In het kantoor aangekomen van de directeur, staat Dorothy naast Jaroslav en de paar medewerkers die met haar de ontdekking hebben gedaan. Aan de andere kant van de ruimte staat Gary met handboeien om en hij is geblinddoekt. Naast en achter hem staan de spionnenjagers. Dorothy bekijkt hen eens heel goed, maar dat heeft weinig zin. Allemaal hebben ze speciale pakken aan en zijn alleen de ogen vrij. Voor de rest is alle bedekt.

"Ah, dit keer door een complete groep ontdekt," begint de directeur langzaam. Hij spreekt duidelijk en langzaam, zodat ieder woord te verstaan is en Dorothy heeft geen enkel idee of ze de directeur angstaanjagend moet vinden of een aardige man. "De afgelopen tijd waren er veelal problemen en het was zorgwekkend dat er veelal sollicitanten om het leven kwamen en soms gewoon niet eens terug leken te keren van sollicitatietesten en verdwenen. Nu we een spion hebben gepakt, is alles nu duidelijk. De veiligheid zal terugkeren. Bedankt voor het ontmaskeren van deze man."

Dorothy staat verlegen erbij, ze twijfelt of ze haar mond open moet trekken of niet. De anderen spreken ook niet, dus het is duidelijk dat het de bedoeling is dat de spion niet mag weten wie hen ontdekt heeft. Of zelfs welke groep. Daar is ze blij mee, want ze zou niet weten wat ze moet doen als haar leven nog meer gevaar loopt. Hoewel, meer in gevaar dan ze al was kan ze eigenlijk juist niet zijn, toch? Dorothy wordt uit haar gedachten gehaald wanneer de directeur weer begint te spreken.

"Breng hem naar de plek waar hij veroordeeld gaat worden. Zorg dat cameramensen aanwezig zijn, want nu we een spion van de overheid hebben ontmaskerd, wordt het tijd dat men dit te weten komt. En wat wij doen met overheidsmensen als zij onze mensen vermoorden. Of zelfs maar sollicitanten. Zorg dat hij compleet gehaat wordt door alles en iedereen." De spionnenjagers nemen Gary mee het kantoor uit en dan wordt het even stil. De directeur doet zijn deur dicht en gaat dan weer achter het bureau zitten.

"Nou, vertel Jaroslav. Hoe komt het dat jullie samen de spion hebben ontdekt en er een sollicitant bij is betrokken? Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar."

Dorothy blijft stil, zou Jaroslav de waarheid vertellen en aangeven dat zij degene is geweest die juist de ontdekking heeft gedaan en wat er vooraf heeft gespeeld? Of zou hij de eer compleet op zich strijken samen met zijn medewerkers? Ze maalt hierover, maar wordt uit haar gedachten gehaald wanneer Jaroslav met zijn accent begint te spreken.

"Eigenlijk hebben we het te danken aan deze sollicitant. Tijdens eerdere testen bleek al dat ze goed kan nadenken en logica zoekt. Ze denkt aan veiligheid en dat is wat is gebleken bij de laatste test die ze moest volstaan. Ik weet overigens niet wat er speelde voordat ik bij de laatste test aanwezig was, want ik werd ineens gehaald door één van de personen die juist daar hadden moeten zijn en gaven aan dat de sollicitant Gary weg had gestuurd en deze dames wilden mij erbij hebben." Jaroslav valt even stil en Dorothy durft zich niet te bewegen. "Dorothy hier, wie uiteindelijk met mij erbij de test meer dan voldoende heeft doorstaan, wilde weten wie die Gary was en waarom hij deze fouten maakte en die konden wij niet aangeven. We kwamen erachter dat geen enkel pak de vitale functies kon meten die hij klaar had liggen voor sollicitanten. Uiteindelijk is Dorothy in meerdere systemen gaan hacken met mijn toestemming om uit te vogelen wie nou die Gary was. En toen bleek hij voor de overheid te werken."

