Bella pov.
Ik open m'n ogen en schik omdat Edward naast me licht. Snel verstijf ik en hou mijn adem in. Hij heeft zijn ogen dicht maar opent z'n ogen als ik verstijf. Hij kijkt recht in m'n ogen.
"Bella wees niet bang", zegt hij rustig.
Ik voel dat ik bijna stik dat ik mijn adem in hou.
Edward zie het aan mij en in een flits is hij naast het bed.
"Adem Bella", zegt hij streng. Al mijn lucht die in in hielt blaas ik uit, maar ik blijf nog steeds als een stambeeld op het bed liggen.
"Bella asjeblieft wees niet bang voor mij en mijn familie", zegt Edward verdrietig. "Wat?", zeg ik in mijn hoofd. Waarom moet ik niet bang zijn dat hij mij gaat vermoorden. Is hij gek of zo.
"Bella geloof me we gaan je echt geen pijn doen, echt niet", zegt Edward.
Ik kijk diep is z'n ogen. In zijn ogen zit iets dat ik hem wel moet geloven alleen mijn gevoel zegt dat niet. Zijn gouden ogen kijken me doordringend aan om te uitzoeken of ik hem geloof. Ik doe mijn ogen dicht, misschien kan ik dan beter nadenken.
Na een paar minuten geef ik het op en open mijn ogen.
Ik weet het niet meer. Ik wil het tegen hem zeggen maar iets houd me tegen.
"Wat moet ik doen", schreeuwt een stem in m'n hoofd.
Edward staat tegen de muur met zijn handen achter zijn rug. Ik ontspan een beetje omdat hij ver weg staat.
Hij kijkt me weer aan als hij ziet dat ik naar hem kijk. Hij maakt zich los van de muur en doet een stap naar voren. Ik verstijf niet en blijf liggen waar ik nu lig.
"Bella zeg maar stop", zegt Edward. Edward loopt nog dichterbij. Als hij één meter voor mijn bed staat zeg ik: "Stop" hij stopt meteen. Snel ga ik rechtop zitten en knik dat hij dichterbij mag komen.
Edward kijkt iedere keer als hij een stap naar mij toe zet naar mijn reactie, ik laat niks merken dat ik bang voor hem ben, vanbinnen ben ik dat wel.
Als Edward gaat zitten strekt hij zijn hand en komt hij richting mijn gezicht. Ik verstijf als hij vijf cm met zijn hand voor mijn gezicht zit. Hij stopt even maar hij gaat verder. Hij aait zachtjes over mijn wang. Zijn koude vingers geven me kippenvel maar vanbinnen voelt het fijn. De aanraking van hem voelt heel erg fijn. Zijn hand gaat naar beneden en wil mijn hand pakken. Ik schik en deins naar achteren. Hij staat in een seconde bij de deur. "Het spijt me Bella", zegt hij verdrietig. Ik verstijf opeens zonder dat ik dat wil. Edward doet de deur open en loopt de kamer uit. Zachtjes gaat de deur weer dicht en ik hoor het slot dicht gaan.
Het fijne gevoel die ik had van zijn aanraken verandert in verdriet. Hij voelde zo fijn maar waarom schok ik zo dat hij mijn hand wilde pakken. Misschien was dat iets te veel voor me.
Ik doe mijn ogen dicht en luister naar mijn eigen hart en ademhaling.

Edward pov.
Ik ben blij en verdrietig tegelijkertijd. Blij omdat Bella het toelaten dat ik haar aan mocht raken en verdrietig omdat ze schok dat ik haar hand wilde pakken. Ik ben ook boos op mijzelf dat ik niet gedacht heb dat ik niet zo snel moet gaan met Bella, omdat ze nu nog niet weet dat ik haar mate ben.
"Alice, zie jij of ik en Bella nog bij elkaar komen?", vraag ik. "Jazeker alleen het heeft veel tijd nodig maar uiteindelijk komen jullie bij elkaar", zegt Alice. Ik knik.
Ik ga op de bank zitten en kijk op het scherm waar ik Bella op kan zien.
Mijn mate, mijn mate waar is zielsveel van hou.

IK GA PAS VERDER MET SCHRIJVEN NA 24 VOTES OP DIT HOOFDSTUK :)
Xx