Dorothy zit in haar appartement na te denken over de woorden en de vergadering van vanmiddag, waarbij de directeur kenbaar heeft gemaakt dat er ufo's rondvliegen in het universum en zelfs elkaar voor de lol kijken te beschieten. Ze vond het al logisch dat zij mensen zeker niet de enige wezens in het gehele universum zijn, maar dat er wezens zijn die niet alleen door de ruimte kunnen bewegen zoals zij dat ook kunnen, maar elkaar even goed zonder reden afmaken alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zouden ook zij een eigen planeet hebben en een manier van leven zoals zij dat ook hebben op deze planeet? Maar zouden ze dan hen niet beter kunnen volgen om te zien waar ze vandaan komen?

Vanuit haar relaxstand op de eetkamerstoel schiet Dorothy plots rechtop. Natuurlijk, ruimtestraaljagers kunnen weldegelijk een uitkomst bieden als er inderdaad rondschietende ufo's in de ruimte zijn. Zo kan de shuttle worden beschermd, en het zou ook helpen als de shuttle ook de mogelijkheid krijgt om zich te verdedigen. De shuttle zal aangepast moeten worden, maar dat moet het toch al vanwege de situatie op Mars als zij daadwerkelijk daar naar toe gaan. Daar zal zeker het probleem niet bij liggen. Het probleem is het vinden van eerlijke, loyale en betrouwbare mensen die de ruimtestraaljagers kunnen bedienen en alleen in actie komen wanneer het nodig is.

Zo snel als Dorothy kan staat ze op en start haar memoscherm en -computer op. Eigenlijk wil ze zich hierbuiten houden, maar aan de andere kant wil ze zorgen dat men binnen dit bedrijf veilig is. Ze wil zorgen dat zij met een gerust hart met haar collega's bezig kunnen zijn met haar missie zonder dat er mensen zijn die haar in de ruimte proberen te vermoorden. Ze weet wat haar te doen staat, zeker nu ze de tijd heeft en niemand in haar buurt is. Niemand zou überhaupt mogen zien wat ze doet om problemen te voorkomen. En dus schakelt ze alles dat naar haar kan leiden uit, terwijl ze daarna doet wat ze niet zou mogen doen, maar wat wel nodig is om dit bedrijf te redden van spionnen.

Haar vingers glijden over het toetsenbord, en op het memoscherm openen meerdere programma's. De één na de ander wordt geopend en alles gaat zo snel dat een buitenstaander niet eens zou zien wat ze aan het doen is. Dossiers van de nieuwe medewerkers komen tevoorschijn; dossiers die volledig compleet zijn en eigenlijk niet van Universe Connection is, maar zogenaamd verwijderde dossiers door de overheid. Alle informatie leest ze eerst zelf door, en als ze ziet dat het allemaal spionnen zijn en dat zij de ruimtestraaljagers moeten besturen om alles in de ruimte aan gort te knallen, stuurt ze de dossiers naar zowel Jaroslav als de directeur, zorgend dat de bron waar het vandaan komt niet leidt naar haar. Daarnaast voegt ze alle informatie toe aan het dossier van Universe Connection, om zo te zorgen dat iedereen deze informatie kan inzien die recht heeft op inzage.

Opnieuw glijden haar vingers over het toetsenbord, dit keer om alle dossiers van iedereen in te zien en te bekijken, gezien ze nu zich alleen heeft gefocust op de nieuwe medewerkers. Zelfs dossiers van de leidinggevenden en de directeur moeten eraan geloven. Alles hackt ze ook bij de overheid, en ze komt erachter dat de directeur ooit stage moet hebben gelopen bij de overheid zelf. Dat zijn familie bij de overheid heeft gewerkt, maar gedood is omdat ze tegen het beleid waren van de huidige gouverneur als ambtenaren. Hoewel de directeur nooit echt gewerkt heeft voor de overheid, weet ze niet goed of hij wel te vertrouwen is. Dat moet uiteindelijk blijken als hij ziet wat er voor hem op zijn memoscherm staat in zijn kantoor betreft de nieuwe medewerkers.

