"Pap, ik kom eraan" en ik voel een een harde klap en voel me lichaam niet meer en ik ben weg.
Bella pov.
Ik open mijn ogen maar het enige wat ik zie is zwart. Mijn lichaam voel ik niet meer. Het enige wat ik hoor is het zacht geklop van mijn hard. Drie woorden zitten in mijn hoofd. Dat zijn de enige dingen waar ik nu aan denk.
("Ben ik dood?")
Mijn lichaam voel ik niet meer maar hoe raar het ook is het lijkt dat ik zweeg.
Een hart geluid komt mijn oren binnen en mijn ogen knijp ik dicht.
Ik weet niet hoe lang ik mijn ogen dicht heb gedaan maar opeens voel ik mijn voeten, en daarna voel ik opeen mijn handen weer. Het voelt dat je in een ijsblok gevangen zit en je niet kan bewegen en je lichaam niet meer voelt, maar opeens ontdooi je en voel je je leden maten en voel je je lichaam terug komen.
Ik weet niet hoe snel het gaat maar opeens voel ik me hele lichaam weer. Bewegen gaat niet maar in ieder geval ben ik blij dat ik me lichaam weer voel.
"~Bella~", zegt een stem opeens. Mijn ogen gaan van schik open. Nog een keer zegt iemand mijn naam. Het zwart voor mijn ogen word lichter. Ik weet niet hoe maar het is eerst zwart dan word het bruin en dan word het wit. Het wit voor mijn ogen word opeens zonlicht. Steeds feller word het en mijn ogen woorden spleetjes.
Een harde klap komt op mijn borst.
In mijn longen voel ik veel water en ik kan niet ademen. Ik kuch water uit mijn mond en ineens hoor ik om me heen stemmen.
"Jongen, geef haar wat ruimte", zegt een stem. "Bella, gaat het?", zegt de stem van Edward. Na een aantal minuten ben ik gestopt met hoesten.
Mijn ogen zijn nog steeds spleetjes. Wazige figuren zie ik om me heen. "Bella kan je ons zien?", vraagt de stem van Carlisle.
Ik kijk naar de wazige figuren om me heen en mijn blik blijf steken op iemand die maar 15 cm van mijn hoofd vandaan is.
"Bella, zeg asjeblieft iets", zegt Edward's stem smeekend. Ik wil iets zeggen naar mijn stembanden doen het niet, zo voelt het.
Tranen voel ik opkomen en mijn beeld woord steeds beter. Edward veegt ze weg. "Sssttt Bella", zegt hij. "Rustig maar alles is nu voorbij", zegt hij. "Ga maar slapen, ik blijf bij je", zegt hij. Ik ga goed liggen maar de vermoeidheid voel ik niet opkomen. Opeens voel ik dat mijn ogen dicht gaan en dat ik wegzak. Voordat ik in slaapval is er een zin in mijn hoofd. "Dankjewel Jasper" en ik val in slaap.