Oké, ik wist geen titel voor dit verhaaltje, dus vandaar deze belabberde titel.

Dit is weer een verhaal van de schrijfwedstrijd van grijzewolf en tevens het laatste verhaaltje van die wedstrijd die ik in dit boek ga zetten. We moesten voor die wedstrijd nog wel meer verhaaltjes schrijven. Over die ben ik alleen alles, behalve tevreden xD.

Bij dit verhaaltje moest ik drie woorden gebruiken: ogen, hond en verjaardagstaart. Daarom staan die dik-gedrukt :)

Geschreven op: 20 november 2016

Aantal woorden: 1368

~

Een hondje, met bruine, krullerige, korte haren en een donzig staartje, werd wakker van een vreemd, krakend geluid. Hij opende zijn ogen en keek verward om zich heen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en kon toen pas geloven waar hij was. Hij kon zich niet herinneren dat hij in een bos was gaan slapen...

Hij stond op en keek verward om zich heen. Overal waren bomen met paarse bladeren en boomstammen zo groen als gras. Het gras waar hij opzat had een vreemde blauwe kleur. De plek waar hij zich nu bevond, zag er heel anders uit dan de bossen die hij zag als hij met zijn baasje ging wandelen.

Weer hoorde hij het vreemde, krakende geluid. Dit keer was het dichterbij dan de vorige keer. Maar nog steeds wist hij niet waar het vandaan kwam. Hij was overweldigd door het feit dat hij niet was waar hij was. Alles leek zo anders.

Plotseling dook er een vreemd paars wezentje voor de hond op. Zijn ogen, die zwart oogwit hadden in plaats van wit en witte irissen hadden, keken de hond verbaasd aan.

De hond deinsde achteruit door de plotselinge aanwezigheid van het paarse wezentje en keek hem niet begrijpend en afkeurend aan.

Het paarse wezentje sprong geschrokken naar achter en begon in een vreemde taal dingen te schreeuwen.

De hond besloot het paarse wezentje te negeren, hij draaide zich om en baande zich een weg door het blauwachtige gras, de gele struiken en langs de groene boomstammen met laaghangende takken waar paarse bladeren door de wind los werden gewaaid. Hij dacht na over hoe hij in vredesnaam op deze vreemde plek terecht was gekomen.

Hij had een paar goede redenen bedacht en werkte die nu groots uit in zijn hoofd. De eerste reden was dat zijn baasjes hem naar een soort vreemde dierenoppas hadden gebracht. Maar hij twijfelde erover of zijn baasjes dat wel zouden doen.

Als tweede reden had hij bedacht dat hij hallucineerde door de verjaardagstaart die hij de dag hiervoor had opgegeten. Maar of je dan in zo'n vreemde hallucinatie terecht kwam, was nog maar de vraag.

Bij elke reden die hij bedacht, kwam hij wel weer vast te lopen. Er leek gewoon geen goede verklaring te zijn voor het terecht komen in deze vreemde wereld.

De hond werd uit zijn gedachten geschud door het vreemde paarse wezentje dat weer voor zijn gezichtsveld sprong.

Weer begon het wezentje te springen en te schreeuwen in een vreemde taal, maar dit keer zwaaide hij ook stevig met zijn kleine pootjes.

De hond begreep er nog steeds niets van, ondanks dat besloot hij naar het vreemde wezentje te blijven kijken. Misschien zou het vreemde wezentje instaat zijn om hem te kunnen helpen, dacht hij.

''Ik ben inderdaad in staat om je te helpen.''

De hond keek verward om zich heen, waar kwam dat vandaan? Kon hij met het vreemde wezentje communiceren via zijn gedachten.

''Waarom kijk je zo raar om je heen? Nog nooit met iemand gepraat via je gedachten?''

Het paarse wezentje keek de hond doordringend aan met zijn vreemde ogen.

De hond sprong achteruit en probeerde de blikken van het vreemde wezentje te ontwijken.

''Ik help jou hier weg te komen als jij mijn volk helpt af te komen van onze verschrikkelijke leider, ik weet dat je het kan. De rest van mijn volk weet dat jij het kan. We vertrouwen op je.''

Het paarse wezentje stopte met in gedachten tegen de hond te praten en keek hem afwachtend aan.

De hond wist niet wat hij moest doen. Hij kwispelde wat met zijn staart en draaide met zijn hoofd, terwijl hij nadacht over wat hij het beste kon doen. Uiteindelijk knikte hij. Hij had namelijk geen enkel idee hoe hij hier anders weg kon komen en hoe moeilijk kon zijn taak nou zijn?

