegenhouden. Er is niks waar je bang voor hoeft te zijn. Tenzij je weer zoiets doet als op je lip bijten. Dan maak je mijn wolf helemaal gek.' Waarschuwde hij.

'Ja dat weet ik, alleen ik bedoelde meer van vanmorgen. Je moet wel begrijpen dat ik sowieso sociaal contact niet erg gewend ben en dat dus al helemaal niet. Ik weet dat je Alpha bent en dat je graag de machtigste bent maar ook jij zult je even aan moeten passen. Want dit is niet alleen jouw wereld. Er lopen nog miljarden andere mensen en wolven om jouw heen.'

Hij vond het echt niet leuk dat ik op zo'n manier tegen hem sprak. Hij gromde nogmaals en maalde met zijn kaken.

'Oké, ik zal het proberen. Maar alleen als je vanavond weer bij mij slaapt. Ik wil je koste wat kost beschermen tegen andere vijandige mensen die misschien wel achter je aan zitten.' Zei hij.

'Oké, is goed. Kan ik je verder nog ergens mee helpen?' Vroeg ik netjes.

'Ja, door hier te komen zitten en mij te helpen met leuke Alpha zaken. Je zult er later toch een aantal zelf moeten doen.'

De hele namiddag hebben we eigenlijk niet meer zoveel aan zijn Alpha zaken gedaan. We hebben vooral veel gepraat en gelachen met elkaar en dat is hetgene wat echt telt. Die avond vond ik het dus helemaal niet erg dat hij zijn sterke armen om mij heensloeg, mij weltrusten wenste en mij het beschermende gevoel gaf wat ik altijd al nodig had gehad.