Moon Rivendell
Oak Road 18
Dunkeld
PH8 0BL
Great Britain

Lieve Moon,
Bedankt.
Bedankt, wil ik je zeggen.
Voor alles wat je voor me gedaan hebt, wil ik je oneindig veel bedanken.
Het is alleen dat...
Oneindig was niet genoeg.
Hoeveel je me ook geholpen hebt, het was niet genoeg.
Dat had het nooit kunnen zijn Moon, hoe hard je het ook probeerde.
Waarschijnlijk heb je wel een idee waar ik het over heb.
Wat er gebeurd is met mij.
Wat ik heb gedaan.
Je bent slim, een genie, je hebt 2 en 2 vast al bij elkaar opgeteld toen ik een aantal dagen niet online was op whatsapp en facebook.
Jij als enige zou dat kunnen.
Want jij wist alles.
Alles over mij.
Als enige.
Dat was ook niet moeilijk, want je was de enige in mijn leven die ik genoeg vertrouwde om mijn geheimen en gedachten te vertellen.
Met jouw hulp is het me gelukt om zo lang mogelijk vol te houden.
Je wilde me redden.
Me halen uit dat duister, die donkere plek.
Ik wist toen al dat het je nooit zou lukken.
Je was als een reddingsboot van de Titanic. De moeite was fijn, maar het was nooit genoeg geweest om alles van me te kunnen redden van het diepe.

Dat donkere, koude water des doods was me al naar beneden aan het sleuren, voordat je de kans kreeg het gat in mijn romp te dichten.

Ik ben gezonken naar het diepe.

Naar de onderwereld.

Toch bedank ik je Moon.

Voor je steun en voor je moed.

Ik weet nog hoe je altijd tegen me zei als ik het even heel zwaar had: "Zelfmoord stopt die doffe kloppende pijn niet. Het maakt het rauw, scherp, verscheurend en geeft het dan aan heel veel anderen.

Je hebt gelijk Moon, ik weet het.

Maar de druk om te gaan was te groot, de pijn was te erg.

Ik kon het gewoon niet meer dragen, Moon.

Ik kon het niet meer aan.

Het spijt me zo erg.

Sorry Moon, hou je sterk.

Tot over tachtig jaar.

Liefs vanuit de hemel waarin je altijd vliegen wilde,

Merida