Even is het stil. Dorothy durft zich niet te verroeren. Zou de directeur bedachtzaam zijn en haar laten controleren of zou hij haar vertrouwen? Ze betwijfelt dat laatste, zeker als ze erachter gaan komen dat haar vader ook bij de overheid werkt. Als ze dan haar gaan beschuldigen voor spionage terwijl ze niks met de overheid heeft, is ze nog verder van huis. Moet ze daar open over zijn of moet ze het als geheim bewaren en het voor zichzelf houden? Ooit zal ze vragen over haar thuissituatie moeten beantwoorden. Eem situatie waarvoor ze zich schaamt.

"Laat ik even starten bij het begin," begint het verhaal van één van de vrouwelijke medewerker. "Terwijl Dorothy al geïnformeerd was en we eigenlijk geen risico's wilden nemen, mede omdat we dachten dat ze zich nog zou bedenken, kwamen we met een complete groep op haar af. Dorothy waarschuwde ons al dat ze zelf wel kan lopen en ze liet al blijken compleet in de verdediging te schieten omdat we met een groep op haar afkwamen. Waar de meeste van ons stopten en Dorothy in haar waarden waren, gezien ze Nationaal Kampioen in karate is en internationale wedstrijden heeft gedaan, onderschatte Gary haar behoorlijk en werd gecontroleerd uitgeschakeld. Maar daar bleef het niet bij. Gary gaf haar een pak voor de g-krachten machine, maar Dorothy besefte dat ze iets mistte. We zagen zelf ook dat ze een helm mistte en dat is precies wat ze aan had gegeven. Deze zijn wij snel gaan halen, terwijl iemand anders op verzoek van haar Gary weg heeft gehaald en Jarsolav is gaan halen omdat ze Gary niet vertrouwde. En dat was ook het moment dat Dorothy besefte dat het pak geen metingen had van vitale functies, zeker nadat ik haar uitleg had gegeven hoe en wat. Geen enkel pak bleek dat te hebben, en dus kwam Dorothy met een geniale oplossing zodat zij wel de test alsnog kon doen en wij haar op tijd eruit konden halen. We denken alleen dat we na Dorothy geen testen meer konden afleggen, omdat we liever pakken gebruiken met sensoren voor vitale functies."

Het is weer even stil. Dorothy heeft nog niets gezegd. In haar hoofd komt datgene wat ze wil zeggen arrogant over. Dat ze thuis nogal een kort lontje heeft en zich arrogant gedraagt naar haar vader vindt ze zelf nog wel prima door de slechte omstandigheden daar, maar hier wil ze zeker niet arrogant zijn. Ze is blij dat de medewerkers over de situatie spreken, zo hoeft zij het woord nu niet te voeren. Zou ze nu gewoon door kunnen met de ruimtereis of wordt ze op de afdeling geplaatst om te hacken en spionnen op te sporen? Hopelijk kan ze gewoon de ruimtereis gaan doen.

"We kunnen alles aan jou te danken hebben, Dorothy. Je doet sollicitatie voor de ruimtereis, maar gezien je kunsten om de ware identiteit van Gary te onthullen, zou ik je ook graag hebben bij de ICT-afdeling. Je hoeft daar niet per se te hacken, er zijn nog genoeg andere werkzaamheden dan dat op die afdeling. Zeg het maar, welke afdeling doe je het liefst? Ik zal het voor je regelen. Je bent hoe dan ook aangenomen."

Dorothy fronst haar wenkbrauwen. De directeur heeft dus zojuist letterlijk bevestigd wat ze al vermoedde, wat gaat betekenen dat zij nu haar keuze definitief moet gaan maken. Haar keuze voor de ruimtereis heeft altijd vooraan gepronkt en het lijkt haar minder gevaarlijk dan steeds degene te moeten zijn die mensen verraadt. Tot het moment dat ze echt te oud zal worden en het lichamelijk niet meer aan zou kunnen om de ruimtereis te doen, wil ze dat blijven doen. Daarna ziet ze wel verder. Dat is ook precies wat ze aangeeft.

