Dorothy verlaat zelf ook direct de vergaderzaal, zonder nog om te kijken naar haar collega's. Een sprint trekkend rent ze naar de sportzaal waar ze altijd wel reserve kleding van haar heeft liggen in de kluisjes. Ze pakt er dan ook sportkleren uit, en in de kleedkamer kleedt ze zich om. Waarom heeft iemand het op haar gemunt? Waarom moet het haar pasje zijn dat gekopieerd is? Had ze misschien ook naar de pasjes van de anderen moeten kijken? Maar toch, zij is degene die niet alleen door haar moeder te laat kwam, maar ook nog eens het slachtoffer is van een spion. Is het serieus haar moeder die haar dwars zit? Zijn haar ouders helemaal niet gescheiden en probeert haar vader via haar moeder informatie van haar te krijgen? Of zijn haar ouders wel uit elkaar, maar wil haar moeder perse voor haarzelf de informatie? Maar waarom werd haar pas dan zojuist geblokkeerd? Iemand wil juist haar dwarszitten en zij kent maar één iemand die haar niet bij Universe Connection wil hebben en banden heeft met de overheid en dat is haar vader. Maar haar vader kan hier niet komen.

Ze trekt haar bokshandschoenen aan en begint zowel te stoten als te trappen tegen een boksbal. Haar bewegingen en aanvallen gaan sneller, en ook de ontwijkingen volgen elkaar snel op. Haar ademhaling heeft ze heel erg goed onder controle, alsof ze dit uren zo kan volhouden. Ze heeft niet door dat ze bezoek heeft van collega's van meerdere afdelingen, die allemaal naar de sportzaal kwamen om te trainen, maar vervolgens toekijken hoe Dorothy zich in het zweet werkt.

Enkele uren later zijn sommige medewerkers zelf ook begonnen met sporten, of ze hebben de sportzaal toch maar weer verlaten. Het zweet loopt bij Dorothy over haar gezicht, dat nat en rood is van de inspanning. Haar gehijg is hoorbaar en na zoveel uren training ook zwaar, en haar shirt is volledig nat van het zweet. Vanuit het niets klemt Dorothy de boksbal tussen de handschoenen om deze stil te hangen en loopt dan naar de kant waar haar handdoek en bidon liggen. Zweetdruppels vallen op de grond en laten een spoor van nattigheid na. Ze doet de handschoenen uit, droogt haar gezicht aan de handdoek om het zweet weg te vegen, waarna ze zowel de handschoenen aan de kant legt als de handdoek om haar nek heen hangt. Dan pakt ze haar bidon op, controleert of er iets in zit en wat, om daarna te drinken.

Een blonde jongen komt naast haar staan die Dorothy niet kent. Ze zegt niks, en blijft drinken. Eerst lijkt de jongen ook niks te willen zeggen, maar dan is hij degene die de stilte verbreekt. "Je hebt je aardig uitgeleefd, je hebt dan vast en zeker ook een heel zeer goede conditie," stelt de jongen vast. "Ik ben onder de indruk hoe je het op zo'n heftige manier kan volhouden urenlang."

Dorothy is niet van plan om te antwoorden, maar fronst wel haar wenkbrauwen. Ze zwijgt, niet alleen omdat ze geen zin heeft om te antwoorden, maar ook omdat ze niet weet wat deze jongen van haar wil. Ze is al niet in de stemming door het feit dat iemand haar pas heeft gekopieerd en haar dwars zit, en vooral dat haar moeder informatie probeert te ontfutselen. Laat staan dat ze in de stemming is om een praatje te maken met een wildvreemde die zomaar bij haar komt staan, ze niet kent en waarvan ze niet weet waarom hij precies haar lastigvalt. Wetende dat hij niet zal stoppen of weg zou gaan, stopt ze met drinken en veegt nog één keer met de handdoek over haar gezicht.

"Wat wil je eigenlijk van me? Natuurlijk heb ik een goede conditie, voor mijn afdeling heb ik dat ook nodig. De enige reden waarom ik het zo heb uitgehouden is omdat ik gefrustreerd ben. Verder gaat het je allemaal niets aan. Dus ga zelf trainen en stop met mij lastig te vallen." Dorothy pakt haar spullen bij elkaar en verlaat de sportzaal om naar de kleedkamer te gaan waar haar kleren liggen. Ze loopt van de jongen weg, maar de jongen loopt haar achterna.

"Waarom ben je gefrustreerd dan? Gaat je werk niet goed? Kan ik je helpen?" vraagt de jongen nieuwsgierig alsof hij haar kan helpen.

"Dat gaat jouw niks aan. Niet alleen zij wij niet van dezelfde afdeling, maar ik ken je niet eens. Er zijn spionnen van de overheid binnen Universe Connection en ook al zou jij dat niet zijn, zelfs dan zou ik je geen informatie geven. Bemoei je met je eigen zaken, jochie."

