Dit is een verhaal met, zoals altijd eigenlijk wel, een diepere betekenis! Het is een soort dystopische setting, waarin jongeren getest moeten worden, om je waardigheid aan te tonen. In die test zitten drie opdrachten.

De eerste opdracht bestaat uit deze puzzel.

De tweede opdracht zal u uw angsten onder ogen moeten komen.

De derde opdracht zal u pas zien als u daar bent.

De eerste twee waren gewoon omdat ik dat leuk vond. Mijn angst is spinnen, dus dat heb ik er maar in verwerkt. Het was soms best confronterend om te schrijven, maar dat hoort er ook bij. Ook droom ik vaak dat ik verdrink, dus die ervaring kon ik er ook goed bij in gooien. 

Maar het ging me dus om die laatste opdracht. Daar slaat de titel dan ook op. Ze heeft een spiegel in de ruimte. Ze kijkt erin en ziet alleen maar de slechte dingen van haar. Maar wees eens eerlijk, zien we dat niet altijd van onszelf? (oke, vaak?) Zien we niet dat ene plukje haar dat niet meewerkt, die puist op je wang of een litteken net boven je oog? HOe je ogen net scheef staan? Jij ziet de details, terwijl een persoon naar het geheel kijkt. 

Ik denk best vaak als ik iemand de bus in zie lopen: wauw... jij bent best wel knap! (bij jongens en meiden), dan vraag ik me af: 'hoevaak denken mensen dat over mij?' Ik denk vaker dan jij verwacht. 

We zijn onze eigen monsters. Het gaat erom dat je als persoon het strengst naar jezelf kijkt.  Je vindt jezelf bijna altijd lelijk, je bent je eigen grootste monster, je bent het ergst voor jezelf. Daarom "monsters" of eigenlijk "monster".

Wees niet je eigen monster en zeg een keer: 'ik ben goed zoals ik ben.'