Iedereen liep rond in het zwart, net als hij.

Mensen hadden rood behuilde ogen, of blauwe wallen er onder, net als hij.

Hij zag droevige monden.

Tranen op wangen.

Allemaal door haar.

Merida.

Iedereen hield van haar in een leven waar zij niet van kon houden.

Maar dat snapten ze niet.

Ze kenden Merida stuk voor stuk niet goed genoeg.

Hij nu wel.