"Dat is geheel je eigen keus, Dorothy en ik heb daar vrede mee. Mocht je je bedenken, mag je me gerust komen opzoeken. Ook als je niet meer in staat zal zijn om de ruimtereis te doen, zal ik je nog altijd kunnen overplaatsen naar die afdeling," glimlacht de directeur. Had hij zich eigenlijk wel al voorgesteld?

"Ik zal mij tegen die tijd melden, directeur," antwoordt Dorothy beleefd. "Dank u dat u mij heeft aangenomen." Ze wil niet hardop zeggen dat dit haar laatste kans was om aan een baan te komen. Of in ieder geval één van de laatste kansen tot het moment dat de tijd op zou zijn om te kunnen solliciteren. Ze denkt dat ze niet lang meer had. Met de sollicitatie denkt ze dat er zeker twee weken zijn verstreken, dus zou ze nog maar twee weken hebben gehad voor haar vader haar zou vermoorden. Of in ieder geval iemand van de overheid.

"Je kunt gaan. Ik zal mensen met je meesturen om je spullen op te halen bij je huis en dan kan je meteen afscheid nemen van je dierbaren," geeft de directeur aan en hij staat op. "De spion gaat in de tussentijd terecht gesteld worden. Heel eerlijk gezegd wil ik niet dat jij hierbij bent, Dorothy. Nieuwe mensen doe ik dit liever niet aan."

Dorothy wil naar buiten lopen en dan herinnert ze een paar dingen. Al die tijd dat zij hier was, was haar moeder een gemakkelijke prooi voor haar vader wie haar overduidelijk doet verkrachten. Ze is dan wel aan het solliciteren, maar het zal lastig worden. Zou er voor haar een gemakkelijke functie openstaan waarbij ze onzichtbaar hier te werk kan gaan? Haar moeder zal nooit meer veilig zijn nu, want voor zichzelf opkomen doet ze niet. En wat betreft die terechtstelling, eigenlijk wil ze juist dat meemaken.

"Directeur, ik heb nog een vraagje. Het gaat dit keer niet om mij, maar om mijn moeder." Even twijfelt Dorothy of ze wel verder wil, maar nu ze dit heeft gezegd is er geen weg meer terug. "Zij wil kunnen scheiden van mijn vader vanwege haar situatie die anders voort zou blijven sturen en ik vraag me af of u misschien nog een simpele baan voor haar open heeft staan. Als zij hier is en een baan heeft, kan ze officieel scheiden en zal ze veilig zijn. Ze wil namelijk ook juist weer werken."

De directeur blijft staan. Dan draait hij zich om met een glimlach. "Ik weet niet of ik iemand een baan wil geven die partner is van een overheidsmedewerker. De nakomeling vind ik nog prima om aan te nemen mits het zich gedraagt, maar de partner? Hoe moet ik weten dat zij geen smerige spelletjes speelt?"

Dorothy knippert met haar ogen. Nu weet ze wel wat voor reputatie zij zal hebben binnen dit bedrijf en ze zal er alles aan doen om haar eigen gezicht te redden. Maar dat er ook zo wordt gedacht over een vrouw die altijd in een hoekje is gedreven door haar partner die bij de overheid werkt, heeft ze niet verwacht. "Mam heeft nooit geweten waar mijn vader toe in staat was, Directeur. Ze heeft altijd willen werken en dat deed ze tot ze met zwangerschapsverlof zou gaan. Mijn vader was zo vals om haar zelfs daarna nog thuis te houden en heeft gezorgd dat ze geen werk meer heeft tegen haar wil in. Mam is vaker door hem verkracht. Zij zal hoe dan ook echt niet voor de overheid werken. Als zij onderaan de ladder begint net zoals mij, maar dan ook echt compleet verscholen, zal ze niks kunnen doen, toch? En, als ze had geweten hoe hij was, dan was ze zeker niet met hem getrouwd. Ze kotst van hem, net zoals ik mijn vader ook uitkots. Geloof me directeur, ik ben zeker niet trots op waar ik vandaan kom en wie mijn vader is, anders was ik voor de overheid gegaan als werknemer. Ik wil niks met de overheid te maken hebben en had de hoop dat niet alleen ik kon werken, maar ook mijn moeder."