Dorothy besluit vooral nu over te gaan op mogelijke nieuwe werknemers, door in te breken in meerdere systemen, zowel van de overheid als andere organisaties. Vooral de opleidingsinstituten die mensen opleiden tot ze ergens een baan hebben zal ze doorzoeken. Opnieuw glijden haar vingers over het memotoetsenbord heen. Het gaat zo snel dat haar handen net een waas lijken, datzelfde geldt voor hetgeen dat op het scherm komt te staan. Hoewel ze hier wel wat langer mee bezig zal zijn dan zojuist, waarbij ze maar een paar mensen hoefde te selecteren, heeft ze het snel gedaan. Ze heeft wat mensen uitgezocht die betrouwbaar lijken en zeker niets hebben met de overheid. Vooral de doorzoeking in het systeem van de overheid levert bij hen niets op, en dus vindt Dorothy het prima. Ze zorgt dat ook deze dossiers open staan op het scherm van de directeur en Jaroslav. Dan sluit ze snel alle dossiers en systemen, en zorgt ze dat de instellingen van haar memo volledig weer normaal staan.

Beseffend dat ze steeds minder naar haar andere afdeling gaat, mede eigenlijk door alle gebeurtenissen, vraagt ze zich af of ze beide afdelingen wel moet blijven aanhouden. Heeft het wel voor zin om daar te werken? Kan ze beter niet vanuit haar appartement werken? Hoe zouden haar collega's van die afdeling en haar teamleider wel niet denken als zij zo weinig naar die afdeling komt? Zou ze daar definitief weg worden gestuurd? Snel opent ze haar mail van die afdeling, en ziet wat taken. Ze heeft tijd over, dus besluit ze deze taken maar te doen. Ze heeft totaal geen idee of ze nu wel of niet de afdeling af mag, of dat dit pas kan zodra echt alles is opgelost. Misschien moet ze het maar binnenkort aan Jaroslav vragen. Maar hoe zou het nu zitten met de shuttle? Wordt er al een nieuwe shuttle gemaakt? Of zou de oude shuttle worden aangepast?

Ineens bedenkt Dorothy zich dat ze haar hackskills kan gebruiken om alles in te zien. Wie weet heeft haar teamleider van de technische afdeling notities over haar afwezigheid genoteerd. Ze weet zelf ook wel dat het moeilijk is om twee banen te combineren, en blijkbaar ook binnen het bedrijf. En toch wil ze het eigenlijk wel blijven doen. Hoe graag ze alles wil bekijken, ze besluit eerst om al haar taken af te maken. Ze bekijkt de mails nog eens goed, opent de programma's die ze nodig heeft en gaat aan de slag, waarbij opnieuw haar vingers soepel over het memotoetsenbord glijden.

Een paar uur later heeft ze alles vlot gedaan. Ze kan het makkelijk aan, en als dit werk over hele dagen verspreid moet worden, dan is het misschien beter als zij alleen de ruimtereis doet. Of dat wordt bewust zo gedaan om te zorgen dat ze beide afdelingen kan doen en dus daarom maar zo weinig taken zijn. Ze opent de mail nog eens, maar ziet dat het de taken van de gehele week zijn. De mail was eigenlijk van een paar dagen geleden, maar per vergissing had ze dus door alle gebeurtenissen niet eerder de mail geopend. Ze slaat met haar hand tegen haar hoofd dat ze zo stom kon zijn.

De mail zo nu en dan opnieuw bekijkend, glijden haar handen over het memotoetsenbord. Dorothy weet heel snel al haar taken gedaan te krijgen. Ze fronst echter haar wenkbrauwen als ze beseft dat het voor haar best wel weinig was. Zou dit alleen voor vandaag zijn geweest of zouden de taken voor de hele week zijn? Nee, dan kan het niet zo weinig zijn. Maar hoe kan het dat het zo weinig is? Geven ze haar bewust zo weinig taken vanwege haar reisafdeling? Of is dit een test hoe snel ze alles verwerkt krijgt en om te zien of ze nog wel wil werken voor de technische afdeling? Wil ze daar eigenlijk wel nog werken? Ja, eigenlijk wel. Zeker voor de momenten als ze voor de ruimtereis weinig te doen heeft. Qua trainen is het eigenlijk alleen nog maar haar lichaam in vorm houden, en voor de rest bestaat het hier alleen nu uit vergaderingen. Ze wil zeker wat te doen hebben en dat is ook de reden waarom ze bij de technische afdeling heeft aangemeld. Misschien moet ze eens een gesprekje aangaan met Jaroslav en Nicole, de teamleider van haar andere afdeling om het hierover eens te hebben. Ze denkt niet dat Nicole het apprecieert als ze nooit naar die afdeling komt.