Het paarse wezentje sprong enthousiast op en neer. ''Kom maar met mij mee, dan breng ik je naar de rest van het volk.'' Hij huppelde vrolijk voor de hond uit, op weg naar zijn woonplaats.

De weg naar het volk van het vreemde paarsachtige wezentje was niet heel erg lang. Toch leek het voor de hond een eeuwigheid te duren. Hij voelde zich namelijk niet prettig bij het wezentje en het vreemde bos stond hem ook niet echt aan. Hij was blij en opgelucht toen hij het vreemde bos gepasseerd was en iets bekends zag. Namelijk kleine huisjes die op dezelfde manier waren gebouwd als in de mensenwereld.

Kwispelend liep hij op de huisjes af, maar werd al snel gestopt door het paarse wezentje.

''Stop! De rest van mijn volk is doodsbenauwd voor wezens als jullie. Als je zomaar binnen komt gewandeld schrikken ze zich het apenzuur!''

De hond stopte abrupt met lopen richting de huisjes en kwispelde gehoorzaam met zijn staart.

''Goed zo, ik ga naar de koning van mijn volk. Blijf hier en doe geen vreemde dingen!'' Het paarse wezentje keek de hond strak aan. Daarna liep hij het dorp in, de hond alleen achterlatend.

Geïrriteerd liep de hond rondjes vlak naast de stad. Het was al een half uur geleden dat het vreemde paarse wezentje weg was gegaan. Al die tijd had hij braaf gewacht, maar nu begon het hem toch echt te vervelen. Hij wist nog steeds niet waarom hij in deze wereld was en dat het allemaal zo lang duurde stond hem ook maar niet aan.

Eindelijk kwam het paarse wezentje terug. Hij werd gevolgd door een hele groep andere paarse wezentjes. Aan het einde van de groep reed een wagen. In de wagen zat een paars wezentje dat er koninklijk uitzag. De hele stoet stopte vlak voor de neus van de hond. Het paarse wezentje voorop schreeuwde weer wat in een vreemde taal en de rest van de groep begon te juichen. De hond begreep er niets van. Het paarse wezentje draaide zich om en richtte zich tot de hond.

''Iedereen is blij dat je gekomen bent. Ik zal je nu je opdracht uitleggen zodat je weer terug kan naar jouw thuis. Je moet voor de ons iemand verjagen die al jarenlang ons kleine dorpje terroriseert. Hij leeft daar in de struiken en valt ons telkens in de nacht aan. Hij heeft al van velen het leven ontnomen...''

De hond knikte en liep naar het bosje toe. Hij ging naast het bosje staan en duwde zijn snuit tussen de bladeren door. Daar zag hij een klein wezentje zitten. Net de grote van een mensen hoofd. Het wezentje had grote klauwen en scherpe tanden. De hond gromde en het wezentje gromde terug, maar deed niets. Er was duidelijk angst in de ogen van het wezentje te zien.

De hond draaide zich om, hief zijn poot omhoog en plaste de bosjes in om te laten zien dat hij het niet oké vond dat het wezentje zich daar bevond.

De paarse wezentjes keken vol bewondering toe en een paar juichten luid.

De hond ging verder met waar hij mee bezig was. Het kleine wezentje sprong uit de bosjes, bries geërgerd naar de hond en snelde de boom in die zich naast het bosje bevond. Daar begon het vreemde wezen te knagen aan een dunne tak, die brak en viel boven op het hoofd van de hond.

De hond kermde van de pijn.

Het wezentje ging de boom uit en kwam dichterbij, dichtbij genoeg voor de hond om hem met zijn poot te slaan. Het wezentje vloog door de klap van de poot drie meter naar achter en belandde daar op de grond. Al het leven was door de klap uit hem geslagen. Hij bleef roerloos liggen.

De duizeligheid die de tak had veroorzaakt overmeesterde de hond, hij sloot zijn ogen en zakte uitgeput op de grond.

''Dank u wel.'' Hoorde hij nog in zijn gedachten, daarna verloor hij zijn bewustzijn, hij werd weggetrokken in een diepe slaap.

~

'Mam, hier is hij!' Een meisje van ongeveer dertien jaar oud rende zo snel als ze kon naar de hond toe. Hij lag op de grond en maakte angstige geluidjes in zijn slaap. 'Is alles wel goed met hem?' vroeg het meisje.

'Maak hem maar wakker, volgens mij heeft hij een nachtmerrie.' zei de moeder van het meisje.