"Ik wist al dat je een vader had bij de overheid en nu je daarover begint, hoe kan ik zeker weten dat jij niet de spion bent?" geeft de directeur aan. "Hoe kan ik zeker weten dat jij geen gevaar vormt voor ons bedrijf? Jouw vader werkt immers bij de overheid, nietwaar?"

Dorothy slikt. Wordt dit nu echt tegen haar gebruikt? "Ik ben niet zoals mijn vader. Ik ben exact het tegenovergestelde van hem. Al mijn vrienden zijn vermoord omdat ze geen baan konden vinden. Mijn allerbeste vriendin heeft me nog net een foto vlak voor haar dood kunnen sturen. Het was een foto die duidelijk liet blijken dat mijn vader dezelfde persoon is die het volk doodleuk vermoordt. Diezelfde man heeft nooit om mij gegeven en zal mij hoe dan ook graag willen vermoorden. Alleen al omdat ik zijn dochter ben en geen werk heb. Ik heb hem eens gesaboteerd, zeker de laatste paar weken voordat ik hier terecht kwam. Hij wilde mijn moeder verkrachten en mishandelen en dat heb ik kunnen voorkomen. Hoewel zijn stommiteit door mij kwam, is hij wel door die stommiteiten op het matje geroepen door zijn werkgever. Ik ben niet trots op wat mijn vader doet en haat hem. Ik haat het dat ik juist hem als vader heb. Ik haat het wat de beslissingen zijn van de overheid, vaak in het enorme nadeel voor het volk." Dorothy's stem breekt, tranen glijden over haar gezicht. Altijd heeft ze zich sterk gehouden, voor zichzelf en voor haar moeder, maar die druk kan ze nu niet meer aan.

Het is even stil voordat Dorothy verder gaat. "Mijn droom is altijd geweest om een baan te hebben waar de overheid niets over kan beslissen. Een baan in de ruimte, waarbij ik door de ruimtereis en ontdek of er leefbare planeten zijn. Omdat ik eigenlijk eerst te jong was, ben ik allerlei opleidingen gaan doen tot ik oud was voor de opleiding die kon zorgen dat ik hier zou kunnen werken. Ik heb nooit geweten dat het misschien wel mogelijk was, tot gesleutelde reclame voorbij zag komen wat mij erg nieuwsgierig maakte. Ik heb altijd gezworen dat ik nooit iets wil betekenen voor de overheid en dat ik daar nooit wil werken. Andere bedrijven zijn doodsbang voor ze, doen exact wat er van hen gevraagd wordt. Maar dit bedrijf lijkt dat niet te doen. In wat voor functie ik ook beland, het zal voor mij altijd veiliger zijn dan ergens anders."

Dorothy baalt dat ze zich zo zwak opstelt, maar ze moet het menen, ze moeten haar gevoelens voelen en ze wil juist dat de directeur en andere aanwezigen snappen dat zij zeker dit bedrijf niet gaat verraden, want ze heeft geen mensen die om haar geven. Nu hoeven zij ook niets om haar te geven en zal ze de zoveelste medewerker zijn, zolang ze maar haar vader niet meer hoeft te zien en kan tegenkomen.

"Dat was mij allang duidelijk, Dorothy. Maak je geen zorgen. Ik wist waar ik met Jaroslav aan was begonnen toen we je van tevoren deden checken qua familie. Weinig mensen weten ervan af en wat je ons zojuist verteld hebt door je zo open en breekbaar op te stellen, snappen we je zeker." De directeur draait zich naar haar toe. "Luister, voor je eigen veiligheid laat ik je nu je spullen ophalen en afscheid van je moeder nemen bij je thuis, waarna je direct hiernaartoe komt en je zal onder begeleiding staan. Je kan meteen je moeder proberen over te halen om ook hier te solliciteren. Je begeleiders zullen je daarbij kunnen helpen. Meer kan ik op dit moment niet voor je doen Dorothy."

