BAB 18

Màu nền
Font chữ
Font size
Chiều cao dòng

Hari ini tiba masanya aku balik rumah kita orang. Mama awal-awal lagi dah halau Zaydan sekali ikut bawa aku balik. Aku pun pelik. Apahal sepanjang aku takde dia duduk rumah mama? 

Sampai je kat rumah, Zaydan terus naik atas. Dan aku? Naik atas jugalah. Nak buat apa kat bawah? Bukannya ada apa pun. Aku masuk bilik tidur. Habis tukar baju semua, aku lepak atas katil sekejap. Sambil tu, aku fikir apa je aku boleh buat untuk rapatkan hubungan kita orang. Yelah...mamat tu tak berubah pun. Sama je.

Puas aku fikir, lama-lama otak aku yang blank. Dahlah, serabut pula otak aku jadinya.

Aku turun bawah lalu masuk ke dapur. Nak masak untuk lunch lah. Lapar gila ni. Nasi tu aku basuh, ayam beku tu aku panaskan dan sayur kobis tu pula aku hiris. Tengah aku khusyuk memasak, aku perasan Zaydan dah masuk ruang dapur.

"Kau masak ke?"

"Taklah, tengah push up ni." Sengaja aku loyar buruk. Soalan macam tu pun nak tanya juga ke?

"Kali ke berapa dah?" Eh, eh. Boleh pula dia layan lawak bodoh aku? Wah...first time ni, first time!

"100 kali dah. Awak tak nak join sekali ke?"

Zaydan tayang muka bosan.

"Sudah-sudahlah dengan loyar buruk kau tu. Aku tanya kan, jawab jelah."

"Ya Encik Zaydan, saya tengah memasak sekarang ni. Kenapa ya? Ada yang tak kena ke?"

"Just nak cakap, masak tu lebih sikit. Untuk aku sekali."

Automatik aku terhenti dari menumbuk bawang. Maksudnya..? Dia nak makan masakan aku ke? 

"Errr...awak nak makan ke?"

"Yelah! Kau masak jelah apa-apa pun. Jangan letak racun sudahlah. Nanti kalau aku tak makan, ada juga orang tu mengungkit nanti."

Racun? Kening aku dah terjongket sendiri. Hmm...boleh try juga!

------

Ayam masak merah yang dah siap dimasak aku hidangkan di atas meja makan. Sayur kobis goreng tu pun aku letak sekali. Air semua dah siap tuang. Eh, sekejap! Lupa pula aku nak ambil nasi. Pinggan bersih aku capai kemudian diletak nasi siap-siap untuk Zaydan.

"Nah, makanlah." Aku hulur pinggan kaca tu kat dia.

"Kau tak makan ke?"

"Nak makanlah ni."

Aku ambil lagi satu pinggan berisi nasi untuk diri sendiri pula.

"Eh, sikitnya makan?"

Aku dah mula buat muka. Banyaknya tanya! Ni yang bosan ni.

"Awak apa tahu? Saya memang macam ni. Takpe, sikit-sikit dulu nanti boleh tambah lagi."

Zaydan dah jongket bahu. Isyarat mata aku guna untuk suruh dia baca doa makan.

"Bismillahirrahmanirrahim! Allahumma bismikallahhumma ahya waamuuut. Amin, Ya Rabbal Alamin..."

Dan-dan je doa tu aku nak aminkan. Tak lama lepastu, baru aku tersedar. Dia baca doa apa tadi? Itu bukan doa tidur ke? Apa jadahnya doa tidur time makan? Dia memang tak tahu beza ke?

"Ehem. Salah doa awak baca tu. Itu doa tidurlah."

"Ye ek?  Sorry lahaku lapar sangat dah ni."

"Awak tahu baca doa makan ke tak sebenarnya?" Perasaan aku was-was sekarang.

"Benda simple, mestilah aku tahu. Ini Zaydanlah."

Nafas lega aku lepaskan. Nasib baik tahu. Kalau tak, memang aku fikir dua tiga kali nak buat dia jatuh cinta dengan aku. Macam mana nak jadi imam aku kalau doa makan pun tak tahu kan?

Lepas habis makan, aku lepak ruang tamu. Zaydan pun ada sekali. Masing-masing senyap tengok siaran yang terpapar di televisyen. Entah macam mana, tiba-tiba aku rasa nak buka topik nih.

"Err...Zaydan. Saya nak minta maaf pa...pasal kotak tu?"

Dia senyap. Langsung tak bagi respons. Aku menunggu juga maki hamun dari dia. Tapi...takde apa pun yang keluar dari mulut puaka tu. Mata dia pula melekat je kat skrin televisyen. Dari gaya, nampak macam tak nak maafkan aku je ni.

"Awak! Dengar tak apa saya cakap tadi?"

"Ye...aku tak pekak lagi."

"Awak tak nak cakap apa-apa ke?"

"Nak cakap apa? Buat tambah dosa aku je. End upnya nanti, aku marah kat kau jugak."

"Kiranya...saya ni dah dimaafkanlah?"

"Not as easy as ABC, Zayyin. Kau dah buat aku marah dan bersalah pada kau at the same time, you know."

"Habistu? What else can I do besides an apologize?"

"Can we just...make our own way? Kau dengan hal kau, aku dengan hal aku. Jaga hal masing-masing. Simple, right?"

Kepala aku tunduk apabila mendengarkan permintaan Zaydan. Make our own way? Can I? Mata aku tiba-tiba rasa panas pula. Argh...aku tak suka bila rasa macam ni datang. Wrong timing!

"Your request made me thought about something bigger...about us. Sampai bila kita kena pretend like we're not engaged in this marriage? I'm your wife, and you're my husband. Remember that."







Bạn đang đọc truyện trên: Truyen2U.Pro