Hallo daar, leerlingen

Ik heb echt heel wat te ranten over leraren, want laten we eerlijk zijn; zij behoren echt tot de meest gekke mensen op deze planeet.

Ten eerste, wie zou er nou vrijwillig terug naar school gaan, terwijl je eindelijk klaar bent met studeren? Ik snap er in ieder geval geen snars van, maar blijkbaar vinden sommige mensen dat een heel goed idee, anders zouden er geen leraren zijn.

Verder wil ik wel zeggen dat ik ze enorm waardeer. Die gekke mensen doen hun best om ons iets bij te brengen, om ons te helpen en om ons voor te bereiden op de toekomst. Wat zij dagelijks doen lijkt me echt enorm stressvol. Voor een klas vol met ongeïnteresseerde leerlingen staan, die allemaal anders werken en een andere manier van leren hebben, maar toch moet je deze dertig kinderen op dezelfde manier iets zien te onderwijzen. Ik heb vooral veel haat aan hoe het schoolsysteem werkt, maar daarover meer in een toekomstig hoofdstuk.
Leraren zijn er gewoon een beetje de dupe van denk ik, zij kunnen er  eigenlijk niets aan doen dat school zo saai en vervelend is voor de meeste leerlingen. Ze proberen ons tenminste iets bij te brengen, dus daar respecteer ik ze wel voor.

In mijn vijf jaar op de middelbare school heb ik heel wat vervelende, gemene, saaie, grappige, aardige en inspirerende leraren gehad. Sommige van hen zal ik me echt voor de rest van mijn leven goed herinneren...
Hierbij presenteer ik u, *tromgeroffel*, een paar anekdotes over een paar (gekke) leraren!

Laten we beginnen bij de Rode Vrouw. Althans, zo noemen mijn vrienden en ik haar. Haar echte naam zal ik natuurlijk niet noemen in verband met privacy. De Rode Vrouw is een... laten we zeggen bijzondere verschijning. Ze heeft knalrood geverfd haar, ze is minstens twee meter lang, ze heeft altijd rode kleding aan en ze probeert haar leeftijd te maskeren door dikke lagen make-up op te doen. Aangezien ze zo lang is kan ze al snel intimiderend overkomen...
De Rode Vrouw begint haar lessen altijd met zeuren over hoe kort onze lessen zijn. Elke les begint ze weer te jammeren over het feit dat we de lesstof nooit af krijgen voor de toetsweek en dat 45 minuten echt veels te kort is om alles goed uit te leggen. Dit duurt dan minstens zeven minuten. Dus ja, aan de ene kant is het wel ironisch en grappig, maar andere kant is het ook gewoon bloedirritant. En laat ik niet vergeten te melden dat mijn klas enorm veel voorloopt op de stof in vergelijking met andere klassen. We lopen dus gewoon prima op schema, maar de Rode Vrouw houdt gewoon heel veel van drama.

Over de Rode Vrouw en drama gesproken, er zijn in één week twee meisjes huilend het klaslokaal uitgestormd, door haar. Zoals ik al zei, door haar lengte komt ze heel erg intimiderend over, maar ze is al helemaal eng wanneer ze boos op je is. Die twee meisjes waren allebei een week ziek en de Rode Vrouw was erg boos op ze geworden, omdat ze zoveel stof hadden gemist en nu achter liepen op de rest van de klas.

Verder is ze ook gewoon een beetje, eh, seksueel gefrustreerd is het juiste woord denk ik. Ze kan elk onderwerp wel over seks laten gaan, geloof me.
We lazen een keer een gedicht waarin iets in de trant stond van: 'Alle tortelduifjes floten in het park'

Zij vertelde ons haar interpretatie van die zin. 'De tortelduifjes zijn natuurlijk de verliefde stelletjes, en het park dat is ook gewoon een zeer romantische plek. Een beetje dat spannende, 'kom maar naar de bosjes' gevoel.' Ze ging daarna nog vijf minuten verder over hoe geil de bosjes wel niet waren.

Ach ja, ze is dan wel een beetje angstaanjagend en praat vaak over seks, maar ze is wel gewoon een goede docent. Ze kan alles heel helder uitleggen, dus eigenlijk ben ik best wel blij dat ze me lesgeeft.

Nog een goede docent is de meest inspirerende docent die ik ooit heb gehad. Ik noem hem even meneer Descartes, want hij geeft filosofie. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, filosofie is mijn favoriete vak en dat heeft zeker een reden. Meneer Descartes probeert altijd verschillende leermethoden uit en vraagt dan steeds welke wij het fijnst vonden. Hij houdt altijd rekening met ons en legt alles zo duidelijk uit dat zelfs de meest ingewikkelde filosofische theorieën duidelijk worden.