Haar auto wordt veilig in de garage gezet van het bedrijf, terwijl Dorothy met haar begeleiders naar haar huis rijdt en daarom gebracht wordt. Ze stapt uit het voertuig, en meteen komt haar moeder uit het huis rennen. Dorothy fronst haar wenkbrauwen. Had haar moeder juist niet in het huis moeten zitten dat Dorothy voor haar en haar moeder heeft laten neerzetten? Het staat er wel nog, dus er is geen enkel probleem daarmee. Maar waarom snapt haar moeder niet dat ze daar had moeten blijven? Ze wordt uit haar gedachten gehaald door haar moeder.

"Eindelijk, je bent weer thuis! Het duurde zo lang met die sollicitatie en even dacht ik dat er iets ernstigs was gebeurd!" roept haar moeder uit. Ze omhelst haar dochter. Dorothy heeft deze ontmoeting nog nooit meegemaakt en ze fronst haar wenkbrauwen.

"Voor ik je blij kom maken mam, ik ben aangenomen en kom al mijn spullen halen. Ik krijg daar een appartement toegewezen en zal veilig zijn voor alle overheidsmedewerkers, inclusief mijn moordlustige vader." Eda laat haar dochter los bij het horen van deze woorden. Nog voor ze kan antwoorden, gaat Dorothy verder. "Wat doe je eigenlijk in dit huis en niet in het gedeelte wat ik voor ons twee had laten komen voor jouw en mijn veiligheid? Je weet dat je misbruikt wordt, toch? Je hebt het toch zelf ook door?"

Eda knippert met haar ogen. "Schat, je vader neemt geen wapens meer naar huis, dus het is wat dat betreft veilig. Hij laat mij met rust, want ik slaap altijd op een andere slaapkamer en we worden nooit in dezelfde ruimte wakker, net zomin dat we nooit in slaap vallen in dezelfde ruimte. Hij gedraagt zich, dus geef hem een kans."

Dorothy rolt met haar ogen. "Overheidsmedewerkers zijn valse mensen mam, en dat geldt ook voor hem. Hij heeft mensen vermoord, wil zijn eigen dochter dood hebben om een zoon te kunnen maken en nog nooit heeft hij respect gehad voor vrouwen. Zelfs al zou je niks merken, hij zal jou vast en zeker midden in de nacht wanneer je in diepe slaap bent je verkrachten om zo te zorgen dat je ooit eens zwanger van hem wordt van een zoon. Je bent echt naïef mam, ik dacht inmiddels wel dat je van die naïviteit af was." Ze slaakt een zucht en loopt het huis in. Ze gaat ervan uit dat haar moeder ook haar spullen terug dit huis in heeft geplaatst en niet daar heeft laten liggen. Dan blijft ze staan. "Naïeve mensen kan het bedrijf niet gebruiken, dus als je je verandert en niet meer zo naïef doet, zou je zomaar aangenomen kunnen worden bij hetzelfde bedrijf mam. Dan ben je veilig voor Arné. Dan hoef je je om de overheid geen zorgen te maken en kunnen ze je niet vinden. Geen enkele andere vrouw zal zelfs maar in de woorden van hem trappen waar jij iedere keer maar weer intrapt. Zodra jij weg bent, zal hij geen vrouw meer hebben en kan hij geen kinderen meer krijgen. Hij is een moordenaar en zo zal hij ook zijn zoon opvoeden als hij die ooit krijgt."

Eda knippert met haar ogen. Zou haar dochter gelijk hebben? Zou ze weer in de trucjes zijn beland die Arné altijd uithaalt om zijn zin te krijgen? Zou hij haar daadwerkelijk 's nachts gewoon aanraken terwijl zij ligt te slapen? Ze wil nog steeds een baan, en tot zover is alles mislukt van sollicitaties. Als ze echt een baan wil, dan moet ze deze kans grijpen. Ze ziet later wel hoe ze dat doet met haar partnerschap met haar man. "Kan ik er over nadenken?"

"De directeur heeft graag een gesprek met je, mam. We willen je nu meteen even meenemen zodat het gesprek plaats kan vinden." Dorothy probeert het op deze manier. Ze weet dat als haar moeder nu niet meegaat, haar vader erachter gaat komen en er nog meer problemen zullen ontstaan. Dan zal zij nooit meer van haar kunnen scheiden en zoveel uitvoeren met haar tegen haar wil in zoveel hij kan en wat hij maar wil. Zelfs vermoorden zonder dat iemand het door zou hebben.

