Ze was dood.
Merida Ravens, dat engelachtig mooie meisje met de blonde pijpenkrullen.
Met die lieflijke glimlach.
Met kluisje nummer 251.
Het kluisje naast hem dat nooit meer door haar geopend zou worden.
Hij kende haar helemaal niet, toen ze nog leefde.
Waarom deed het dan toch zo'n pijn?
Waarom voelde het zo leeg?
Hij zakte door zijn knieën en viel op zijn bed, waar zijn kussen een verstikte kreet smoorde.