Een klop klinkt op de deur en met opgetrokken wenkbrauwen draait Dorothy zich om. Niet wetend wie er nu bij haar aan de deur zou kunnen staan, en hopend dat het niet haar moeder is, loopt ze naar de voordeur van haar appartement. De deur openend, ziet ze de twee teamleiders van haar beide afdelingen staan. Ze houdt haar hoofd schuin, maar stapt wel opzij voor beide personen. "Kom binnen."

Beide teamleiders lopen haar appartement binnen en meteen sluit Dorothy de deur. Ze gaat hen voor naar het zitgedeelte, en laat de twee mensen op de bank zitten. Ze wil net zelf gaan zitten als ze zich bedenkt en weer recht gaat staan. "Willen jullie iets drinken?"

Beiden schudden hun hoofd, waarop Dorothy zelf nu gaat zitten. Ze is benieuwd wat haar beide teamleiders te vertellen hebben. en in stilte kijkt ze hen aan. Jaroslav is degene die begint. "Zoals je zelf weet hebben we je twee afdelingen gegeven en we weten dat het lastig is om het goed te kunnen combineren. Het grootste probleem was eigenlijk dat je de afgelopen tijd niet van de afdeling af mocht of zelfs kon, vanwege de spion bij ons waardoor je problemen had met je kaart waarmee vaak niet op de afdelingen kon komen. Inmiddels heeft de directeur de regel gemaakt dat medewerkers alleen op de afdeling van hun hoofdafdeling mogen blijven wanneer ze twee afdelingen hebben. In jouw geval zal dat de ruimtereisafdeling zijn. Voor de andere afdeling moeten ze zogezegd thuis werken, dus in het appartement waar de persoon verblijft. Echter, de werkzaamheden van iedere andere afdeling moet van de directeur in een speciaal ingericht thuiskantoor gebeuren dat afgesloten kan worden en alleen bereikbaar is met een speciaal pasje dat alleen de persoon zelf mag hebben en verder niemand anders."

Jaroslav laat een stilte vallen en Dorothy's mond is opengevallen. Ze weet niet goed wat de reden is dat de directeur dit besloten heeft, maar heel erg vindt ze het niet. Maar wil ze wel beide afdelingen blijven doen? Ze is er zelf nog niet over uit.

"Ik had je vorige week wat opdrachten gestuurd, maar aan het eind vlak voor het weekend had je ze nog niet afgerond. Ik vraag me af of je wel nog interesse hebt in mijn afdeling," begint Nicole en Dorothy gaat meteen recht zitten.

"Sorry voor dat, door alle gebeurtenissen met mijn pasje was ik compleet vergeten te kijken naar eventuele werkzaamheden. Vlak voor jullie hier kwamen heb ik alle taken die u me doorgestuurd had gemaakt en zojuist afgerond." Dorothy laat even een stilte vallen. "Daarnaast begon ik mezelf af te vragen of ik wel er goed aan doe om wel beide afdelingen te doen, juist vanwege de situatie dat ik de afgelopen tijd niet eens naar de andere afdeling ben gegaan. Op het moment heb ik zelf geen enkel idee wat ik nu precies wil, al wil ik eigenlijk geen afscheid nemen van beide afdelingen."

Nicole glimlacht. "Dat hoeft ook niet. De taken die je gedaan hebt zojuist zijn van een hele week en tot zover was dit eigenlijk een test voor iedereen van mijn afdeling in hoeverre en snel ze het voor elkaar krijgen om de taken te doen. Sommigen doen er een dag over, anderen een volledige week of maand. Ik heb de melding binnen gekregen dat je vandaag begonnen was en niet lang daarna was je al klaar, dat is dus eigenlijk heel snel. Voor mijn afdeling kan ik je niet missen gezien je de beste bent van mijn gehele afdeling, en gezien je hier niet van deze afdeling weg mag, zou ik zeggen dat je verhuist naar een appartement met een goed af te sluiten werkkamer en vanuit daar gaat werken."