Verder is hij ook gewoon heel erg grappig, hij neemt zichzelf of zijn vak niet serieus en tja, dat kan ik wel waarderen.

Hij is gewoon één van die docenten die er gewoon alles aan doet om zijn leerlingen te helpen. Hij luistert.

Ik begon een keer mijn hart te luchten over hoe vervelend ik het schoolsysteem vond, en hij luisterde toevallig mee. Nadat ik was uitgepraat begon hij er met mij over te praten en het bleek dat we allebei wel ongeveer dezelfde mening erover hadden. Hij zei tegen mij dat hij zelf ook inzag in dat de werkdruk heel erg hoog lag, daarom gaf hij ons nooit huiswerk. Hij vertelde me dat de educatie van tegenwoordig niet langer om het leren draait, maar om de cijfers en dat spijt hem heel erg. Ik was het heel erg met hem eens.

Sindsdien hebben we wel vaker kleine discussies, we zijn het niet altijd met elkaar eens. Hij praat ook vaak met andere leerlingen en ik denk dat hij het gewoon leuk vindt om andere mensen hun gedachtegang te horen. Daar draait het bij filosofie immers om.

Verder is hij gewoon precies wie ik wil zijn. Hij houdt zoveel van zijn baan, zo wil ik later ook zijn. Hij houdt zelfs zoveel van filosofie dat hij nog door studeert, terwijl hij wel al van middelbare leeftijd is. Je ziet dat zijn vak echt zijn passie is en dat is best wel mooi eigenlijk.

Dan nu, waarschijnlijk mijn favoriete leraar, meneer Mentor. Hij was vorig jaar mijn mentor, en man, hij was echt een super goede mentor. Mentor boeide het echt hoe het met mij ging en hij is werkelijk één van de aardigste personen die ik ooit ontmoet heb.

Ik had op een dag maar vier uur geslapen, en eigenlijk gewoon de hele week slecht geslapen door al het schoolwerk, dus liet ik mijn hoofd op de tafel rusten aan het begin van de les. Zonder dat ik het doorhad, viel ik in slaap en Mentor had dit natuurlijk al gauw door. Hij vroeg aan mijn vriendin of ze me wakker kon maken, dus dat deed ze.

Ze porde in mijn zij en ik deed verward mijn ogen open. In plaats van boos te worden, keek hij gewoon bezorgd naar me.
'Heb je wel genoeg geslapen vannacht?' vroeg hij.

Ik schudde natuurlijk mijn hoofd.
Wat hij toen deed zal ik echt nooit vergeten.

Hij pakte zijn bekertje met koffie en gaf het aan mij.
'Hier, hopelijk voel je je dan beter.'

Ookal vind ik koffie eigenlijk best wel smerig, ik was natuurlijk heel erg blij dat hij zo aardig was om zijn koffie aan mij te geven, maar zijn vriendelijkheid stopte daar niet.

Hij ging weer bij mijn tafel staan en zei: 'Lust je eigenlijk wel koffie?'
Ik wilde gewoon eerlijk zijn dus zei ik nee.

'Wil je anders chocomelk drinken?' vroeg hij toen. Daar kon ik echt geen nee tegen zeggen. Zonder nog een woord te zeggen liep hij naar de lerarenkamer om speciaal chocolademelk voor mij te halen.

Na de les moest ik met hem praten en gingen we het hebben over de werkdruk en al die dingen. Hij zei dat hij me echt ging proberen te helpen door ervoor te zorgen dat er wat minder toetsen en projecten tegelijkertijd zouden komen. Hij nam me gewoon heel serieus en is mijn eerste mentor die ook echt actie heeft ondernomen en dat niet alleen heeft beweerd.

Verder heeft hij me ook een keer geholpen toen ik een mental breakdown had, heeft hij me geholpen met de debatclub te heroprichten en heeft hij me altijd vrolijk begroet met 'Hey, Vinkie!' (Vink is mijn achternaam) wanneer ik hem tegenkwam in de gangen.

Hij is gewoon het bewijs dat het volwassenen ook echt wel wat boeit. Het kan ze wel degelijk iets schelen als je door een moeilijke periode heengaat, ookal lijkt het vaak niet zo en maken ze soms dingen alleen maar erger.

Mentor had een hart van goud en ookal is hij niet mijn mentor meer, hij groet me nog altijd vrolijk met zijn gebruikelijke 'Hey, Vinkie!'

Bij deze wil ik al mijn leraren bedanken.
Bedankt dat jullie me helpen groeien en leren.
Soms laten jullie me lachen, andere keren erger ik me dood aan jullie.
Nog een speciaal bedankje aan de leraren die bereid zijn naar me te luisteren en die niet alleen les geven in hun vak, maar ook lessen in het leven.

Bedankt,
- Vinkie