Bella pov.
Vandaag is de dag. De dag dat ik straks weer vrij ben. Vanmiddag gaan we naar het grote weiland.
Ik loop naar beneden. Alice staat aan het eind van de trap.
"Esme heeft iets te eten gemaakt voor je", zegt ze. Ik knik en zeg: "Is Edward nog terug gekomen?"
Alice knikt van nee. "Hij komt misschien nooit meer terug", zegt ze verdrietig.
Een steek in mijn buik krijg ik. Is dit mijn schuld?
We lopen naar de keuken en Esme geeft me een boord met twee boterhammen. "Dankjewel", zeg ik.
Esme glimlacht en ik eet mijn boterhammen op.
De tijd gaat steeds sneller en het is al 2 uur 's middags.
Ik zit in de woonkamer tv te kijken. Als opeen de stem van Rose tegen me begint te praten.
"Bella", begint Rose. "Weet je echt niet meer dat Edward eerst je mate was?", zegt Rose en ze kijkt me doordringend aan.
"Nee", zeg ik. "Waarom verpest je dan zijn leven?", zegt Rose bot.
Ik schik en kijk meteen naar beneden. "Rose, hou je gedeisd", zegt Esme boos.
"Nou, weetje waarom!", zegt ik boos tegen roos.
"Nou?", zegt roos.
"Omdat hij mijn vader heeft vermoord!", zeg ik en tranen komen uit mijn ogen.
"Dat is niet waar", zegt roos met een klein boos randje in haar stem.
Esme draait zich om en kijkt me aan.
"Bella liefje, dat zou hij nooit doen", zegt ze.
Ik kijk omhoog en kijk in haar ogen. "Ik heb gezien hoe hij hem vermoorden", zeg ik verdrietig.
Alice, Rose en Esme kijken me raar aan.
Waarom kijken ze me zo raar aan? Heb ik iets verkeerds gezegd of zo?
Ik doe mijn ogen dicht en zie voor me hoe Edward mijn vader vermoorden.
Wat nou als ik het me allemaal heb verbeeld? Maar wat is Edward dan voor me?
Mijn hoofd valt in mijn handen. Ik weet het echt niet meer.
"Ik weet het echt niet meer?", zeg ik met verdriet in mijn stem.
Esme gaat naast me zitten en zegt: "Bella, je moet echt van ons aannemen dat Edward dat echt nooit en ook echt nooit zal doen", zegt Esme.
Op de een of andere manier geloof ik haar maar steeds als ik dat doe dan zie ik weer voor me hoe mijn vader is gestorven.
Ik weet niet hoe lang we hier zitten maar mijn tranen zijn opgedroogd en de klok slaat drie uur aan.
"We moeten gaan", zegt de stem van Carlisle.
Ik ga rechtop zitten en Esme veegt mijn tranen weg.
We lopen met z'n allen naar buiten en lopen naar de auto's. Ik stap in en we rijden weg.
Ik kijk uit het raam. Het is echt mijn schuld dat Edward weg is.
Verdriet en spijt voel ik.
"Bella wees nou blij, straks ben je vrij en kan je alles doen wat je maar wilt", zegt een stemmetje in mijn hoofd.
Ik zucht.
Straks ben ik vrij en kan ik alles doen wat ik wil maar iets is in me is wel afgebroken.

DIT WAS HET EEN-NA-LAATSTE HOOFDSTUK. HET VOLGENDE HOOFDSTUK IS HET LAATSTE HOOFDSTUK VAN DIT BOEK.
SORRY, MAAR IK HOOP DAT JE HET NOG STEEDS EEN LEUK VERHAAL VIND. :)
Xx