Dorothy denkt na en tuit haar lippen. Het is een goed alternatief, maar is het wel praktisch. Met een goede tijdsindeling moet het goedkomen, maar hoe zit het met de werkzaamheden. Moet ze echt haar tijd zien in te delen om het allemaal goed te laten uitkomen? Hoeft ze echt niet eens naar de afdeling toe, ook niet eens in de maand? "Moet ik echt voor u alleen vanuit thuis werken en niet eens in de maand op de afdeling komen? Ik neem aan dat dit voor u wel prettig zal zijn, niet?" vraagt Dorothy met opgetrokken wenkbrauwen.

"Het probleem is, is dat alleen pasjes van leidinggevende en de directeur toegang hebben tot de buitendeur van de afdeling, tenzij een medewerker voor een eenmalige keer een aanvraag heeft ingediend om de afdeling te mogen verlaten en dat is eens in het halfjaar mogelijk. Zelfs de leidinggevenden kunnen andere afdelingen niet zomaar op, hooguit naar een algemene plek om op een normale manier vergaderingen te houden. De enige die altijd en door alle deuren heen kan is de directeur, en dit heeft hij bepaald sinds het gedoe met de spion. Ik kan proberen of de directeur voor jou een uitzondering kan maken, maar ik denk niet dat dat gebeurt. Misschien kan ik er wel voor zorgen dat je ieder half jaar een week bij ons op de afdeling kan zijn, op het meest gunstigste moment voor deze afdeling. Dat je op een dag wel de afdeling op kan, maar er niet af en aan het einde van de week wel af, maar niet op. Het zal alleen niet snel geregeld kunnen worden. En Jaroslav moet ermee eens zijn."

Jaroslav krijgt denkrimpels in zijn gezicht als hij de woorden hoort van zijn collega. "Ik weet niet of dat een goed idee is, stel dat we vanwege een reden direct de ruimte in moeten, dan kan Dorothy mogelijk niet eens mee of mist ze de reis die ze moet maken en het hoofdonderdeel is van onze afdeling. En daar ga ik niet mee akkoord."

Dorothy knippert met haar ogen, want nu gaat het wel heel lastig worden om beide afdelingen goed te combineren. Misschien moet ze dan toch de technische afdeling vaarwel zeggen? Nicole vult echter de korte stilte in. "Geen probleem Jaroslav, ik ben alleen in oplossingen aan het denken om te zorgen dat we beiden haar kunnen blijven aanhouden."

Een klop op de deur van Dorothy's doet het groepje omkijken. Dorothy loopt opnieuw naar de deur en wanneer ze die openmaakt, staat de directeur daar. "Ik was al op zoek naar jullie alle drie, zou ik binnen mogen komen?"

Dorothy knikt, maakt de deur wijd open en stapt opzij. "We proberen een oplossing te bedenken hoe ik goed gebruik kan maken van beide afdelingen, om toch bij beide goed zichtbaar en actief te zijn," geeft ze aan en kijkt de directeur schuin aan. De twee teamleiders staan tegenover elkaar, maar door de plotselinge binnenkomst van de man in pak kijken ze hem zijdelings aan.

"Een oplossing zoeken is niet nodig. Behalve de ruimtereisafdeling en de trainers zullen alle medewerkers in hun appartement thuis moeten werken. Alleen vergaderingen komt men bij elkaar om elkaar te zien en voor het sociale contact."

"Maar hoe zit dat met Dorothy? Zij kan deze afdeling niet af, laat staan naar de vergadering komen van mijn afdeling," reageert Nicole met opgetrokken wenkbrauwen en langzaam pratend.

"Daar heb ik een oplossing voor. Er zijn een paar appartementen in dit complex die verbonden zijn met twee afdelingen, eentje daarvan heb ik verbonden met deze en de technische afdeling voor Dorothy. Ze hoeft dus alleen aan de juiste zijde haar appartement te verlaten. Wanneer zij met haar collega's de ruimte in zijn, zal ik zorgen dat ze definitief verhuist naar die afdeling. Hoe minder mensen het weten, des te beter is het voor haar én de organisatie." De directeur geeft Dorothy een knik en verlaat de ruimte, de drie andere personen verward achterlatend.

"Nou, dat is dan ook opgelost." Jaroslav draait zich naar Dorothy. "Dan is het alleen nog aan jezelf of je de juiste deur door gaat. Ik zie je morgen." Dan verlaat ook hij het appartement. Nicole volgt hem, Dorothy nog een snelle glimlach bezorgend.