De jongen blijft haar echter achterna lopen. "Je denkt dat ik de spion van de overheid ben? Wees gerust, dat ben ik niet. Welke afdeling ben je?"

Dorothy draait zich om en haar gezicht gaat van vriendelijk naar woest. Als blikken konden doden zou de jongen morsdood op de grond hebben gelegen. "Het gaat je niks aan welke afdelingen ik ben. In ieder geval anderen dan waar jij zit goddank. Als jij dat denkt zou ik bijna denken dat je dat inderdaad bent, maar ik zeg dat het iemand is, en wie het ook is, ik deel met niemand informatie. Ook niet met jou. En stop met mij te achtervolgen of je hebt er dadelijk één hangen. Het is niet verstandig om iemand die vechtsport beheerst uit te dagen als die al enorm veel adrenaline in haar lijf heeft zitten," spreekt ze met opeengeklemde kaken. Ze loopt verder en smijt de deur voor de neus van de jongen dicht die schijnbaar niet is geschrokken van haar uitbarsting. Dan hoort ze aan de andere kant een bekende stem.

"Ik weet niet waar je mee bezig bent, maar als ik jou was zou ik haar nooit meer lastigvallen. Maak haar woedend en ze is dodelijk gevaarlijk. Je valt de verkeerde persoon lastig, knul. Waarom wil je perse van haar informatie, het is gevaarlijk om daar naar te vragen als er spionnen aanwezig zijn, zeker als dat gedacht wordt. Op het moment worden mensen zoals jij verdacht van het zijn van een spion. Dean, neem jij hem mee naar de directeur? Ik zal Jaroslav op de hoogte brengen dat jij daar naar toe gaat met een zeer verdacht persoon."

Dorothy kleedt zich snel om voordat iemand binnenkomt. Douchen doet ze wel in haar appartement waar ze direct naar toe zal gaan. Ze zit haar schoenen aan te doen als de deur opengaat. Opkijkend ziet ze dat het Quentin is die naar binnen komt en ook meteen de deur dicht doet. Een voorzichtige glimlach komt van haar gezicht af, maar Dorothy trekt haar wenkbrauwen omhoog.

"Die jongen was niet verstandig bezig, en gezien de verdachte omstandigheden brengt Dean hem naar de directeur waar Jaroslav ook naar toe zal gaan. Ik had door dat je even niets kon hebben door je frustratie en je adrenaline. Ben je al een beetje afgekoeld?"

Dorothy glimlacht. "Bedankt daarvoor, hij viel mij inderdaad erg lastig. Hij was vooral te nieuwsgierig en wilde zich met me bemoeien. Ja, ik ben inmiddels wel wat afgekoeld." Ze bedenkt dat Quentin inmiddels misschien iets meer weet dan haar. "Zijn er meerdere mensen die verdacht worden?"

Quentin knippert met haar ogen, alsof ze niet had verwacht dat haar collega ineens hiermee zou aan komen zetten. "Ons hele team houdt in de gaten wie ineens jou aandacht geeft. Online zal jij onze held zijn en zal je het zelf in de gaten moeten houden, maar voor de rest proberen we mensen die je schaduwen in de smiezen te krijgen. Ook je appartement wordt in de gaten gehouden voor een mogelijk inbraak. 's Nachts moeten we zelf rusten, maar de camera's op de gangen zijn geactiveerd, dus men en vooral jij kan zien wie je 's nachts heeft lastiggevallen of ingebroken heeft."

De twee vrouwen lopen richting het gedeelte voor de ruimtereizigers waar ze ook hun appartementen hebben. "Wat gaat er met iedereen gebeuren die mij schaduwt en informatie probeert te krijgen, maar toch geen spion blijkt te zijn?" vraagt Dorothy die daar echt naar benieuwd is.

Quentin haalt haar schouders op. "Ik heb werkelijk geen enkel idee. Het rare is dat iedereen juist naar jou gaat, in plaats van naar iemand anders van onze afdeling. Dat gezegd hebbende, heb ik het idee dat het jouw moeder is die niet veroorzaakt. Linksom of rechtsom, zij heeft ermee te maken en ik begin het vermoeden te krijgen dat je vader hier ook achter zit."

"Het zal ook weer eens niet, altijd mijn ouders die problemen veroorzaken. Zodra ik ze zie zullen ze het merken ook," bromt Dorothy. "Enig idee hoe ik hen verstand kan bijbrengen? Ik heb het echt met ze gehad nu, vooral als zij de oorzaak zijn van de problemen."

