Bella p.o.v.

Ik denk dat er al 2 dagen voorbij zijn sinds ik ontvoerd werd door Edward.
Is zit nog steeds in dezelfde kamer waar ik wakker werd twee dagen geleden.
Edward is een vreselijke man. Hij gaf me één stuk brood voor twee dagen. Het is niet veel maar het ergste is, is dat het brood beschimmeld was. Ik denk dat ik ziek word over een paar dagen. Ik hoop dat misschien wel, omdat ik dan naar een dokter moet en dan ben ik hier niet meer. Ik kan dan een telefoon vinden en bellen naar Carlisle en dan ben ik misschien vrij. Ik hoop dan dat Carlisle Edward vermoord.
Edward is zo.. zo'n, vreselijke man.

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Een paar dagen later ...

Ik ben nog steeds niet ziek. Waarom ben ik niet ziek?
Ik wil ziek zijn. Omdat ik dan misschien vrij ben. Ik zal dan nooit meer Edward zien.
Plotseling gaat de deur open. Ik draai mijn gezicht naar de deur en zie Edward in de deuropening staan.
"Hou je van me?" vraagt hij serieus.
Ik wacht een paar secondes en zegt: "ja" Maar dat is al te laat.
Edward pakt mijn arm en draait hem de verkeerde kant op. Ik voel pijn.
Pijn die steeds erger wordt.
Plotseling stopt het en Edward laat mijn arm los.

"Dit zal ik doen als je het niet menend zegt wat ik wil horen. Dit is pas het begin. De volgende keer zal het veel erger zijn", dreigt Edward.
Hij draait zich om en loopt de deur uit.
Maar voordat hij de deur uit loopt zegt hij: "Je zult Carlisle nooit meer zien! Nooit meer!"
En hij sluit de deur en doet hem op slot en loopt weg.
"Ik zal Carlisle nooit meer zien. Nooit meer.
Echt nooit meer."
Ik begin te huilen. Niet van mijn pijnlijke arm, maar van Carlisle.