"Oh goed dan. Gezien je vrij lang weg bent geweest ga ik mijn spullen maar pakken. Ik denk dat ik ook wel zolang weg zal zijn, denk je niet?" antwoordt Dorothy's moeder nonchalant. In de tussentijd pakt ook Dorothy al haar spullen en die brengt ze compleet naar het voertuig van Universe Connection.

Haar moeder zit net in de auto en Dorothy zelf wil juist instappen als haar vader aankomt. Ze vloekt. Natuurlijk, ze zal netjes afscheid nemen van haar vader. "Houd je stil en blijf hier in de auto zitten mam. Pap gaat vast en zeker je eruit halen als hij je opmerkt en zal je vast en zeker tegen willen houden. Je weet dat hij niet wil dat jij werk hebt, toch?" Eda knikt stilletjes. "Dan blijf zitten en wees stil. Laat mij dit maar oplossen." Dorothy stapt uit en de chauffeur gaat voor de autodeur staan die hij net wilde openen voor zichzelf.

"Kijk wie we daar hebben. Onze vermiste dochter. Je bent lang weggeweest voor die sollicitatie," begint haar vader slijmend.

"Dat is de procedure, maar ik ben wel aangenomen én ik heb zojuist mijn spullen opgehaald. Dat extra huis kan je weghalen, gezien ik een appartement krijg van het bedrijf zelf. Bedankt dat je mij tijdelijk een eigen huis hebt geboden."

"Ah, en dan wil je weggaan zonder gedag te zeggen? Kom je mij nog wel eens bezoeken en je moeder?" vraagt hij poeslief.

Dorothy fronst haar wenkbrauwen. Wat is haar vader in godsnaam van plan dat hij ineens zo doet? Is dat omdat medewerkers van Universe Connection erbij zijn? "Je gedraagt je erg vreemd, vader. Is dat omdat er ineens andere mensen bijzijn die je niet kent? Nou, je hoeft je niet anders te gedragen, want ze weten wie je bent, wat voor moordenaar je bent en dat je bij de overheid werkt. En je hoeft ook niet te doen alsof ik thuis welkom ben, want dat ben ik bij je nooit geweest. Nee, dus ik ga je nooit meer bezoeken. Geen idee wat je met mam hebt gedaan, want ze is niet thuis en voor mijn sollicitatie was ze erg van streek. Je hebt haar toch niet vermoord, hè?"

Dorothy weet dat ze bluft, want dit is een gewaagde zet van haar. Haar vader mag niet weten dat zij ergens vanaf weet als haar moeder niet thuis is en vooral niet naar haar mogen kijken, dus ze moet maar hopen dat haar moeder in de verblinde wagen blijft zitten en zich stilhoudt.

"Nee, ze is zelf weer in mijn huis gekomen en ik heb haar beloofd met rust te laten als zij dat wil." Dorothy lijkt een lichte grijns te zien op de lippen van de man, maar laat niets merken. "Jammer dat je van haar niet alsnog afscheid komt nemen en nu er niet bij is. Wees altijd welkom, Dorothy. Je blijft mijn dochter en ik ben benieuwd naar je voortgang."

"Je hebt mij altijd dood gewild en nu ben je nieuwsgierig naar me? Loop naar de hel, Arné. Nooit zal ik je een bezoek brengen, want dat ben je niet waard. Denk maar niet dat je van mij een nieuwe kans krijgt. Niet na je doodsbedreiging naar mij toe, en zeker niet nadat je mijn beste vrienden hebt vermoord." Dorothy stapt de auto in en doet de deur dicht. De chauffeur volgt haar voorbeeld en op die manier laat ze haar vader verbouwereerd achter. Dan haalt hij zijn pistool tevoorschijn en schiet een paar keer op de auto, precies gericht daar waar vermoedelijk zijn dochter zit.