"Dat begrijp ik, maar probeer met hen een fatsoenlijk gesprek aan te knopen. Het kan ook zijn dat je ouders of in ieder geval je moeder veel te nieuwsgierig is. Het hoeft nu niet zo te zijn dat je vader hier achter zit." Even valt er een stilte tussen de twee vrouwen, tot Quentin zich tot Dorothy went met een trieste blik. "Ik heb trouwens gehoord en dit moet je niet door vertellen, dat er nieuwe sollicitaties zijn. Op het moment is het niet geheel zeker, maar wat ik heb begrepen is dat ze de oudere mensen van de ruimtereis ergens anders voor in willen zetten en dat daarom de nieuwe sollicitaties zijn om onze plekken in te nemen. Ik ben dus afgelopen jaar de projectleider geweest en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Ik vind het jammer dat ik dat moet opgeven, maar als ik iemand het waard vind om mijn taak over te nemen ben jij dat. Ik heb het er al over gehad met Jaroslav. Hij zal er rekening mee proberen te houden, maar het blijkt dat het aan de directeur is wat hij gaat beslissen, ook betreft de projectleider. Je hebt aardig goede beslissingen genomen in de ruimte."

Dorothy is stil, en weet niks te zeggen. Dit nieuws had ze niet verwacht, zeker niet net wanneer er spionnen in de organisatie zijn. Ja, ze voelt zich vereerd dat Quentin vindt dat zij een goede projectleidster zou zijn, maar ze wil niet te vroeg juichen. "Ik snap het niet, Quentin. Hoe kan het dat zij bezig zijn met nieuwe mensen aannemen, terwijl er één of meerdere spionnen aanwezig zijn in deze organisatie. Dit lijkt mij niet echt slim, of ben ik nu een idioot en stel ik me aan?"

Quentin fronst haar wenkbrauwen. "Je hebt daar zeker gelijk in, maar ik denk dat ze nu iedereen gaan screenen en alles in de gaten houden wie je lastigvalt. En vooral in de gaten houden en screenen wie ze op het punt staan aan te nemen. Of zelfs, nog voordat ze iemand uitnodigen op sollicitatiegesprek. Je hoeft je daar geen zorgen om te maken." Ze zijn in het gedeelte gekomen waar de appartementen zijn van hun afdeling. "Kom bij en blijf kalm, Dorothy. Het komt allemaal goed. Mocht het zo zijn dat sommigen van ons niet meer mee kunnen, is dat nog niet het einde van de wereld. Laat je je niet afleiden, doe wat je moet doen maar ga niet proberen mijn functie te krijgen. Je hebt nog tijd genoeg. Zolang iemand het op jou gemunt heeft, moet je er vanuit gaan dat Universe Connection je probeert te beschermen en je niet zal benaderen voor projectleider."

Dorothy glimlacht triest. Ze snapt echt wel dat ze zich koest moet houden, en ze zal niet smeken of vragen naar een hogere functie. Zolang ze maar werk heeft, dan is zij al blij. En vooral dat ze van niemand afhankelijk hoeft te zijn. Het probleem is alleen dat mensen haar dwarszitten door haar rechten en functie van het pasje af te nemen, alsof zij hier niet thuis hoort. Ze opent de deur van haar appartement, en draait zich om naar Quentin. "Wees gerust, ik ga niks doms doen. Het enige wat ik kan doen is afwachten, of zelfs zorgen dat niemand meer bij de instellingen kan van mijn pasje of zelfs maar de inhoud ervan. Het is een dom idee, maar misschien wel het meest veilige. Zolang ik er zelf maar bij kan."

Quentin glimlacht en knikt. Ze zal deze informatie voor zichzelf houden en aan niemand vertellen om problemen voor Dorothy te voorkomen. Net als ze weg wil lopen, ziet ze Eda aan komen lopen. "Geen idee hoe je moeder opnieuw is binnengekomen, maar ik denk dat je dat probleem ook eens moet oplossen. Ze hoort hier niet te zijn. Ga maar snel naar binnen, doe wat je moet doen. Ik spreek je moeder wel aan."

Dorothy knikt met gefronste wenkbrauwen. In haar moeder heeft ze absoluut geen zin, dus sluit ze met een zwaai de deur van haar appartement. Snel gaat ze achter haar computer zitten, en start alles op wat ze nodig denkt te hebben. Ze hoeft niet aan de deur te luisteren wat Quentin tegen Eda vertelt, dat is goed te horen en Quentin lijkt pisnijdig te zijn op de moeder van Dorothy die opvallend stil blijft.

Het duurt niet lang, of ze heeft het voor elkaar datvoor haar pasje en gegevens een wachtwoord nodig is, zowel om het te bekijkenalsook om de instellingen aan te passen. Zo zal niemand meer vervelend kunnendoen, en ook kopieën kunnen niet gemaakt worden en zullen nooit werken. Als zijhaar eigen pasje kwijtraakt, dan heeft ze een probleem. Een geluk dat ze heelzuinig is met haar pasje.