Hij zou de brieven pas thuis openmaken, waar niemand hem kon zien. De uren leken wel te kruipen, en het enige waar hij aan kon denken was dat er brieven op hem lagen te wachten.
Papieren enveloppen met een boodschap, in een handschrift dat hij niet kende.
Elke seconde van elke minuur zag hij die sierlijke letters van zijn naam voor zich.
Niet eenmaal dacht hij nog aan dat meisje. Slechts die enveloppen deden ertoe.
Want ja, hij kende haar toch niet.