De maandagochtend verloopt zonder verdere incidenten. Zonder de goedkeuring van de F4 durft niemand echt wat met Feto uit te halen en al snel kan ze heel goed doen alsof alles als vanouds gaat. Erica zit tijdens het middageten bij haar en ze kletsen opnieuw op een luchtige toon over van alles en nog wat.

Ze ontwijkt de F4 bewust, want hoewel Malas haar uitnodigend wenkte, zat Laurens daar ook en hun relatie is momenteel zo apart dat ze hem graag wil blijven ontwijken. Laurens bekeek haar met een bijzondere, hoewel positieve blik en volgens haar heeft hij zijn haren net opnieuw in de verf gezet. De witte blokjes steken fris af tegen het zwart. Een kort moment vraagt ze zich af wat zijn echte haarkleur is, maar dan bedenkt ze dat het haar niks kan schelen.

Zijn kleren zijn ook kleuriger dan normaal, alsof hij iets te vieren heeft. Ze schudt haar hoofd, ze wil helemaal niet aan de leider van de F4 denken. In plaats daarvan gaan haar gedachten naar haar wiskundeboek en pas dan beseft ze dat ze die op het dak liet liggen.

Na een gemompeld afscheid aan Erica, staat ze op. Ze heeft een paar minuten voordat de volgende les begint en daarom besluit ze om het boek nu snel op te halen.

Als ze de kantine verlaat, botst ze tegen Rosemarie op. De blondine wordt geflankeerd door haar vriendinnen en de vriendelijke sfeer die eerder tussen de vier heerste is wederom volkomen verdwenen. Feto wil over het uitgaan beginnen, maar Rosemarie neemt haar arrogant van hoofd tot voeten op, terwijl de andere twee op een hoge toon beginnen te giechelen. Over vervelend gesproken. Feto rolt met haar ogen. Ze besluit dat hun gedrag haar niks kan schelen en vervolgt onbekommerd haar weg.

In de verte ziet ze Van Bommel aan komen lopen en daarom neemt ze een kleine omweg. Ze betwijfelt of hij haar straf zal geven voor vanochtend, maar ze voorkomt het liever. Nu het oktober is geworden, zijn de komende herfstachtige dagen logisch en aangezien het dak (zoals het een dak betaamd) niet overdekt is, is het beter om het boek te halen nu het nog droog is.

Gelukkig ligt het exemplaar er precies zoals ze dat heeft achtergelaten en ze stopt hem zorgvuldig in haar tas. Ze gluurt even naar de pallets, waar voor de verandering geen Malas zit, en loopt naar de deur van het trappenhuis. Die vliegt open voordat zij in de buurt is en Feto lacht in zichzelf. Daar zul je hem hebben. 'Ben je ook wat vergete...'

Ze slikt haar vraag in als ze doorheeft dat het Laurens is die het dak betreedt. Van zijn voorheen opgewekte voorkomen is niks meer over. Zijn ogen lijken donkerder dan normaal en de frons ertussen geeft aan dat hij ergens niet tevreden over is. 'O, hoi,' zegt Feto. Ze hoort de ongemakkelijke toon in haar stem en vindt het een goed idee om langs hem te slalommen. Momenteel heeft ze geen behoefte aan zijn grillige humeur.

Dan heeft ze echter niet op Laurens en zijn gedrag gerekend, en hij verspert haar de weg. Zijn ogen zien eruit alsof ze vonken en Feto raakt op haar hoede. 'Wat doe jij hier? Mag ik erlangs?'

Het blijft even stil en omdat ze geen andere keuze heeft, kijkt ze hem vragend aan. Waarom kijkt hij zo woest? Als ze op het punt staat om toch weer verder te lopen, reageert hij: 'Waarom ben jij hier?'

'Uh...' Waar heeft hij het over? Mag ze hier niet zijn? Heeft ze wat gemist?

Voordat ze verder kan praten, neemt hij opnieuw het woord: 'Ze vertelden de waarheid.'

Feto heeft geen idee waar hij het over heeft, maar ze weet wel dat hij zichzelf niet is. Haar instinct waarschuwt haar om uit zijn buurt te blijven, maar hij staat recht voor de enige uitgang en daarom heeft ze niet veel opties. Zonder te reageren wil ze langs hem heenlopen, maar hij zet een stap opzij waardoor ze tegen hem aanbotst.

'Wat doe je?'

Deze keer krijgt zij geen antwoord. In plaats daarvan zet hij een stap vooruit en om niet omvergelopen te worden, loopt zij noodgedwongen achteruit tot ze tegen de muur naast de pallets aanbotst. 'Ik dacht dat je me leuk vond. Ik kwam voor je op,' zegt hij dan. Ze moet omhoogkijken, zo dichtbij is hij.

'Wat bedoel je daarmee? Waarom reageer je zo?' Feto snapt er niks van. Ze doet wederom een poging om aan hem te ontsnappen en deze keer grijpt hij haar rechterpols en drukt hem tegen de muur aan. 'Hé!' roept ze, al schrikt ze terug van Laurens' gezicht dat zich op tien centimeter van de hare bevindt.

'Waarom deed je dat?' schreeuwt hij haar toe.

'Wat deed ik?' Haar woede neemt het nu van haar verwarring over en ze besluit hem daarover te waarschuwen. 'Laat me los, voordat ik boos word.' Met haar linkerhand probeert ze de zijne van haar andere pols los te wrikken, maar er zit geen beweging in.

Zijn gebaar is moeiteloos als hij nu ook haar andere pols gevangenzet en hoe ze ook haar best doet, hij geeft geen krimp. 'Ik ben degene die boos moet worden,' snauwt hij.

'Waarom?' Feto kijkt hem met grote ogen aan. Ze ziet allerlei emoties in zijn ogen rondwervelen, maar ze kan er geen wijs uit worden.

Hij antwoordt haar niet. In plaats daarvan laat hij haar plotseling los en in dezelfde beweging plant hij zijn vuist naast haar hoofd, tegen de muur aan. Van schrik slaakt ze een gilletje en ze wendt haar gezicht van hem af. Zal hij haar de volgende keer raken?

'Doe niet zo onschuldig. Je weet waar je mee bezig bent.'

Bij die woorden kijkt Feto weer naar hem op. Ze provoceert hem alleen maar als ze blijft volhouden van niks te weten en daarom duwt ze hem uit alle macht van zich af. Hij stapt daadwerkelijk naar achteren en zij maakt van de gelegenheid gebruik om naar de deur te rennen en te ontsnappen. Haar hart blijft in haar keel bonzen als ze inde relatief veilige omgeving van een bevolkte gang terechtkomt, maar ze blijft derest van de dag schichtig om zich heen kijken. Zodra ze maar een glimp van zijnbizarre kapsel opvangt, maakt ze al rechtsomkeert. Onderwijl blijven de vragen in haar hoofd rondspoken. Wat bezielde hem? Waarom deed hij dat? Waar hadhij het over? Er is echter niemand die haar antwoorden kan geven en dat zorgtervoor dat haar angst zich diep in haar nestelt.